Στον κ. Μαριόλη απονέμεται τον Ιούνιο μια κορυφαία διάκριση, το WONCA Europe Excellence in Health Care, επιβραβεύοντας τις προσπάθειες του ιδίου και του προσωπικού του Κέντρου.
«Ουσιαστικά δεν έχω βραβευτεί εγώ, έχει βραβευτεί μια προσπάθεια μέσα από αυτό που ζητούσαν οι ασθενείς, είναι ο ασθενής που βραβεύεται και κατά δεύτερο λόγο εγώ», τόνισε μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού Πρακτορείου, «Πρακτορείο 104,9FM», o κ. Μαριόλης, ο οποίος ανακηρύχθηκε καλύτερος Οικογενειακός Γιατρός για το 2019 (The 5-Star Doctor 2019) από τον έγκριτο οργανισμό.
Παράλληλα, αναφέρθηκε στη σημασία της προληπτικής ιατρικής τόσο στον αστικό ιστό, όσο και σε σημεία της Ελλάδας όπου οι ανάγκες είναι σημαντικές και οι αποστάσεις μεγαλύτερες.
«Βραβεύεται ουσιαστικά το ότι δεν κοροϊδέψαμε ποτέ τον άνθρωπο. Όλα όσα έχουμε κάνει είναι αυτά που ήθελαν οι πολίτες, δεν είναι αυτό που θέλαμε εμείς» τόνισε ο Έλληνας ιατρός και μίλησε για μια προσπάθεια που γίνεται «εδώ και είκοσι χρόνια».
«Ιδρύσαμε, όταν δεν υπήρχε τίποτε σε αστικό ιστό, στον τομέα που λέγεται “εξωνοσοκομειακή φροντίδα“, το Κέντρο Υγείας Αστικού τύπου στον Βύρωνα Αττικής (…), ουσιαστικά κάναμε αυτή την πορεία στο συγκεκριμένο Κέντρο Υγείας σε όλο το φάσμα, βλέποντας και παρακολουθώντας τους ασθενείς στο σπίτι» εξηγεί ο κ. Μαριόλης, που όταν αναφέρεται στο βραβείο του Γενικού Οικογενειακού Ιατρού της Χρονιάς για την Ευρώπη -το οποίο θα παραλάβει στο συνέδριο WONCA Europe στην Μπρατισλάβα της Σλοβακίας, στις 26-29 Ιουνίου 2019 και στην προσωπική του διάκριση- προτιμά να περιγράφει τις δράσεις του προσωπικού συνολικότερα στη γωνιά αυτή της Μάνης τα τελευταία χρόνια.
«Εδώ δεν μπορούμε να πάρουμε απόφαση για τη ζωή τη δική μας. Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι (να δημιουργηθεί κάτι τέτοιο) και μάλιστα σε μια απομονωμένη και απομακρυσμένη περιοχή. Νομίζω όμως ότι δεν έχουμε κάνει τίποτε ακόμη. Μπορεί να φαίνονται όλα αυτά σαν ένα μικρό παραμύθι, αλλά αυτή είναι η προσωπική αντιμετώπιση» εξηγεί.
Όπως περιγράφει, ο συγκεκριμένος απομονωμένος οικισμός, «με δύσκολο συγκοινωνιακό δίκτυο, διάσπαρτους οικισμούς, ηλικιωμένους, αλλά και τα λιγοστά παιδιά, που ακούγεται ο αντίλαλός τους καθημερινά» ήταν και μια ευκαιρία να περάσει η έννοια της «κατ’ οίκον νοσηλείας» σε ένα άλλο επίπεδο, έστω και αν κατά τον ίδιο υπάρχει περιθώριο βελτίωσης.
«Έχουμε ακόμη κάνει λίγα (…). Σε αυτήν την προσπάθεια πρέπει να είσαι λίγο αιρετικός και “παράνομος”. Αλλιώς δεν μπορείς να βοηθήσεις τον άνθρωπο…» καταλήγει ο βραβευμένος Έλληνας Ιατρός.
