Είναι πιο εύκολο να κλαις παρά να ζεις

Του Κώστα Βαξεβάνη

Είναι της μόδας η κριτική. Η Αριστερά, για κάποιο λόγο που θέλω να πιστεύω πως σχετίζεται με την ευαισθησία της, σε όλη την ιστορική της πορεία, αρέσκεται στην κριτική κυρίως όταν αυτή είναι λιγότερο απαραίτητη από τις αποφάσεις που πρέπει να πάρει. Έχει εφεύρει μάλιστα στο όνομα της διαλεκτικής, το τρομερό όπλο της αυτοκριτικής, κάτι σαν το καθαρτήριο του Δάντη προς το πιο ιδεολογικό. Κάνεις όσα λάθη θες, αρκεί να κάνεις μετά την αυτοκριτική σου για να οδηγηθείς στον Παράδεισο ως άσπιλος άγγελος της πολιτικής.

Η Αριστερά, από αυτή των ημερών του Ζαχαριάδη έως του τη σύγχρονη του Τσίπρα, συνηθίζει να επιδίδεται στην κριτική (προφανώς όχι για μεταφυσικούς λόγους)  άκαιρα και βιαστικά. Την ώρα που υπάρχει ανάγκη αποφάσεων, η Αριστερά στοχοπροσηλώνεται στα λάθη της και εξορκίζει την ύπαρξη νέων. Μοιάζει με στάση έντονης ευθύνης, αλλά η λαθολογία την ώρα του πολέμου, συνήθως  χρησιμοποιείται για να μην χρεωθεί με λάθος αυτός που εκείνη την ώρα φροντίζει να ανακαλύπτει το λάθος. Όπως σωστά λέει το τραγούδι «είναι πιο εύκολο να κλαις παρά να ζεις», πράγμα το οποίο ισχύει και στην πολιτική.

Ένα πολύ σικ φαινόμενο που εμφανίζεται στις κομματικές γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ αυτή την περίοδο είναι της δήλωσης της πολιτικής κατάθλιψης. Άνθρωποι που υπηρέτησαν στην πρώτη γραμμή των ευθυνών και των αποφάσεων, δηλώνουν πως είναι σε κατάθλιψη, κλείνουν τα τηλέφωνα, εν ολίγοις διαχωρίζουν τη θέση τους με όσα συμβαίνουν ή έχουν συμβεί. «Νοιώθουν πως προδόθηκαν» μπορεί να πει κάποιος. «Είναι οι προδότες και ανίκανοι που εγκαταλείπουν στα δύσκολα ψάχνοντας δικαιολογίες» μπορεί να υποθέσει κάποιος άλλος.

Σε μια συζήτηση με κάποιον πολύ καλό φίλο, από τις παλιές καραβάνες της σκεπτόμενης αλλά και δρώσας Αριστεράς, μου εξέφραζε την απορία του, που πολλοί από τα στελέχη που αναδείχθηκαν επί Τσίπρα, δεν αισθάνονται την ηθική υποχρέωση να σταθούν δίπλα στον αρχηγό και να τον υπερασπιστούν ως εκφραστή όλων αυτών που και οι ίδιοι πίστευαν. Στην πρόσφατη συζήτηση στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος ο Γραμματέας του Κόμματος Τάσος Κορωνάκης, παραιτήθηκε δηλώνοντας πως διαφωνεί με την πολιτική Τσίπρα,  διαφωνεί και με το Λαφαζάνη, αλλά παραμένει στο κόμμα περιμένοντας κάτι που μόνο αυτός γνωρίζει. Ενδεχομένως μια σταθερή δουλειά που εξασφαλίζεται χρόνια τώρα στις γραμμές του κόμματος. Λέγεται μάλιστα πως η συνεχής επωδός του σε φίλους του ήταν «με τι μούτρα θα εμφανιστώ στα Εξάρχεια». 

Αν ο Γραμματέας του Κόμματος, έχει ως κριτήριο πολιτικής δράσης και αποφάσεων που αφορούν τη χώρα την αποδοχή του από τα Εξάρχεια, τότε το πρόβλημα δεν είναι η πολιτική κοντοφθαλμία του ίδιου, αλλά του κόμματος που τον επέλεξε.

Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται καιρό τώρα απέναντι σε επιλογές του που διαψεύστηκαν. Αυτό δεν του αφαιρεί ευθύνες αλλά του προσθέτει. Ξεκινώντας από το υπουργικό συμβούλιο που στάθηκε ανίκανο σε μεγάλο βαθμό να διοικήσει τη χώρα κρυπτόμενο πίσω από την διαπραγμάτευση και φτάνοντας σε αυτούς που στο στενό του κύκλο, του αποδίδουν ευθύνες και βιάζονται να τον δουν ως εχθρό, το πρόβλημα βαραίνει τον ίδιο. Όταν τα στελέχη στα οποία στηρίζεται η πορεία της χώρας, παλεύουν με τη θλίψη και δεν απαντούν στα τηλέφωνα, δεν φταίνε οι ίδιοι γιατί ίσως ως εκεί να μπορούσαν. Φταις εσύ που θεωρούσες πως μπορούσαν παραπάνω ή που αντιλαμβανόσουν την κομματική επετηρίδα ως μέτρο ικανότητας και χρησιμότητας στην κοινωνία. 

ΦΩΤΟ: ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, eurokinissi