Το συνεχώς επαναλαμβανόμενο «Εγώ» δεν μετατρέπεται αυτομάτως σε «Εμείς», ακόμα και αν η απεύθυνση όλων προς τον αλαζόνα «Εγώ» γίνεται με την χρήση του πληθυντικού της ευγενείας.
Αντίθετα η πληθυντική αγωνία όταν οδηγεί σε κοινή δράση των πολλών ατομικών «Εγώ» μεγεθύνεται σε ένα υπερμέγεθες «Εμείς», ακόμα και αν η απεύθυνση όλων προς όλους γίνεται με την χρήση του ενικού της ευθείας.
Τρία παραδείγματα πολιτικής θέσης (της ίδιας ημέρας) που φωνάζουν από μακριά:
- “Η πραγματικότητα, τα εκλογικά μαθηματικά, οι πιεστικές ανάγκες της κοινωνίας επιβάλλουν στα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, όπως και στην Ευρώπη, να μιλήσουν στον πληθυντικό αριθμό και όχι στον ενικό. Να βάλουν μπροστά το εμείς και να αφήσουν το εγώ. Να δώσουν περισσότερο χώρο στο «μαζί», δίνοντας ρεαλιστική υπόσταση στην προοπτική μιας νικηφόρας προοδευτικής συμμαχίας.
Αυτό είναι σήμερα το αίτημα της κοινωνίας και των προοδευτικών
πολιτών. Και όποιος το αγνοήσει, αργά ή γρήγορα θα δει να τον
προσπερνούν η ζωή και οι εξελίξεις”.
Αλέξης Τσίπρας (στο κλείσιμο των εργασιών του διήμερου διεθνούς
συνεδρίου που διοργάνωσε στην Αθήνα)
- “Δεν ήταν καθόλου εύκολο για εμένα που ήμουν Πρόεδρος με τους Σοσιαλιστές να ακούω την κριτική της Αριστεράς. Δεν ήταν καθόλου εύκολο για μένα να το ανεχθώ, αλλά αυτό το μέτωπο επιτρέπει να καθησυχάσουμε το γαλλικό λαό για την ασφάλεια του. Δεν ξέρω αν μπορεί να αντιγραφεί αλλά λόγω των έκτακτων συνθηκών, χρειαζόμαστε ευρείες συμμαχίες, πολύ ευρείς συνασπισμούς για να αντιμετωπίσουμε την άκρα Δεξιά”.
Φρανσουά Ολάντ (αναφερόμενος -κατά την ομιλία του στο
Συνέδριο του Αλέξη Τσίπρα- στο «Νέο Λαϊκό Μέτωπο» που
συγκροτήθηκε στην Γαλλία κατά της Λεπέν).
- “Ο κόσμος θέλει αλήθεια και αυθεντικότητα. Έχει βαρεθεί τις καρέκλες, τις προσωπικές ατζέντες, τον ξύλινο λόγο. Εγώ στέκομαι απέναντι σε ένα σύστημα με ταπεινοφροσύνη. Έτοιμος να βελτιωθώ, να συνεργαστώ και να εμπνεύσω”.
Στέφανος Κασσελάκης (σε συνέντευξη που παραχώρησε στο
κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Ant1 και τον Νίκο Χατζηνικολάου).
Στην Γαλλία το «Νέο Λαϊκό Μέτωπο» (NFP) συγκροτήθηκε από τα κόμματα: Ανυπότακτη Γαλλία (LFI) του Ζαν-Λικ Μελανσόν, Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) του Φρανσουά Ολάντ, Κομμουνιστικό Κόμμα (PCF) και Κόμμα των Πρασίνων (LE-EELV).
Όσοι στοιχειωδώς παρακολουθούν την Γαλλική πολιτική σκηνή γνωρίζουν καλά τις τεράστιες διαφορές -που φτάνει το προσωπικό μίσος- μεταξύ αυτών των κομμάτων και των ηγετών τους. Κι όμως, κατόρθωσαν με αμοιβαίες υποχωρήσεις (τεράστιες για τα πιο συντηρητικά κόμματα) να συγκροτήσουν κοινό ψηφοδέλτιο, συνομολογώντας («Μαζί») σε ένα πρόγραμμα που -μεταξύ πολλών άλλων- υπόσχεται:
Να επαναφέρει την ηλικία συνταξιοδότησης στα 60 έτη.
Να αυξήσει τους μισθούς του δημόσιου τομέα.
Να συνδέσει τους μισθούς με τον πληθωρισμό.
Να ενισχύσει τα επιδόματα στέγασης και νεολαίας.
Να μειώσει τον φόρο εισοδήματος και την κοινωνική ασφάλιση για τους χαμηλόμισθους.
Να εισαγάγει φόρο πλούτου για τους πλούσιους.
Να αυξήσει τον κατώτατο μισθό.
Να χρηματοδοτήσει 500.000 θέσεις φροντίδας παιδιών.
Να περιορίσει τις τιμές των βασικών τροφίμων, του ηλεκτρικού ρεύματος, του φυσικού αερίου και της βενζίνης.
Στην Ελλάδα το «Εγώ» χτίζει συμμαχίες επί τη βάσει: “Το λέω ξεκάθαρα ότι αν λέμε για την μεγάλη προοδευτική παράταξη, δεν έχω κανένα πρόβλημα, οι άνθρωποι που θα την εκπροσωπήσουν, να είναι άνθρωποι που έχουν υποστηρίξει την ισότητα στον γάμο”.
“Δεν έχω να δηλώσω τίποτα [στο τελωνείο] εκτός από τη μεγαλοφυΐα μου”
Όσκαρ Ουάιλντ, Ιρλανδός συγγραφέας
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
