Μπορεί πάντα το τέρας να τριγυρνούσε δίπλα μας, όμως σήμερα κάνει κρότο. Κι ο λόγος δεν είναι μόνο οι κάμερες και τα κινητά τηλέφωνα που εύκολα καταγράφουν τις σκηνές κτηνωδίας, αλλά κυρίως η ασυλία του, που χτίστηκε μέρα με τη μέρα τα τελευταία χρόνια, μέσα από τις εικόνες και τις πρακτικές του θεσμικού τραμπουκισμού, πλάθοντας έτσι και δίνοντας άλλοθι στα τέρατα της διπλανής πόρτας.
Ο στόχος ήταν, είναι και θα είναι πάντα ο αδύναμος: ο πρόσφυγας, ο ρομά, τα άτομα με αναπηρία, ο φτωχός, ο άνεργος.
Τον Αντώνη Καρυώτη τον έσπρωξαν και στο πρόσωπό του έσπρωξαν το παρουσιαστικό του, την τάξη του, την κατάστασή του. Είτε είχε εισιτήριο, είτε όχι, δεν έχει καμία σημασία. Ο Αντώνης ήταν αδύναμος και γι’ αυτό έπρεπε να πέσει. Γιατί το πλοίο έπρεπε να σαλπάρει στην ώρα του. Δεν μπορούσε να καθυστερήσει για κάποιον Αντώνη. Τα κέρδη της ναυτιλιακής εταιρείας, η «αξιοπιστία» της, είναι πάνω από τη ζωή του κάθε Αντώνη. Και οι υπάλληλοι της εταιρείας είναι εκπαιδευμένοι να δουλεύουν μακριά από την ηθική της ναυτοσύνης.
Ξέρεις, υπάρχουν και άνθρωποι που πετιούνται στη θάλασσα μακριά από τα μάτια σου. Νύχτα και μεσοπέλαγα. Και είναι κι αυτοί αδύναμοι και ανεπιθύμητοι όπως ο Αντώνης. Μόνο που έχουν διαφορετικό όνομα και το χρώμα τους δεν «πουλάει» πια στα ΜΜΕ.
Μην περιμένεις να εμφανιστεί ο φασισμός με σβάστικα για να ξυπνήσεις από τον λήθαργο της ανοχής σου. Είναι δίπλα σου, αν όχι ήδη μέσα σου… Είναι αυτό το μαύρο που σέρνεται και συνεχώς απλώνει. Απλώνει και λερώνει. Και καταπίνει φίλους, γνωστούς, γείτονες, συνοικίες, πόλεις… Κι όσο εσύ το κοιτάς μουγγός, τόσο εκείνο συνεχίζει να απλώνει. Γιατί το μαύρο τρέφεται από τη σιωπή σου…
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
