Ελλάδα – Ιταλία: παράλληλες χώρες

Η Ελλάδα απέκτησε κυβέρνηση συνεργασίας, η οποία επιβλήθηκε από τις Βρυξέλλες. Στον ίδιο δρόμο, μετά την παραίτηση του Καβαλιέρε, βαδίζει πλέον και η Ιταλία .
Παράλληλες χώρες, όχι μόνο γεωγραφικά, αλλά και πολιτικά.

Για πολλούς, ο Λουκάς Παπαδήμος ήταν η επιλογή της κυρίαρχης ελίτ, Γερμανίας/Γαλλίας και τραπεζιτών. Την ώρα που χρίζεται πρωθυπουργός, ο Μπερλουσκόνι δηλώνει ότι θα υποστηρίξει τη νέα κυβέρνηση του Μάριο Μόντι, μόνο αν αυτή δεν ξεπεράσει το όριο και το περιεχόμενο των δεσμεύσεων που έλαβε η Ιταλία, στη σύνοδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 27ης Οκτωβρίου.

Και στις δύο περιπτώσεις, με την κρίση να προκαλεί ανοδική κούρσα στα επιτόκια δανεισμού των χωρών και να εκφράζονται φόβοι από τους ανωτέρω ότι θα είναι οι «αδύναμοι κρίκοι» της ευρωζώνης, γεγονός που προκαλεί τρόμο, οι κυβερνήσεις τους καταποντίζονται. Στην Ελλάδα, ένας αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας γίνεται πρωθυπουργός. Στην Ιταλία, ένα μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πρώην επίτροπος Ανταγωνιστικότητας, που έχει καλές σχέσεις με το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, αναλαμβάνει την πρωθυπουργία.

Αξιοσημείωτες οι ομοιότητες.

Και στις δύο περιπτώσεις, το πολιτικό σύστημα απεδείχθη ανίκανο να διαχειριστεί την κρίση.

Στην Ελλάδα η κυβέρνηση Παπανδρέου, παρά την απόλυτη συμμόρφωσή της στις απαιτήσεις των Ευρωπαίων δανειστών, έχασε την εμπιστοσύνη τους, ιδιαίτερα μετά την απόφαση του απερχόμενου πρωθυπουργού για δημοψήφισμα, την οποία υποχρεώθηκε να ανακαλέσει. Ηταν η ενέργεια που σηματοδότησε την αρχή του τέλους της και διευκόλυνε τα μέγιστα το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας.

Στην Ιταλία, ο διαβόητος για τα “μπούνγκα-μπούνγκα” πάρτυ του, επί 17 χρόνια πρωθυπουργός, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, διασχίζει το δρόμο για το προεδρικό Μέγαρο μέσα σε έναν αδιαπέραστο αστυνομικό κλοιό, με τα νομίσματα και διάφορα άλλα αντικείμενα να πέφτουν προς το μέρος του από ένα πλήθος οργισμένου κόσμου, που λίγο μετά έμελλε να στήσει γλέντι τρικούβερτο μέχρι πρωίας.

Η ιταλική Βουλή ήδη ενέκρινε το νόμο οικονομικής σταθερότητος που περιέχει πολλές από τις παρεμβάσεις που ζητήθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Με το νόμο αυτό θα γίνει προσπάθεια να περιοριστεί η επέκταση της οικονομικής κρίσης που απειλή την Ιταλία αλλά και το σύνολο της ευρωζώνης.

Με λίγα λόγια

Το Βερολίνο, το Παρίσι και οι Βρυξέλλες ουσιαστικά βρήκαν την ευκαιρία να επιβληθούν.
Και οι δύο εκλεγμένες κυβερνήσεις καταρρέουν σχεδόν ταυτόχρονα, με τη δικαιολογία της ανάγκης σωτηρίας της πατρίδας και υπό το βάρος των πολιτικών τους επιλογών, εσωτερικών αντιπαραθέσεων και έντονων λαϊκών αντιδράσεων.
Σημειωτέον ότι πριν από αυτές τις εξελίξεις, υπήρξαν, και στις δύο χώρες, μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις με πρωτοφανές γεγονός την κοινή κάθοδο συνδικαλιστικών και αριστερών δυνάμεων.

Μπορεί λοιπόν εύκολα κάποιος να υπαινιχθεί ότι ο σκληρός πυρήνας των Βρυξελλών και η σκληρή γραμμή των τραπεζιτών βρήκαν επιτέλους ταύτιση, προάγοντας δύο τεχνοκράτες οικονομολόγους και παράγοντες του ευρω-οικοδομήματος (πρώην αντιπρόεδρος της ΕΚΤ ο Παπαδήμος, πρώην επίτροπος Ανταγωνιστικότητας ο Μόντι) στην κορυφή της εκτελεστικής εξουσίας σε δύο κράτη “έκτακτης ανάγκης” με αποκλειστική εντολή την εισαγωγή μεταρρυθμιστικών πολιτικών για την έξοδο από την κρίση, ή, για κάποιους άλλους, μέτρων λιτότητας και ύφεσης, πάντα προς όφελος των πιστωτών.