Ε, όχι να μιλά και η Φώφη για «χαμένη ψήφο»!

«Η Βουλή εάλω» μας πληροφορεί η φυλλάδα που κάποτε ήταν το δημοκρατικό κάστρο στον Τύπο. Η ίδια που την απόπειρα εισβολής στη Βουλή από οργανωμένες ομάδες κρούσης των ακροδεξιών, λίγους μήνες πριν, τη χαρακτήριζε «οργή λαού». Για να μη θυμίσω τη μοναδική εισβολή που όντως έγινε στη Βουλή, προδικτατορικά, το 1964, από τα παλικάρια της ΕΚΟΦ, της ομάδας κρούσης δηλαδή της ΕΡΕ…

22 Μαΐου. Το μακρινό 1963 -που ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλεί τους νέους να μη μαθαίνουν γι’ αυτό- ακροδεξιοί τραμπούκοι με την κάλυψη της αστυνομίας αλλά και ηγετικών στελεχών της Δικαιοσύνης δολοφονούσαν με μανία τον Γρηγόρη Λαμπράκη, το παλικάρι της Ειρήνης που τόλμησε να τα βάλει και με την αδίστακτη χιτλερική άνασσα που κυβερνούσε τη χώρα από το παρασκήνιο.

Ήταν η πρόβα τζενεράλε για τη δικτατορία, μόνο που -όπως συνήθως συμβαίνει- εκτός από τη χώρα κατέστρεψε και τους εμπνευστές της.

Σήμερα οι ναζί φορούν γραβάτες και τα τάγματα εφόδου δεν είναι φουκαράδες λούμπεν με στολή, αλλά «χτισμένοι» τραμπούκοι. Και αντί να τους ταΐζουν οι μεγαλοβιομήχανοι του Ρουρ, σιτίζονται από μιντιάρχες, κομπραδόρους και αεριτζήδες.

Σήμερα, όλο το οικοδόμημα που επί δεκαετίες έχτιζαν οι εκατό οικογένειες οι οποίες διαχειρίζονταν τον εθνικό πλούτο, αλλάζοντας πάτρωνες με την ίδια ευκολία που αλλάζουν τις σημαίες ευκαιρίας, τρίζει και απειλείται.

Μέσα σε τέσσερα χρόνια η λεηλασία του δημόσιου χρήματος περιορίστηκε αρκετά και το μέλλον δείχνει χλομό για όσους δεν προσαρμοστούν στη διαφάνεια. Ως εκ τούτου δίνουν τα ρέστα τους σ’ αυτές τις εκλογές, κι ας αφορούν την Ευρωβουλή. Διότι μια νέα ήττα από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι μόνο μια φυσιολογική εξέλιξη σε μια δημοκρατία, αλλά το βάθεμα του απογαλακτισμού του κράτους από τη διαπλοκή.

Κοντά στις υστερίες και τα παραμύθια που τα μέσα παραπληροφόρησης του μαύρου πλούτου έχουν θέσει στην υπηρεσία του κ. Μητσοτάκη, πετιέται και η κ. Φώφη Γεννηματά, που προφανώς δεν είχε καταλάβει ότι υπηρέτησε ως υπουργός στις κυβερνήσεις της χρεοκοπίας και, προσπαθώντας να μας πείσει ότι δεν είναι συνιστώσα της Δεξιάς, τι μας λέει; Ότι η προτίμηση στον ΣΥΡΙΖΑ ή στη Νέα Δημοκρατία είναι χαμένη ψήφος!

Δεν βρίσκεται στο κόμμα της ούτε ένας να τη συμμαζέψει; Διότι κάποιες έννοιες καλό είναι να αποφεύγονται όταν φέρνουν στο μυαλό παλαιότερες καταστάσεις. Δεν είναι μακριά το 2009, όταν η επίκληση της χαμένης ψήφου από τους διακινητές της γραμμής ΠΑΣΟΚ στους αριστερούς έφερνε τον Γιώργο Παπανδρέου στην εξουσία με 44%. Ακριβώς όπως συνέβη το 1981, το 1985 και όποτε η απειλή της ανακατάληψης της εξουσίας από τη Δεξιά ήταν υπαρκτή.

Ε, τώρα, οι ψήφοι απλώς επαναπατρίζονται. Και δεν είναι χαμένες.

Εξηγούμαι: Αν πιστεύεις ότι ήταν χαμένη ψήφος το 1981 να ψηφίζεις π.χ. ΚΚΕ εσωτερικού, το ίδιο χαμένη είναι σήμερα αν ψηφίσεις το ΠΑΣΟΚ. Και για έναν πρόσθετο λόγο: Διότι τότε το ΚΚΕ Εσωτερικού στήριζε τις θετικές πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ, ενώ τώρα το ΠΑΣΟΚ κατάντησε εξαπτέρυγο της πιο σκληρής μεταπολιτευτικής Δεξιάς. Αυτής που δεν φιλοξενεί απλώς, αλλά έχει για κορόνα στο κεφάλι της τους Γεωργιάδη, Βορίδη, Πλεύρη και άλλους θαυμαστές έως «ακτιβιστές» της χούντας.

Φυσικά, ένας αριστερός που πιστεύει στην απλή αναλογική δεν μπορεί να δεχτεί ότι η όποια ψήφος (πλην αυτών που πάνε στους φασίστες) είναι χαμένη.

Αλλά να μας θυμίζει τη χαμένη ψήφο η πρόεδρος του κόμματος που άλλαξε σε λίγα χρόνια μέσα ένα σωρό τίτλους (ΠΑΣΟΚ, Ελιά, Δημοκρατική Συμπαράταξη, ΚΙΝ.ΑΛΛ.) και χρωστάει (όσα ΑΦΜ κι αν αλλάξει) πάνω από 200 εκατομμύρια ευρώ, που έλαβε από πρόθυμους τραπεζίτες, πολύ δεν πάει;

Δυστυχώς, ό,τι σάπιο καλλιεργείς, κάποτε το γεύεσαι κι εσύ.

Πηγή: Η Αυγή
 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr