Επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Ή θα αλλάξει ή θα σβήσει.

Δημιουργήθηκε έτσι μία τερατώδης πραγματικότητα, όπου η συναλλαγή, η ιδιοτέλεια, η απάτη, ο εκφοβισμός και ο «τσαμπουκάς» αποτελούσαν τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της.

Καθένας φρόντιζε, με όποιο τρόπο μπορούσε να επωφελείται -όσο γινόταν- από ένα ποδόσφαιρο που μοίραζε χρήματα στους «μάγκες». Που η πρώτη παρανομία η οποία έμεινε ατιμώρητη, νομιμοποίησε όλες τις επόμενες. «Γιατί κυνηγάτε εμένα και όχι εκείνον;» ήταν η σταθερή ερώτηση. Γιατί στην ελληνική κοινωνία την τελευταία 25ετία έγινε αποδεκτή η ιδεολογία της «αρπαχτής». Όποιος μπορεί και δεν επωφελείται, είναι ο μαλάκας. Που δεν κλέβει την εφορία. Που δεν χτίζει αυθαίρετο. Που δεν λαδώνει για να κάνει την δουλειά του. Που δεν έχει την «άκρη» για να «μασήσει» ένα κοινοτικό προγραμματάκι. Που δεν παρακάμπτει τον νόμο «αφού το κάνουν και οι άλλοι». Που δεν παίρνει τηλέφωνο το διαιτητή Δαλούκα «επειδή είναι ένα παιδί από το Βόλο». Αλλωστε, όλοι παίρνουν τηλέφωνα τους διαιτητές. Υποτίθεται ότι η οικονομική και κοινωνική κρίση ήταν μία ευκαιρία για να αλλάξει αυτή η εκτρωματική κατάσταση για την οποία έχουμε ΟΛΟΙ ευθύνες, αν και όχι στον ίδιο βαθμό.

Διαφορετικά το επαγγελματικό ποδόσφαιρο θα εκπέσει σε μία παρασιτική δραστηριότητα που θα αφορά κρετίνους.

Στην αμερικανική φιλοσοφία των σπορ -που δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής- υπάρχει ένα αξίωμα το οποίο υποστηρίζει ότι «κανείς δεν είναι πάνω από το παιχνίδι». Και είναι ένα αξίωμα με το οποίο συμφωνώ απόλυτα. Το παιχνίδι, ιδίως στο επαγγελματικό-εμπορικό του σκέλος συμβολίζει το όλον. Το γενικό καλό. Οι ομάδες, είναι το μέρος. Δεν μπορεί το δεύτερο να είναι πάνω από το πρώτο. Δεν μπορεί, τόσα χρόνια, η βασική απαίτηση του οπαδού να είναι ένας παράγοντας που να ελίσσεται στο παρασκήνιο και να «προστατεύει» την ομάδα αντί να ζητά ο οπαδός -βγαίνοντας στους δρόμους- την κατάργηση του παρασκηνίου, της ανομίας και της ατιμωρησίας.

Στο παιχνίδι με την σημαδεμένη τράπουλα, ακόμη και αν είσαι εσύ που έχεις τους τέσσερις σημαδεμένους άσσους, κάποια στιγμή θα χάσεις από ένα τύπο απέναντί σου, ο οποίος θα έχει ένα μόνο ζευγάρι. Από 45αρια. Και θα απαιτήσει το παιχνίδι να συνεχιστεί με καθαρή τράπουλα. Δεν αδικείσαι, τότε, επειδή κάποιος σου στερεί την δυνατότητα να συνεχίσεις να κλέβεις.

Δυστυχώς, ο ελληνικός επαγγελματικός παραγοντισμός έχει μείνει στο επίπεδο της υπεράσπισης των συμφερόντων του «δικού του» μαγαζιού, αδυνατώντας να κατανοήσει ότι αυτή η αντιμετώπιση θα αφήσει το «μαγαζί» χωρίς προϊόν. Αλλά μπορεί και να μην τον ενδιαφέρει. Μπορεί η ομάδα να είναι απλά ένα μέσο για να πετύχει τις επιδιώξεις του, που δεν έχουν να κάνουν με το παιχνίδι. Εκείνοι που αγαπούν τις ομάδες, όμως, τι λένε;

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr