«Εμένα μου το παν τα πουλιά» – Παρουσίαση Βιβλίου

Για να δει τη ζωή της από απόσταση, να συναντήσει τον εφηβικό της έρωτα, να τιμήσει τους προγόνους που αγάπησε και έχασε, να νιώσει από κοντά την ιστορία της οικογένειας και του τόπου.

Ο τίτλος του βιβλίου «Εμένα μου το ’παν τα πουλιά», του δημοτικού τραγουδιού που συνεχίζει «δυο μαύρα χελιδόνια/ πως θα περάσω βάσανα/ πως θα περάσω ντέρτια» μας δίνει εξαρχής το στίγμα του μυθιστορήματος. Μαύρα πουλιά μιλάνε και προοικονομούν δύσκολα, δραματικά, τραγικά κάποιες φορές γεγονότα και ζωές. Τις βασανισμένες ζωές γυναικών κάπου στα βουνά και στους κάμπους στα σύνορα της Στερεάς με τη Θεσσαλία.

Η εξιστόρηση της Αρετής και η μυθοπλασία δημιουργούν δυναμικό σύνολο με τους μονολόγους των γυναικών, που μέσα από τις συγκλονιστικές αφηγήσεις τους ζούμε τη μεγάλη ιστορία. Από τους Βαλκανικούς με την αφήγηση της γιαγιάς Μαριώς και τα δίσεκτα χρόνια του Εμφυλίου και του ’50 με τις εξιστορήσεις της μάνας Αντιγόνης και της αδελφής της Ισμήνης, που ακολούθησαν τον μεγαλύτερο αδελφό τους στο βουνό, η Αρετή φτάνει στα μεταδικτατορικά χρόνια, στην εφηβεία, στον πρώτο έρωτα, που σημαδεύτηκε κι αυτός από τη βαριά κληρονομιά του ελληνικού Εμφυλίου.

Η συγγραφέας συγκεντρώνει για χρόνια το υλικό της που αποτελείται από αφηγήσεις, από σκέψεις και γεγονότα καταγραμμένα σε προσωπικό ημερολόγιο και από συνεντεύξεις που έχει η ίδια πάρει από τους βασικούς ήρωες. Θεώρησε χρέος της να δώσει φωνή σε αυτούς – και κυρίως σε αυτές που δεν είχαν ποτέ φωνή.

Τα ονόματα Αντιγόνη και Ισμήνη είναι ευθεία αναφορά στον Σοφοκλή. Τα δυο κορίτσια που πολέμησαν, πήγαν φυλακή και κυνηγήθηκαν θέλησαν να μνημονεύσουν τον χαμένο αδελφό στο αντάρτικο, τον Κωνσταντή, όνομα καθόλου τυχαίο κι αυτό. Και σ’ αυτή την πράξη αγάπης για τον αδελφό τους βρήκαν απέναντι το παρακράτος των μάυδων.

Το θέμα, τα πρόσωπα, οι συγκλονιστικοί μονόλογοι, ο λόγος που εκφέρεται στο τοπικό προφορικό ιδίωμα της κεντρικής Στερεάς Ελλάδας αναπαριστούν ένα αληθινό μνημόσυνο στη μνήμη των ανθρώπων της Γ. Καλαμποκά.

Κεντρική Φωτογραφία: Τα κορίτσια της φυλακής στέλνουν στις συγκρατούμενες φωτογραφίες τους ενθύμια με ευχές, κυρίως για γρήγορη αποφυλάκιση. Η Αντιγόνη-μάνα του βιβλίου (Αλεξάνδρα) έζησε στις φυλακές του μετεμφυλιακής Ελλάδας από το 1948 μέχρι το 1956.

Εκδόσεις: Εντύποις