Του Α. Κακαρά, συγγραφέα-αρχιπλοίαρχου ε.α.
Να πούμε δυο λόγια για το Λεωνίδα Βασιλικόπουλο, όχι γιατί έφυγε από κοντά μας σήμερα το πρωί, αλλά γιατί έστω και ένας να επηρεαστεί και επιδιώξει να μάθει λεπτομέρειες για τη ζωή του, όφελος θα ‘ ναι και για τον τόπο μας.
Είπαμε ήδη, πως σαν κι αυτόν δεν «φεύγουν», αφού έχουν σφραγίσει τη δημόσια ζωή της πολύπαθης χώρας μας με έργα και λόγια σωστά, καθαρά, τίμια, ηθικά και γενναία.
Τέτοιοι αν κυβερνούσαν δε θα ‘χαμε ποτέ φτάσει στο χάλι το σημερινό. Τέτοιων αν προβαλλόταν το έργο και η ζωή τους, θα παραδειγμάτιζαν τους άλλους και οι νέοι μας θα μάθαιναν απ’ αυτούς. Σίγουρα θα επηρεάζονταν τα παιδιά και τα εγγόνια μας, που έχουν δικαιωματικά αγνή και καθαρή την ψυχή τους.
Θα ‘χαμε περισσότερες ελπίδες έτσι. Θα ‘ξεραν πως δεν πρέπει να υποκύπτουν στην ανηθικότητα, στην παραβίαση των δικαιωμάτων τους, θα μάθαιναν ν’ αντιστέκονται στη βία, τον εκφοβισμό, ποτέ δε θα σκέφτονταν να ισοφαρίσουν ή ανταλλάξουν την προσφορά τους στο κοινό καλό, ποτέ δε θα αυτοπροβάλλονταν.
Ο Βασιλικόπουλος δίδαξε από τα χρόνια τα πέτρινα ακόμα, πως ο άνθρωπος έχει και πρέπει να ‘χει λόγο καθαρό, αμετάκλητο, ανεπηρέαστο από απειλές, ειδικά σαν δεσμεύεται έναντι τρίτων. Αρνήθηκε με οργή και παραιτήθηκε από το Πολεμικό Ναυτικό όπου υπηρετούσε σαν τον πίεσαν να μην επιμένει να συνδέσει τη ζωή του με την συντρόφισσά του, επειδή η τελευταία ανήκε σε οικογένεια μη «εθνικόφρονα».
Βοήθησε επί δικτατορίας τον διωκόμενο και στην παρανομία κρυπτόμενο πατέρα της συζύγου του, συνελήφθη για αντιστασιακή δραστηριότητα κατ’ επανάληψη, φυλακίσθηκε, καταδικάσθηκε, εξορίσθηκε, βασανίσθηκε. Εφτά ολόκληρα χρόνια δεν άφησε να περάσει ούτε μία ημέρα χωρίς να αντιστέκεται.
Ο Βασιλικόπουλος κοσμεί τις Ένοπλες Δυνάμεις γιατί σ’ αυτές υπηρέτησε. Το Πολεμικό Ναυτικό είναι υπερήφανο γιατί αυτό αγάπησε, σ’ αυτό αφιέρωσε τα καλύτερα χρόνια του, αυτό κυβέρνησε επάξια σαν ήρθε η ώρα.
Τυχερός όποιος τον γνώρισε, ακόμα πιο τυχερός όποιος τον έζησε από κοντά, τιμή σ’ όσους υπήρξαν φίλοι του.
