Το παρόν παραλήρημα γράφτηκε μέσα στο αεροπλάνο της επιστροφής από το Παρίσι, θέση 25Α της βραδινής πτήσης της Aegean για την ακρίβεια, μεγάλη η χάρη της για τα φράγκα που κάποτε απομύζησε από το ελληνικό δημόσιο ώστε να στηρίξει το σχεδόν μονοπώλιό της στους αιθέρες.
Αν μη τι άλλο είναι αξιοπρεπής εταιρία σε ό,τι αφορά τις υπηρεσίες προς τον επιβάτη και δεν προσπαθεί να βγάλει από τη μύγα ξίγκι όπως πολλές ανταγωνίστριές της.
Μια στο τόσο βέβαια θα χάσει από τη σκευοφόρο της κάποιο γατάκι και θα βυθίσει κάποιον άνθρωπο σε βαθύ πένθος, όπως έγινε τον περασμένο Μάρτιο σε πτήση Χανιά-Αθήνα-Μόναχο, αλλά τι να κάνουμε, τα έχουν αυτά οι ζωντανές εκπομπές και τα ζωντανά τετράποδα.
Όποιος θέλει να ταξιδέψει με γάτα, ας πάρει τρένο. Το πολύ πολύ να τον μαζεύουν με κουταλάκι, όπως μάζεψαν τους 57 δυστυχείς των Τεμπών οι χαροκαμένοι συγγενείς τους.
Πώς είπατε; Όχι, μερικών θυμάτων τα υπολείμματα δεν γέμιζαν ούτε κουταλάκι, ενώ από άλλους, όπως η δύσμοιρη Εριέττα Μόλχο, δεν βρέθηκε το παραμικρό ίχνος.
Ε ναι, κύριοι, αλλά η Εμμανουέλα Κατζουράκη βγήκε ζωντανή από το μοιραίο τρένο και μάλιστα έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες και βγήκε 5η στη σκοποβολή, σημαδεύοντας ιπτάμενους δίσκους. Αυτή φταίει, που κάθεται και βιώνει τους εφιάλτες της σιωπηλή και αξιοπρεπής, αντί να πιάσει το τουφέκι και να πάρει στο κυνήγι τους ηθικούς αυτουργούς της μαζικής δολοφονίας…
Όποτε ακούω ή χρησιμοποιώ τη φράση «να πάρω το ντουφέκι μου» θυμάμαι τον μακαρίτη τον Νικολή τον Ξυλούρη, που ήτανε και κοντοχωριανός μου στο Μυλοπόταμο.
Δεν υπάρχει Κρητικός της γενιάς μου ή της προηγούμενης, που να μην αισθάνεται στο πετσί του και στα κύτταρά του την κληρονομιά του Ψαρονίκου .
Είναι σαν να τον κουβαλάμε ακόμα μέσα μας, ένα πρόσωπο καθάριο, μια μορφή λεβέντικη, αιώνιο σύμβολο μίας Ελλάδας που δεν υπάρχει πια και αμφιβάλλω αν υπήρχε ποτέ.
Ο Ξυλούρης αντιστάθηκε σθεναρά στη Χούντα, τραγούδησε τα τραγούδια της αντίστασης, βροντοφώνιαξε παρών στο Πολυτεχνείο, ένωσε τη φωνή του με τις κραυγές της διαμαρτυρίας, ήταν ο ακοίμητος και αδάμαστος μεγάλος αδελφός που τότε χρειαζόταν όλη η χώρα.
Ο Νίκος Ξυλούρης γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου 1936 στα Ανώγεια, όταν ακούγονταν ήδη στον ορίζοντα τα τύμπανα του πολέμου, και δεν πέθανε ποτέ. Κάποιος θεός τον έβαλε σημάδι, αλλά ξαστόχησε.
Το θνητό σώμα του Νικολή έλιωσε, αλλά η ψυχή του θα φτερουγίζει για πάντα πάνω από τον τόπο, για να θυμίζει ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Δεν ξέρω για ποιο λόγο σας τα γράφω όλα αυτά. Ή μάλλον, ξέρω. Η αίσθηση που αποκόμισα στις 2,5 εβδομάδες που έλειψα από κοντά σας είναι ότι η Ελλάδα είναι βυθισμένη στην τοξικότητα και στη μιζέρια όσο ποτέ άλλοτε.
Κάθε φορά που έκανα το λάθος να σερφάρω στο Twitter, το μοναδικό social medium που χρησιμοποιώ για να πιάνω κουτσά στραβά το σφυγμό της επικαιρότητας, ένιωθα να εγκλωβίζομαι σε έναν λάκκο γεμάτο δηλητήριο, ικανό να καταπιεί οποιονδήποτε δυσκολευτεί στο κολύμπι.
Ακόμα και ο βρώμικος Σηκουάνας μία χαρά γάργαρος και καθαρός μου φαινόταν, όταν τολμούσα να τον συγκρίνω με τους διαδικτυακούς ποταμούς του μίσους.
Προσωπικά έχω πάθει ανοσία στις κατάρες και στους καρκίνους και στους ψόφους που για ψύλλου πήδημα μου εύχονται, αλλά δεν παύω να εκπλήσσομαι με την ένταση του φαινομένου.
Όσους υβριστές και αν μπλοκάρεις, ενίοτε για τα πολιτικά και ακόμα συχνότερα για τα αθλητικά, εμφανίζονται πολλαπλάσιοι, σαν τα πλοκάμια της Λερναίας Ύδρας. Μερικές φορές είναι οι ίδιοι αυτοπροσώπως, με καινούρια φορεσιά.
Όποια άποψη και αν διατυπώσεις εκεί έξω, είτε αφορά τον Μητσοτάκη είτε τον Τεντόγλου είτε τον Τομ Κρουζ, αντιμετωπίζεται με ύβρεις και προσβολές. Γράφεις κάτι για το ΝΒΑ, για μπάσκετ μιλάμε τώρα, και δέχεσαι ολομέτωπη επίθεση λες και θίγεις ιερά και όσια.
Τολμάς να στηλιτεύσεις κάποιο από τα μυριάδες κακώς κείμενα της Ελλάδας και σου υπόσχονται απέλαση με κλωτσίδια. Διευκρινίζεις το δημοσιογραφικά ορθό για την περίπτωση της Αλγερινής πυγμάχου και σου εύχονται να γεμίσει ο κώλος σου με σπέρμα από ισλαμικά τραβέλια.
Πάτε καλά, μωρέ; Έχετε τρελαθεί τελείως; Πού το βρίσκετε όλο αυτό το απωθημένο και γιατί δεν το βγάζετε απ’ ευθείας στην πηγή του; Ποιος σας είπε ότι είστε λαός περιούσιος; Γιατί δεν βγαίνετε λίγο από τις σπηλιές σας να δείτε πώς είναι ο κόσμος παραέξω;
Προσωπικά αντιμετωπίζω μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα με την επιστροφή μου στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει μετά από κάθε μεγάλο ταξίδι μου. Και δόξα στον Γιαραμπή, ταξιδεύω πολύ.
Πέρυσι έμεινα ένα μήνα στις Φιλιππίνες, στον τρίτο κόσμο δηλαδή αν έτσι νομίζετε, και κόντεψα να καταρρεύσω μόλις επέστρεψα και είδα τους μισούς τους Έλληνες στα κάγκελα, να σκοτώνονται με τους άλλους μισούς.
Φέτος, μετά τον παράδεισο της συνάθροισης των λαών στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τους πέμπτους αισίως της ζωής μου, φοβάμαι ότι θα χρειαστώ μήνες ολόκληρους για να συνέλθω.
Το χειρότερο σοκ θα το πάθω όταν βρεθώ σε ελληνικό γήπεδο για το μεροκάματο. Το μακροβούτι από τις κατάμεστες από χαρούμενο πλήθος κερκίδες της Γαλλίας στον βόθρο των ελληνικών γηπέδων ποδοσφαίρου και μπάσκετ είναι δίχως υπερβολή ανυπόφορο.
Ένα μήνα στο Παρίσι, δεν άκουσα ούτε μία φορά το σύνθημα «γ@μα τους τη μάνα, οε οε». Μα, τι άνθρωποι είναι αυτοί;
Αποκοιμήθηκα για λίγο στο κάθισμα, παρά το αδιάκοπο μπούρου-μπούρου των διπλανών μου που νόμιζαν ότι ήταν μόνοι στην πτήση. Και όταν ξύπνησα από την αναγγελία του πιλότου για την επερχόμενη προσγείωση, σήκωσα το σκέπαστρο του παραθύρου για μία πρώτη ματιά στην πάντοτε κατάφωτη Αθήνα. Αντιλαμβάνεστε, φαντάζομαι, τι αντίκρυσαν τα μάτια μου. Φλόγες, ουρανομήκεις φλόγες, να φωτίζουν δυσοίωνα το νυχτερινό ουρανό. Τελετή λήξης, σκέφτηκα. Τελετή λήξης της δύσμοιρης Ελλάδας, με στάχτες αντί για δάφνες.
Το δάσος του Διονύσου που καιγόταν μπροστά στα νυσταγμένα μάτια μου είναι το ίδιο που διασχίσαμε οικογενειακώς αμέτρητες φορές καθ’ οδόν προς το Ζούμπερι, και που είδαμε να φλέγεται ξανά και ξανά και ξανά, ίσα ίσα να προλαβαίνει να πρασινίσει πριν αρπάξει και πάλι.
«Να αποφύγουμε τα ανθρώπινα θύματα», είναι η άνωθεν οδηγία, υπό τον τρόμο ενός νέου Ματιού. Και τα ζωάκια; Και οι περιουσίες; Και ο ανείπωτος τρόμος της ανεξέλεγκτης φωτιάς; Και η πλήρης διάλυση του κράτους;
Πώς ακριβώς λύνουν το πρόβλημα τα τριήμερα γένια του Κικίλια και οι ανέμελες ρώγες του Μητσοτάκη; Και τι νόημα έχει να παραπονιόμαστε για την ανυπαρξία του κρατικού μηχανισμού, αν πρόκειται να ξαναψηφίσουμε τους ανύπαρκτους;
Το ξέρετε ότι το όρος Όρβηλος στο νομό Σερρών καίγεται χαρωπά εδώ και ένα μήνα; Χρήσιμο είναι να θυμόμαστε, ότι μιλάμε για τον νομό Καραμανλήδων. Που, μετά τα Τέμπη, έπρεπε να γίνει στάχτη και μπούρμπερη μαζί με όσους συνυπογράφουν τη μαζική ανθρωποκτονία του Φεβρουαρίου 2023.
Εύχομαι καλή δύναμη και κουράγιο στους πυρόπληκτους, αλλά θα μου επιτρέψετε να περιορίσω τη συμπάθειά μου (όχι στους αυθαίρετους, αλλά) στους νομοταγείς και στους καλούς πολίτες, που πληρώνουν τις αμαρτίες άλλων. Τρίτη και δεκατρείς, σημειωτέον σήμερα. Αποφράδα μέρα στην αποφράδα χώρα.
Ειδήσεις σήμερα:
Facebook
Twitter
Tα σχόλια στο site έχουν απενεργοποιηθεί. Μπορείτε να σχολιάζετε μέσα από την επίσημη σελίδα στο Facebook
Σχόλια
Επικοινωνία
