Σε μία από τις τελευταίες συναυλίες του στο φεστιβάλ Αναιρέσεις, με ένα νεανικό κοινό που ήξερε όλα τα τραγούδια του απ’ έξω και τον ίδιο να το ευχαριστιέται, να κλείνει το μάτι, να φλερτάρει με τη νέα γενιά, πρόσφερε μεγάλες στιγμής συγκίνησης και ομορφιάς.
Ο Λουκιανός ήταν τα παιδικά μας χρόνια. Το πάρτυ στο οποίο δεν προλάβαμε να πάμε, οι συμβάσεις που η γενιά μας δεν θα υπογράψει, το μπλε τζην της εφηβείας μας, το ντροπή τέτοιο παιδί που ίσως κάποτε ακούσαμε, η κοροϊδία για τον μικροαστισμό που έχει ριζώσει για τα καλά μέσα μας.
“Είμαι και λίγο άσπρο-μαύρο. Δεν μ΄ αρέσουν τα γκρίζα τραγούδια. Χαρούμενα ή λυπημένα. Μου αρέσει τα τραγούδια να λειτουργούν με το πρώτο άκουσμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν σέβομαι τα πιο βραδυφλεγή που θα τα ανακαλύψει κανείς μετά από λίγο καιρό”, έλεγε ο ίδιος σε παλαιότερη συνέντευξη. Οσο… ασπρόμαυρος και ήταν τελικά ο Λουκιανός, ο νεαρός από την Κυψέλη που έμπλεξε τις μουσικές και τους στίχους του με τις ζωές μας, μας λείπει για αυτό το μουσικό χρώμα που επιζητούμε και που δεν θα είναι ποτέ το ίδιο χωρίς αυτόν. Γιατί ήταν ο δικός μας Μικρός Ήρωας!
