Ήταν η τέταρτη φορά που συλλαμβανόταν. Στην Ευρώπη ξέσπασε αμέσως μετά τη σύλληψή του ένα κίνημα για την απελευθέρωσή του στο οποίο συμμετείχαν μεταξύ άλλων ο Καμύ και ο Σαρτρ, οι οποίοι ίδρυσαν Διεθνή Επιτροπή για την υπεράσπισή του.
Ο Καμύ σε επιστολή του της 27ης Απριλίου 1959 -σχεδόν τρεις μήνες πριν από τη δίκη- προς τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή έγραφε: «Πέρα από κάθε κομματικό πνεύμα, θα ήθελα να σας εκφράσω τα συναισθήματα με τα οποία οι ελεύθεροι Γάλλοι διανοούμενοι παρακολουθούν την υπόθεση Γλέζου. Η φιλία και το χρέος της προσωπικής ευγνωμοσύνης που αισθανόμαστε για τη χώρα σας μας οδηγούν να πάρουμε θέση στην υπόθεση αυτή. Απευθύνοντας έκκληση στα πιστεύω σας περί δικαιοσύνης, θα ήμασταν ευγνώμονες εάν θελήσετε να δείξετε ευμένεια ως προς τον διανοούμενο, του οποίου δεν ασπάζομαι τις πεποιθήσεις μεν, αλλά θεωρώ ότι η γενναιότητα του είναι άξια, αν μη τι άλλο, εκτίμησης».
Στο κίνημα συμμετείχε και ο Πάμπλο Πικάσο, ο οποίος στις 2 Ιουλίου 1959 δημιούργησε ένα σκίτσο στο οποίο απεικονίζεται ο Μανώλης Γλέζος πάνω στον Παρθενώνα να κρατάει τη σημαία με το περιστέρι της ειρήνης. Το σκίτσο έγινε πρωτοσέλιδο στην Humanite με τίτλο «Το μολύβι του Πικάσο σε βοήθεια του ήρωα της Ακρόπολης» και θα τυπωνόταν σε καρτ ποστάλ, με στόχο τη συγκέντρωση χρημάτων για τον αγώνα υποστήριξής του.
Το 1962 όταν ο Μανώλης Γλέζος αποφυλακίστηκε δέχτηκε την πρόταση του Πικάσο να τον επισκεφτεί στην έπαυλή του στην Aix-en-Provence. Ο Πικάσο την εποχή εκείνη είχε σοβαρά θέματα υγείας και έμενε στο δωμάτιό του για ώρες. Όταν ο Γλέζος μπήκε να τον δει ο ζωγράφος τον υποδέχτηκε με μία φράση: «Ελλάδα! Φως!». Δεν συζήτησαν ποτέ μεταξύ τους για το σκίτσο.
