Είμαι και εγώ Αμίρ

Του Μανώλη Καλουδά

Τι κι αν η κλήρωση ανέδειξε σημαιοφόρο τον πιτσιρικά από το Αφγανιστάν; Ο Διευθυντής παρέκαμψε τη νόμιμη διαδικασία (δίνοντας έτσι το παράδειγμα στους μαθητές ότι οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται μόνο όταν μας βολεύουν) και έκανε αυτό που θεώρησε ο ίδιος σωστό για τους χ ή ψ λόγους. Τα παραπάνω, προφανέστατα, δεν χρίζουν ιδιαίτερης προβολής για αρκετά ΜΜΕ, τα οποία και επέλεξαν να «θάψουν», όπως λέμε εμείς οι δημοσιογράφοι, το θέμα. Είναι τα ίδια ακριβώς Μέσα που τάχθηκαν με πομπώδεις τίτλους εναντίον του Προεδρικού Διατάγματος που έβαζε τέλος στη «σημαιοφορία» με βάση τη βαθμολογία, βάζοντας ως «ανάχωμα» το επιχείρημα της «αριστείας». Ναι, αυτής της περίφημης, πολυδιάστατης έννοιας που καπηλεύεται με εμμονή το τελευταίο διάστημα η Νέα Δημοκρατία, τα στελέχη της και οι οπαδοί της στα καφενεία, λες και μόνο αυτοί την εκφράζουν.

Αν οι «μίζες», η διαφθορά, οι χιλιάδες προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ, τα «θαλασσοδάνεια», τα χρέη προς τις τράπεζες είναι αριστεία, τότε καλά κάνουν και φωνάζουν. Αν πάλι όχι, ας σωπάσουν μια και καλή. Αριστεία δεν είναι ποιος κρατά τη σημαία. Τη σημαία πρέπει να έχουν δικαίωμα να την κρατούν όλοι. Αριστεία είναι να έχεις ένα καλό εκπαιδευτικό σύστημα, αριστεία είναι να μην γίνεται μάθημα «παπαγαλίας», αριστεία είναι να αξιολογεί ο καθηγητής τον μαθητή, αλλά και ο μαθητής τον καθηγητή!

Πόσους καλούς καθηγητές θυμάστε από τη μαθητική σας ζωή; Πόσοι καθηγητές σας βοήθησαν πραγματικά να γίνεται αυτό που είστε σήμερα; Πόσοι θα περνούσαν τη «βάση» και σε πόσους θα βάζατε άριστα; Αν υπολογίσω ότι από τη μαθητική μου ζωή πέρασαν 20-30 καθηγητές, μόνο ένας έκανε σωστά τη δουλειά του, σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια. Να πάω να του δώσω μια σημαία να κρατήσει κι αυτός ή έστω να την κρεμάσει στο μπαλκόνι του; Ας είμαστε λίγο σοβαροί. Η ελληνική σημαία δεν είναι βραβείο, είναι σύμβολο.

Και για να επανέλθω στο περιστατικό του σχολείου της Δάφνης, το οποίο εξετάζει τις τελευταίες μέρες το υπουργείο Παιδείας, ο συνάδελφος Γιάννης Ευσταθίου που ανέδειξε το θέμα με post του στο facebook, υποστηρίζει πως ο Διευθυντής του σχολείου επικαλέστηκε άρνηση του 11χρονου Αμίρ να μπει σε εκκλησία με τη σημαία, κάτι το οποίο ωστόσο αρνείται τόσο ο ίδιος, όσο και η μητέρα του.

Θα πιστέψω, ως μη άριστος, τον Αμίρ, τη μητέρα του και όλες τις υπόλοιπες οικογένειες προσφύγων που παλεύουν καθημερινά για ένα καλύτερο αύριο, διεκδικώντας μια θέση στην άρρωστη κοινωνία μας. Όχι τον διευθυντή, αλλά ούτε και τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του σχολείου, ο οποίος εξέφρασε τη στήριξή του στον Διευθυντή για τον τρόπο που χειρίστηκε το θέμα.

Είμαι και εγώ Αμίρ…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr