Επίδικο η καταδίκη του Χρυσαυγιτισμού και όχι μόνον της εγκληματικής οργάνωσης της Χ.Α.

Ποια Χρυσή Αυγή αναμένουμε να καταδικαστεί από το Δικαστήριο; Το υποκοσμιακό ψιλικατζίδικο που γιγαντώθηκε σε πολυκατάστημα τα χρόνια του μνημονίου, σε μια αριστοτεχνική επέμβαση μπάι πας από το έντρομο σύστημα, επειδή καίγονταν να εκτρέψει τον αναδυόμενο τότε κοινωνικό ριζοσπαστισμό, από την Αριστερά στην φασιστική εφεδρεία;

Τους ανέδειξαν σε ήρωες που βοηθούν ανήμπορες γιαγιάδες να περάσουν τον δρόμο, τους καλούσαν σε όλα τα πάνελ υποβάλλοντας στο οργισμένο κοινό στην κουλτούρα του φασισμού, πλάσαραν τον Κασιδιάρη σαν τον Ρουβά της πολιτικής, τους χρυσοπλήρωσαν κυριολεκτικά με την μπίζνα των ενεχυροδανειστηρίων, μαζεύοντας τα χρυσαφικά του κόσμου και ολοκλήρωσαν το πρότζεκτ στις εκλογές του 2015, με την ανάδειξή της σε τρίτο κόμμα, αφού είχαν φροντίσει να μπει για πρώτη φορά στην Βουλή το 2012. 

Οι τελικές αποφάσεις για την κοινοβουλευτική νομιμοποίηση της ελήφθησαν ένα χρόνο πριν και η πρόβα τζενεράλε έγινε με τον καθοδηγούμενο ρόλο της στην επιχείρηση να προβοκάρει το μεγαλειώδες Κίνημα των Αγανακτισμένων. Όταν όμως  δεν τα κατάφερε, απωθούμενη από την πρώτη στιγμή από τα πλήθη στις πλατείες, συνέβαλε τον Αύγουστο του 2011, στην διάλυση της, συνεργαζόμενη όπως πάντα με την Αστυνομία. Η “δουλειά” βεβαίως έχει γίνει καθώς οι εφεδρείες της  ανασύρονται από τις θυρίδες της  καθεστωτικής προπαγάνδας. Μπλε  και πράσινα παπαγαλάκια προσπαθούν μέχρι και σήμερα να ταΐσουν  την κοινή γνώμη με τα υπολείμματα από το βρώμικο λίπος της προπαγάνδας περί τους Αγανακτισμένους.

Ο,τι ακριβώς κραυγάζουν από τότε. Τότε που η θεωρία των δύο άκρων ξαναζεστάθηκε από τον Χρύσανθο Λαζαρίδη, με τον Ανδρέα Λοβέρδο να τους χαρακτηρίζει “ακτιβιστικό κίνημα”, στο οποίο σημειολογικά είχε προσχωρήσει ήδη ο ίδιος ,όταν από κοινού με  τον Μιχ. Χρυσοχοϊδη, διαπόμπευσαν τις οροθετικές γυναίκες, οδηγώντας τις μισές από αυτές στην αυτοκτονία. 

Τότε που τα τάγματα εφόδου από τα “παιδιά” με τα μαύρα έσφαζαν μέρα μεσημέρι μετανάστες στην μέση του δρόμου. 

Τότε που η περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα έγινε το άντρο του φασισμού, με τις ευλογίες της Αστυνομίας και ιδεολογικό πρόσημο την προστασία των νοικοκυραίων, “καθαρίζοντας” έτσι τις πλατείες και διευκολύνοντας την ατζέντα Σαμαρά. 

Μια ατζέντα δανεισμένη εξολοκλήρου από τον Γιώργο Καρατζαφέρη, η συμμετοχή του οποίου στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αποτέλεσε την ιδρυτική πράξη μετατροπής της Χ.Α. σε κοινοβουλευτική δύναμη. 

Όταν άρχισε να αυτονομείται και να διεκδικεί και…άλλους ρόλους, ήρθε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα για να αλλάξει τον ρου των γεγονότων, με την γνωστή σε όλους μας συνέχεια. 

Αυτή η Χρυσή Αυγή αναμένουμε να καταδικαστεί από το Δικαστήριο, αλλά ακόμη και αν ακούσουμε ισόβια για όλους (οι ποινές θα έχουν ιδιαίτερη σημασία), δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα έχουμε και καταδίκη του φασισμού. 

Το “μαγαζί “ με την επωνυμία Χ.Α. έχει ήδη κλείσει, (δεν εξυπηρετεί κανέναν τώρα πια) αλλά το εμπόρευμα του Χρυσαυγιτισμού είναι τοποθετημένο στις προθήκες του κυβερνητικού συστήματος και διοχετεύεται στην κοινωνία μέσω φραντσάιζ. 

Υπενθυμίζεται ότι το 2017, σε συνέντευξή του στο “Politico” o Kυρ. Μητσοτάκης ερωτώμενος για τον  ρόλο που παίζει η Χρυσή Αυγή στην ελληνική κοινωνία, απάντησε ως εξής: «Τόσο ακραία και χυδαία» που είναι περιθωριοποιημένη: «Σαν να μην υπάρχουν. Η βία ήταν σχεδόν αποκλειστικά από την αριστερά τα τελευταία χρόνια». 

Ο χρυσαυγιτισμός- είτε με την στενή, είτε με την ευρεία έννοια- είναι παντού: Στο δόγμα “νόμος και τάξη”, στο λιντσάρισμα του Ζακ, στην απολίτικη ιδιώτευση στην οποία ωθούν την χειμαζόμενη κοινωνία, στην Μόρια και στα τάγματα εφόδου τον περασμένο Χειμώνα στον ‘Εβρο, στην ενοχοποίηση των νέων, των προσφύγων και των φτωχών για την πανδημία, στην διαγωγή κοσμία, στην αναβάθμιση της υποκουλτούρας σε μέινστριμ ρεύμα, στον εξοστρακισμό της Τέχνης και του Πολιτισμού, στην  συκοφάντηση των καταλήψεων και την απαγόρευση των διαδηλώσεων, στην  λυσσαλέα επιχείρηση για την εμπέδωση του κοινωνικού αυτοματισμού και στο δόγμα όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι. 

Στις 7 Οκτωβρίου δεν κρίνεται μόνον η δικαστική καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης. Το επίδικο είναι ο νομιμοποιημένος νεοφασισμός και η αφύπνιση της κοινωνίας να τον ακυρώσει η ίδια αφ’ εαυτής. Πάση θυσία, χωρίς εξωραϊσμούς, χωρίς άλλοθι θεσμολαγνείας και χωρίς παγίδες κορεκτίλας.   

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr