«English game»: Μία σειρά για όσους λατρεύουν το αγγλικό ποδόσφαιρο

Ο θεσμός του κυπέλλου Αγγλίας είναι ο αρχαιότερος στο ποδόσφαιρο. Γέννημα-θρέμμα των αριστοκρατικών κολεγίων της Γηραιάς Αλβιόνας, δημιουργήθηκε το 1871 και γρήγορα είχε απήχηση και στα πιο λαϊκά στρώματα. Οι σνομπ ιδρυτές του όμως θεωρούσαν ότι οι εργάτες δεν μπορούν ποτέ να παίξουν στο δικό τους επίπεδο και ήταν έκπληξη αν μια μικρή ομάδα έφτανε στα προημιτελικά του θεσμού. Όλα αυτά άλλαξαν το 1878 όταν ο πρόεδρος της εργατικής ομάδας του Ντάργουιν φέρνει δύο σκωτσέζους παίκτες, ονόματι Σούτερ και Λαβ, να ενισχύσουν το όραμα του για κατάκτηση του κυπέλλου. Η διάρκειας 6 επεισοδίων σειρά του Τζούλιαν Φέλοους («Ο Πύργος του Ντάουντον») που παίζει στο Netflix, εστιάζει στην ιστορία του Φέργκους Σούτερ, που θεωρείται πιονέρος του βρετανικού ποδοσφαίρου, καθώς ήταν ο πρώτος επαγγελματίας που πήρε χρηματική αμοιβή για να προσφέρει το ταλέντο του σε μια ομάδα. 

Ο βραβευμένος με όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου για το «Έγκλημα στο Γκόσφορντ Παρκ» Φέλοους χρησιμοποιεί την ιστορία του σκοτσέζου παικταρά για να δείξει πως ένα άθλημα για λίγους και «εκλεκτούς» έγινε το λαοφιλέστερο σπορ σε όλο τον πλανήτη. Η ηγετική στο χορτάρι προσωπικότητα του Σούτερ έρχεται σε αντιπαραβολή με εκείνη του Άρτουρ Κινέρντ, αρχηγού της ομάδας του Ίτον (οι περίφημοι Old Etonians κέρδισαν 2 κύπελλα Αγγλίας στην αρχή του θεσμού και ήταν το αντίπαλο δέος της κραταιάς Οξφόρδης) και μετέπειτα προέδρου της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Αγγλίας, σε ένα σχήμα που θυμίζει αρκετά σε φόρμα και αισθητική την αναγκαστική συνύπαρξη αριστοκρατών και υπηρετικού προσωπικού στον «Πύργο του Ντάουντον». 

Ο Φέλοους περιγράφει γλαφυρά την σύγκρουση των δύο κόσμων όχι μόνο από ιδεολογική σκοπιά (στις μεταξύ τους κουβέντες οι παίκτες της Old Etonians ευλογούν τα γένια τους λέγοντας ότι είναι το δικό τους παιχνίδι που μόνο σε κυρίους αξίζει να σηκώσουν το κύπελλο Αγγλίας) αλλά και από αντικειμενικής άποψης: οι εργάτες που δουλεύουν όλη τη βδομάδα είναι σαφώς σε κατώτερη φυσική κατάσταση σε σύγκρουση με τους πιο καλοζωισμένους και ξεκούραστους αντιπάλους τους όταν έρχεται η μέρα του αγώνα. Εννοείται πως αν καταφέρουν και πετύχουν το «θαύμα» θα είναι κάτι που θα δώσει πρωτόγνωρη ελπίδα και περηφάνεια στους φτωχούς εργάτες της πόλης τους.

Στα ατού της σειράς πρωτεύοντα ρόλο έχουν το πως αποδίδονται τα πρώτα βήματα του ποδοσφαίρου στην Αγγλία με τις άκομψες στολές, τα αστεία παντελόνια και τις τεράστιες δερμάτινες μπάλες. Είναι κάπως σαν τα ματς που δίναμε οι πιο παλιοί στις αλάνες: σκληρές κόντρες με άγριο ξύλο, διαβουλεύσεις μεταξύ των παικτών αν θα συνεχίσουν το ισόπαλο ματς με έξτρα χρόνο ή θα ξαναδώσουν ραντεβού σε μερικές μέρες, άναρχο ποδόσφαιρο χωρίς οφσάιντ ή συστήματα (η μόνη σταθερά των ομάδων εκείνων ήταν να έχουν μόνιμα 6 επιθετικούς μπροστά κάτι που εξηγεί εν μέρει και τα μεγάλα σκορ), καμιά αλλαγή παίκτη ακόμη κι όταν κάποιος τραυματιζόταν άσχημα όπως φαίνεται ολοκάθαρα σε εκείνη την τραγική περίπτωση του Τζίμι Λαβ. Φυσικά οι διαιτητές είχαν διακοσμητική παρουσία καθώς οι κανονισμοί ήταν ελάχιστοι και ήταν εκεί μόνο για να μετρούν το χρόνο ή να σφυρίζουν τα γκολ και φάουλ.

Η σειρά που θα μπορούσε να τιτλοφορείται και η «Γέννηση του ποδοσφαίρου» ανακατεύει την πραγματική ιστορία με τη μυθοπλασία και δίνει ίσως περισσότερο βάρος από ότι θα έπρεπε στο οικογενειακό δράμα των βασικών χαρακτήρων. Απεναντίας το ταξικό της πρόσημο και οι ιστορικές λεπτομέρειες της εποχής (η διαφορά Βορρά- Νότου, οι νόμοι της αγοράς που ορίζονται από την αγαπημένη ατάκα του προέδρου της Μπλάκμπερ «ο ανταγωνισμός βοηθά τις δουλειές», η επισήμανση της μειονεκτικής θέσης της γυναίκας, την γέννηση της αντιπαλότητας μεταξύ των ομάδων της ίδιας πόλης με τα πρώτα φαινόμενα χουλιγκανισμού κ.α.) όχι μόνο δεν περνούν απαρατήρητα αλλά ενισχύουν και τη δυναμική της σειράς που είναι πολλά παραπάνω από μια απλή ποδοσφαιρική ιστορία. Όπως κι η ατάκα που λέει ο Φέργκους στην αγαπημένη του όταν εκείνη του λέει «μα είναι απλώς μόνο ποδόσφαιρο». «Όχι, είναι πολλά παραπάνω».