Η Γαλλία έκανε τη μεγάλη ανατροπή. Ανατροπή των δημοσκοπήσεων, που «έβλεπαν» πρώτη την Ακροδεξιά, ανατροπή όμως και των κατεστημένων αντιλήψεων, που θεωρούσαν μέχρι τώρα την Αριστερά στην Ευρώπη σαν… τελειωμένη υπόθεση.
Το βασικό συμπέρασμα από τη μεγάλη νίκη του Λαϊκού Μετώπου της Αριστεράς στη Γαλλία είναι ότι στην πολιτική ένα και ένα δεν κάνει πάντα δυο. Κάποιες φορές, όταν συντρέχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις, μπορεί να κάνει και τρία.
Η ένωση, δηλαδή, της Αριστεράς δεν είχε ως εκλογικό αποτέλεσμα το άθροισμα των ποσοστών των επιμέρους κομμάτων που απαρτίζουν τη συμμαχία. Το εκλογικό αποτέλεσμα είχε πολλαπλασιαστικές συνέπειες, γιατί δημιούργησε ένα κλίμα και διαμόρφωσε μια δυναμική, που ενθουσίασε και έφερε στις κάλπες όλους εκείνους τους απογοητευμένους της Αριστεράς που απομακρύνθηκαν από την πολιτική.
Που απογοητεύτηκαν, δηλαδή, γιατί πίστεψαν ότι το καθεστώς του Νεοφιλελευθερισμού είναι ανίκητο.
Όμως στην πολιτική, εκείνο που είναι ανίκητο είναι η λαϊκή θέληση.
Γι’ αυτό και οι ηγέτες που υπηρετούν το νεοφιλελεύθερο καθεστώς, μεταξύ των οποίων προεξάρχουσα θέση έχει ο δικός μας Κυριάκος Μητσοτάκης, εκείνο που φροντίζουν πρώτα από όλα είναι ο έλεγχος της κοινής γνώμης μέσω των ΜΜΕ και η εφαρμογή της πολιτικής «διαίρει και βασίλευε». Μιας πολιτικής που σκοπό έχει όσους δεν καταφέρνει να ξεγελάσει με την εικονική πραγματικότητα της χρηματισμένης επικοινωνίας, να τους απογοητεύσει και να τους στείλει στα σπίτια τους. Γι’ αυτό και η πλειοψηφία όσων απέχουν από τις εκλογές είναι απογοητευμένοι αριστεροί ψηφοφόροι.
Η αποχή είναι το κλειδί των εκλογικών αποτελεσμάτων τόσο στη Γαλλία, όσο και στην Ελλάδα.
Στη Γαλλία με την έννοια ότι η Ενωμένη Αριστερά νίκησε επειδή η ένωσή της μπροστά στον ακροδεξιό κίνδυνο συγκίνησε τους απογοητευμένους αριστερούς ψηφοφόρους. Οι οποίοι εγκατέλειψαν την παθητικότητα της αποχής, σηκώθηκαν από τον καναπέ και πήγαν να ψηφίσουν την Αριστερά της καρδιάς τους.
Το εντυπωσιακά μεγάλο ποσοστό συμμετοχής στις Γαλλικές εκλογές, που άγγιξε το 60%, είναι εκείνο που έκανε το ένα συν ένα στην κάλπη να κάνει όχι δυο, αλλά τρία.
Στην Ελλάδα αυτό που συνέβη είναι το ακριβώς αντίθετο από τη Γαλλία.
Η εντυπωσιακά μεγάλη αποχή του 60% απομάκρυνε από την κάλπη τους απογοητευμένους αριστερούς ψηφοφόρους, οι οποίοι πίστεψαν ότι η Νεοφιλελεύθερη Δεξιά του κ. Μητσοτάκη, η Δεξιά που εκπροσωπεί την ολιγαρχία του πλούτου δηλαδή, είναι ανίκητη.
Κι έτσι, ενώ η ΝΔ έχασε τους μισούς σχεδόν ψηφοφόρους της μέσα σε ένα χρόνο, βγήκε και πάλι πρώτη με ένα ισχνό 28%, ελλείψει αντιπάλου δέους.
Το μήνυμα που στέλνει η Γαλλία, που πάντοτε ήταν πρωτοπόρος και πάντοτε επηρέαζε και την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, είναι σαφές και συγκεκριμένο.
Η ολιγαρχία του πλούτου και τα μεγάλα συμφέροντα κάνουν πάρτι, με τη Νεοφιλελεύθερη Δεξιά στην κυβέρνηση και την Ακροδεξιά να ισχυροποιείται, στο κενό που δημιουργεί η μεγάλη αποχή των ψηφοφόρων της Αριστεράς.
Το μυστικό, που μετά τις Γαλλικές εκλογές δεν είναι πια και τόσο κρυφό, βρίσκεται στην ενότητα της Αριστεράς. Που είναι η Ωραία Κοιμωμένη του παραμυθιού.
Όποιος καταφέρνει να την ξυπνήσει, να την ενθουσιάσει και να την φέρει στην κάλπη, φέρνει την ανατροπή στα εκλογικά αποτελέσματα.
Χωρίς αυτό να σημαίνει, βέβαια, όπως πολλοί υποστηρίζουν, συνενώσεις και συγχωνεύσεις κομμάτων. Στη Γαλλία τα κόμματα της Αριστεράς ήταν ανεξάρτητα και αυτοτελή μέχρι να προκηρυχθούν οι εκλογές. Μπροστά στον μεγάλο κίνδυνο όμως, συνεννοήθηκαν σε πέντε βασικούς άξονες πολιτικής, όπως το θέμα των συντάξεων και της δίκαιης φορολόγησης των πλουσίων υπέρ του κοινωνικού κράτους και κατέβηκαν στις εκλογές ενωμένοι.
Η Γαλλία δείχνει τον δρόμο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Και βεβαίως και στην Ελλάδα.
Ο μεγάλος παίκτης της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή ως αξιωματική αντιπολίτευση, οφείλει να αναλάβει την πρωτοβουλία της συγκρότησης ενός προγραμματικού πλαισίου σε τρεις βασικές κατευθύνσεις:
- Την παραγωγική ανασυγκρότηση με σκοπό τη Δίκαιη Ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη οικονομικά αποτελεσματική, κοινωνικά δίκαιη και περιβαλλοντικά εφικτή.
- Ενός Κράτους Δικαίου που θα αποκαταστήσει την πληγωμένη Δημοκρατία στους θεσμούς και
- Μιας ανεξάρτητης και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής που θα ξανακάνει την Ελλάδα από παρακολούθημα μεγάλων δυνάμεων, πρωταγωνίστρια στη διπλωματία και εγγυήτρια της ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια, αυτό το πρόγραμμα πρέπει να επιδιώξει να αποτελέσει τη βάση για μια προγραμματική σύγκλιση και συμφωνία των κομμάτων της Κεντροαριστεράς.
Αυτός είναι ο τρόπος για να ανοίξει ο δρόμος και στην Ελλάδα για το θαύμα της ανατροπής των δυνάμεων της ολιγαρχίας.
Αν το βήμα δεν το κάνει η Αριστερά, είναι βέβαιο ότι θα το κάνει κατά τρόπο εθνικιστικό, ρατσιστικό, ξενοφοβικό και μισαλλόδοξο, δηλαδή τελικά αντικοινωνικό, η Ακροδεξιά.
Γιατί η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν αγαπά το κενό.
Κάν’ το όπως η Γαλλία, λοιπόν, για να κλείσει οριστικά ο δρόμος στους στυγνούς εκμεταλλευτές του Δεξιού Νεοφιλελευθερισμού, αλλά και στην εθνικιστική, ξενοφοβική και μισαλλόδοξη δήθεν εναλλακτική που προσφέρει σαν διέξοδο στα λαϊκά στρώματα η Ακροδεξιά.
Πηγή: TVXS
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
