Επαρχία Αγάπη μου!

Το αστείο ωστόσο είναι πως, αν και δεν το ήθελα, γύρισα χωρίς πίεση, μα με βασικό στόχο να φύγω ξανά από τη 2^η πιο φτωχή πόλη της Ελλάδας, πλάνο που δεν πήγε ιδιαίτερα καλά, αφού αγάπησα την Καρδίτσα ξανά απ’ την αρχή, με εντελώς διαφορετικό τρόπο όμως πλέον. Την αγάπησα, δεν τη λυπήθηκα για όσα πέρασε. Κι εγώ και όσοι έχουμε γυρίσει αν και δεν το θέλαμε. 2 πλημμύρες σε λιγότερο από 4 χρόνια δεν άφηναν ιδιαίτερα περιθώρια αισιοδοξίας για τους 30+…

Δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς ιδιαίτερα τα στατιστικά για να διαπιστώσει τη… «μεγάλη φυγή» των νέων μετά την κρίση του 2012, όχι μόνο από τις επαρχίες, αλλά από τη χώρα γενικότερα. Σήμερα που δεν υπάρχει κρίση το βαφτίσανε brain drain, ωστόσο η ουσία είναι η ίδια: οι επαρχίες αδειάζουν. Με τους μισθούς σε ελεύθερη πτώση τα τελευταία χρόνια, μεγάλο μέρος των νέων που ξέμεινε στην επαρχία κυνήγησε την ελπίδα των «ευκαιριών για επαγγελματική εξέλιξη» και πήρε σε μεγάλο βαθμό άγχος, στρες, έναν εξοντωτικό ρυθμό ζωής κι έναν εργασιακό τίτλο στα αγγλικά με οικονομικές απολαβές που αφήνουν αρκετό μήνα στο τέλος του μισθού. Το κόστος ζωής στα μεγάλα αστικά κέντρα (sic) έχει γίνει δυσβάσταχτο για μεγάλο μέρος του πληθυσμού, καθώς πέρα από τα ενοίκια, οι μεταφορές και οι αυξήσεις στα σούπερ μάρκετ δεν αφήνουν ιδιαίτερα περιθώρια για καλή ψυχική υγεία. Την κοινωνική απομόνωση την ζήσαμε για τα καλά την περίοδο του covid-19. Κι αυτό ήταν η αφορμή για πολλούς να επιστρέψουν στις πόλεις τους.

Την περίοδο που στέλναμε μηνύματα για να πάμε στο φαρμακείο και κυρίως το αγαπημένο no 6, για την ατομική άσκηση, στην επαρχία η κατάσταση ήταν αρκετά καλύτερη:

• Ο θεσμός της γειτονιάς ζωντάνεψε ξανά
• Οικογένειες μαζεύτηκαν ξανά
• Φίλοι αντάμωσαν ξανά (έστω κι αν φορούσαν μάσκες).

Όλα αυτά σε συνδυασμό με την περίφημη «εργασία εξ’ αποστάσεως» έκανε αρκετούς να δουν την επιστροφή στις γενέτειρες υπό τελείως διαφορετικό πρίσμα. Μέσα σε αυτούς κι ο υπογράφων.

Επιστρέφοντας στην Καρδίτσα, βρήκα μια πόλη που προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια της από το πέρασμα του «Ιανού», όχι δηλαδή και τις καλύτερες συνθήκες. Ωστόσο δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν επιστρέψει κι είχανε ήδη βάλει πλάτη για να αλλάξει το σκηνικό, κυρίως στο ψυχολογικό κομμάτι.  Ένας αδύναμος αέρας ανανέωσης είχε αρχίσει να πνέει στην πόλη και ίσως η ελπίδα πως έρχονται καλύτερες μέρες. Καλοκαίρι, διακοπές, πανηγύρια και σιγά σιγά  καινούρια πρόσωπα που η remote δουλειά τους επέτρεπε να παρατείνουν την παραμονή τους.

Παύση.

Κακοκαιρία Daniel.

Η πόλη σώθηκε, τα περίχωρα πνίγηκαν, βοήθεια πουθενά. Η αλληλεγγύη τεράστια, αυτή που έσωσε ό,τι έμεινε. Και ξανά η ίδια πόλη να μαζεύει διαφορετικά κομμάτια. Και παρά την αθάνατη ελληνική γκρίνια, χωρίς καμία πρόταση, η πόλη σταδιακά συνέρχεται. Θα χρειαστεί χρόνος, υπομονή κι ακόμη περισσότερη προσπάθεια, αλλά θα συνέλθει. Αν δεν θέλει να σβήσει από τον χάρτη. Η επιστροφή αρκετών millennials και Gen Ζ, δημιούργησε νέες προοπτικές, χώρους τέχνης, νέες ιδέες, νέα έντυπα κι όλα σαν μια συνάντηση παλιών συμμαθητών που για να μειώσουν τη γκρίνια, επέλεξαν να δημιουργήσουν. Φαντάζομαι πως κάτι αντίστοιχο συνέβη και σε άλλες πόλεις που βρέθηκαν να υποδέχονται ξανά όσους είχαν φύγει για σπουδές ή δουλειές και είχαν ρίξει μαύρη πέτρα πίσω τους.

Σε μια εποχή που τα κόστη ζωής ανεβαίνουν διαρκώς και με τις μικρές πόλεις να έχουν πάρει την κατιούσα, η επιστροφή στις ρίζες φαντάζει σαν μια win-win κατάσταση: όσοι επιστρέφουν κερδίζουν σε βιοτικό επίπεδο και οι πόλεις ζωντανεύουν. Οι πιο χαλαροί ρυθμοί και η γενικότερη ηρεμία μιας επαρχιακής πόλης δημιουργούν το ιδανικό περιβάλλον για δημιουργική σκέψη και καινοτομία σε πολλά πεδία, όπως για παράδειγμα η Λαογραφία. Η Ελλάδα είναι ένας τόπος με πλούσια λαογραφική παράδοση, που με την αλλαγή των συνθηκών έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Και είναι αυτή η ηρεμία που τραβάει αρκετούς επισκέπτες με την πρώτη ευκαιρία πίσω, για ένα διάλειμμα, μια ανανέωση, ένα brainstorming που λένε και στα χωριά. Και μέσα σ’ όλα αυτά ένα τάπερ από μαμά/γιαγιά/θεία, καμιά πίτα, κάτι τονωτικό για τα παιδιά που δουλεύουν στον υπολογιστή όλη μέρα. Άντε και μια βόλτα στη φύση, να πάρουν λίγο καθαρό αέρα.

Όσο γραφικά κι αν ακούγονται αυτά, στις μέρες που το άγχος χτυπάει κόκκινα, είναι βασικοί λόγοι να γυρίσει κάποιος στη γενέτειρά του. Το μεγάλο στοίχημα όμως είναι να βρει η επαρχία τους τρόπους να κρατήσει αυτούς -πολλούς ή λίγους- που επέστρεψαν και να μπορέσει να τους αυξήσει.  Με το κόστος ζωής να είναι σημαντικά χαμηλότερο, και να επιτρέπει στους κατοίκους να ζουν με λιγότερα έξοδα για στέγαση, τρόφιμα και καθημερινές ανάγκες, τους προσφέρει μεγαλύτερη οικονομική ασφάλεια και άνεση, τις ιδανικές συνθήκες δηλαδή για την εφαρμογή των νέων ιδεών και την αναβίωση των μικρών πόλεων. Από την ανάπτυξη οικολογικών πρωτοβουλιών μέχρι την ενίσχυση της τοπικής οικονομίας με την υποστήριξη των τοπικών επιχειρήσεων, η επαρχία παρέχει το πλαίσιο για ουσιαστικές και θετικές αλλαγές.

Σίγουρα η επιστροφή στην επαρχία δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε κατάλληλη για όλους, όμως ο συνδυασμός ηρεμίας και ποιότητας ζωής, που είναι δύσκολο να βρεθεί στις μεγαλουπόλεις, είναι ανεκτίμητος. Οι ευκαιρίες για την ανάπτυξη νέων ιδεών και κοινωνικών κινήσεων υπάρχουν, σίγουρα θα βρεθεί και αρκετή διάθεση. Το βασικότερο που χρειάζεται όμως είναι τα κίνητρα για την υλοποίηση όλων αυτών και κάποιον (κάποιους) να τα δώσουν.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr