Η Ελένη Κωστοπούλου με αφορμή την ημέρα γενεθλίων του γιου της περιγράφει μέσω μιας επιστολής που δημοσιεύει η Εφημερίδα των Συντακτών και ο Δημήτρης Αγγελίδης τη ζωή του Ζακ Κωστόπουλου, συνοψίζοντας τη ζωή του, τα βιώματά του και τα όνειρά του σε μερικές παραγράφους.
«Σαν σήμερα γεννήθηκε και έζησε τη ζωή του με πάθος, με αυταπάρνηση, με αγάπη για τον πλησίον, εξέπεμπε ευγένεια και είχε έναν μαγικό τρόπο να επηρεάζει θετικά όσους τον γνώριζαν ή τον διάβαζαν. Όπως είπε ένας φίλος του, ήταν ένα μεγάλο δέντρο με καρπούς, έδινε όταν είχε κι όταν δεν είχε», αφηγείται η κ. Κωστοπούλου.
Η επιστολή γενεθλίων συνεχίζει, με την ημερομηνία της «μαρτυρικής, βίαιης και άδικης» δολοφονίας του γιου της από άτομα με ρατσιστικές και φασιστικές αντιλήψεις που σήμερα ζουν ελεύθεροι και αμετανόητοι.
«Ο Ζακ έφυγε από κοντά μας τον Σεπτέμβριο του 2018. Ο θάνατός του ήταν μαρτυρικός, βίαιος και άδικος. Πέθανε χτυπημένος και κακοποιημένος από άτομα με ρατσιστικές και φασιστικές αντιλήψεις, που δεν μετάνιωσαν ποτέ για ό,τι έκαναν, που ζουν ελεύθεροι ή απλά περιορισμένοι στο σπίτι τους ή που κρίθηκαν αθώοι από τη Δικαιοσύνη».
«Πριν πεθάνει», όμως, «είχε ζήσει πολλές ζωές», τις οποίες μας αφηγείται σε μερικές γραμμές. Μας μιλάει για τα ταξίδια του, τα μετάλλιά του, την ενασχόλησή του με το καράτε και την παγοδρομία, τις σπουδές του και την ακτιβιστική του δράση. Την προσπάθειά του να πλάσει ένα κόσμο που θα τους χωράει όλους, έναν κόσμο που δεν θα τρέχει να προστατευτεί από την κακιά ρατσιστική συμπεριφορά. Η Ελένη Κωστοπούλου περιγράφει τον γιο της ως έναν άνθρωπο που απαντούσε με αγάπη σε κάθε εκδήλωση μίσους, που έδωσε μάχες χωρίς βία, αλλά με όπλο την καλοσύνη και τη δύναμη ψυχής.
«Είχε όνειρα, στόχους, είχε αγάπη και έγνοια προς τους αδύναμους και τους ταλαιπωρημένους. Είχε γελάσει με τους παιδικούς του φίλους αμέτρητες φορές, είχε κλάψει από συγκίνηση και φόβο, είχε τρέξει να προστατευτεί από την κακιά και τη ρατσιστική συμπεριφορά κάποιων. Ονειρευόταν μια κοινωνία με μια ισότιμη θέση για όλους και απαντούσε με αγάπη σε κάθε εκδήλωση μίσους. Αγγιξε πολλές ζωές κι αγαπήθηκε και από ανθρώπους που δεν τον γνώριζαν προσωπικά. Ανοιξε δρόμους και ενέπνευσε. Εδωσε μάχες χωρίς βία, με όπλα του την καλοσύνη και τη δύναμη ψυχής. Έγινε σπόρος».
Κλείνει την επιστολή με αναφορά στους φονιάδες του και στη δικαιοσύνη. Στους ανθρώπους που δικαιολογούν συνεχώς τις πράξεις τους με ψέματα και γελοιότητες «για να ξεπλύνουν τα χέρια τους από το αίμα τους».
«Τα κελιά που απέφυγαν είναι γύρω τους. Είναι τα κελιά του μίσους, της αλαζονείας, της μισαλλοδοξίας αυτά που θα τους πνίξουν και θα αφανίσουν τέτοιες υπάρξεις», καταλήγει.
