Ας είναι καλά ο φονιάς τής Αννυς, μας έκανε όλους να φαινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι…

Αποτροπιαζόμαστε με τον πατέρα που δολοφόνησε την τετράχρονη κόρη του, ζητούμε το κεφάλι του επί πίνακι στη γκιλοτίνα, να τον ψήσουμε στην ηλεκτρική καρέκλα και οι πιο “ανθρωπιστές” ανάμεσά μας να τον εκτελέσουμε “απλώς” στα πέντε μέτρα. Κατά βάθος, όμως, χαιρόμαστε που υπάρχουν άνθρωποι που όχι μόνο σκοτώνουν τα παιδιά τους, αλλά και τα τεμαχίζουν και τα βράζουν. Κι αυτό γιατί μας κάνουν να αισθανόμαστε οι ίδιοι καλύτεροι γονείς κι άνθρωποι κι ας “τεμαχίζουμε” κι ας “βράζουμε” τα παιδιά μας με χίλιους δυο άλλους τρόπους, πιο κοινωνικώς αποδεκτούς. αν κοιταζόμασταν περισσότερο στον καθρέφτη αντί να τον στρέφαμε αποκλειστικώς προς τους άλλους, θα διαπιστώναμε τα δικά μας τεράστια σφάλματα στην ανατροφή των κανακάρηδών μας, την ψυχολογική βία (υπάρχει κι αυτή πέρα από τη σωματική) που τους ασκούμε προκειμένου να γίνουν εικόνα κι ομοίωσή μας ή για να εκπληρώσουν τα όνειρα που οι ίδιοι ήμασταν πολύ δειλοί για να φέρουμε σε πέρας, τον ευνουχισμό στον οποίο τους υποβάλλουμε στο όνομα της “αγίας ασφάλειας κι ευπρέπειας”. Ας είναι καλά, επομένως, ο νεαρός που δολοφόνησε το σπλάχνο του με έναν τόσο φρικιαστικό τρόπο. Χαμήλωσε τόσο πολύ τον πήχη τής γονεϊκής ευθύνης ώστε να μπορούν να τον περνούν με πολύ μεγάλη ευκολία οι υπόλοιποι γονείς. Κι ας μην αξίζουν ένα τέτοιο “μετάλλιο”…

Δεν εξομοιώνω την πράξη τού πατέρα τής μικρής Αννυς με τις τοποθετήσεις όλων εκείνων που θέλουν να τον δουν νεκρό το συντομότερο δυνατό. Προφανώς και η ενέργειά του ήταν τρομακτικώς ακραία και δικαιολογημένα σοκάρει μια κοινωνία που είναι έτσι κι αλλιώς εκπαιδευμένη να “πέφτει από τα σύννεφα” ως μέσο επιβίωσης. Το “οφθαλμός αντί οφθαλμού”, ωστόσο, η δίψα για εκδίκηση, το “αίμα για το αίμα” από τα οποία εμφορούνται οι δημόσιες τοποθετήσεις πολλών ξεπηδούν από την ίδια πρωτόγονη πηγή που γεννήθηκε ο φθόνος-μίσος τού παιδοκτόνου για την κόρη του. Οσοι επιχειρούν να αιτιολογήσουν τη συμπεριφορά τού δράστη θεωρούνται, ούτε λίγο ούτε πολύ, συνυπεύθυνοι αφού το λαϊκό δικαστήριο έχει βγάλει ήδη την απόφασή του κι έχει διατάξει την θανατική ποινή. Για τους πολλούς η πρόληψη ταυτίζεται με την κρεμάλα ως μέσο παραδειγματισμού κι όχι με την επιστημονική αναζήτηση των αιτίων μιας τόσο βίαιης συμπεριφοράς. Είναι, άλλωστε, μια πολύ πιο ξεκούραστη και λιγότερο δαπανηρή λύση…

Με αυτόν τον τρόπο, όμως, τοποθετούμε την πολιτεία στην ίδια θέση με τον δολοφόνο και ναρκοθετούμε οποιαδήποτε καλόπιστη προσπάθεια όχι να αθωωθεί ένας ψυχικώς άρρωστος άνθρωπος αλλά ναι μεν να τιμωρηθεί για την ειδεχθή του πράξη, αλλά να επιχειρηθεί ο σωφρονισμός του. Επαναλαμβάνω ό,τι έγραψα και για την υπόθεση Ξηρού: ο Αντ. Μπρέιβικ σκότωσε 77 ανθρώπους, οι περισσότεροι εκ των οποίων παιδιά. Οι νορβηγοί, ωστόσο, δεν τον εκτέλεσαν και δεν του επέβαλαν ούτε την ισόβια κάθειρξη, με την προοπτική ωστόσο απελευθέρωσής του ύστερα από πολλά χρόνια κι αφού πρώτα έχει αποδείξει ότι δεν είναι κίνδυνος για την κοινωνία κι ότι έχει μετανιώσει ειλικρινώς για το έγκλημά του. Στην Ελλάδα, ωστόσο, αντί να παραδειγματιζόμαστε από τα μοντέλα προηγμένων κρατικών δομών θέλουμε να αντιγράψουμε εκείνα των πιο οπισθοδρομικών, όπως της Σαουδικής Αραβίας, όπου σου κόβουν το χέρι αν σε πιάσουν να κλέβεις…

Δεν τρέφω αυταπάτες. Ο φονιάς τής μικρής Άννυς θα δολοφονηθεί σε όποια φυλακή κι αν βρεθεί, όπως συνέβη και με τον Δουρή πριν μερικά χρόνια. Και οι περισσότεροι τότε θα μιλούν για απονομή θείας δίκης, ταυτίζοντας ακόμα και τον θεό τους με δολοφόνους. Κι αν ο ανθρωπισμός μας δεν συμπεριλαμβάνει το σεβασμό τού δικαιώματος στη ζωή κι ενός δολοφόνου παιδιών, ας αναρωτηθούμε έστω ωφελιμιστικά σε τί βοήθησε την ελληνική κοινωνία η λαϊκή δικαιοσύνη που απονεμήθηκε σε άλλους δολοφόνους τής ίδιας κατηγορίας με τον πατέρα τής τετράχρονης. Γίναμε καλύτεροι γονείς επειδή είδαμε τον Δουρή κρεμασμένο; Σταμάτησε η παιδική κακοποίηση, το bullying ανήκει στο παρελθόν, επιτρέπουμε στα παιδιά μας να αναπνέουν με τη δική τους αναπνοή κι όχι με τον τεχνητό αναπνευστήρα που τους δίνουμε στο όνομα της αγάπης γι’ αυτά; Ας πούμε πως αύριο τεμαχίζουμε τον δολοφόνο και τον βράζουμε προκειμένου δήθεν να ησυχάσει η ψυχούλα τής Άννυς κι όχι η δική μας λαχτάρα ως άνθρωποι των σπηλαίων για αίμα στην αρένα. Θα γίνει η Ελλάδα ένας παράδεισος για τα κοριτσάκια και τα αγοράκια; Δεν σας δίνω έτοιμες απαντήσεις. Ρωτήστε την καρδιά και το μυαλό σας και δώστε τις δικές σας. Η ζωή, άλλωστε, είναι πολύ πιο σύνθετη από έναν τηλεοπτικό δέκτη για να έχει εγχειρίδιο οδηγιών…

Πηγή: tripioevro.blogspot.gr