«Eίναι μέρες που σηκώνομαι από το κρεβάτι με μια τρελή ελπίδα, στιγμές που νιώθω ότι οι δυνατότητες για μια πιο ανθρώπινη ζωή είναι κοντά μας, φτάνει ν’ απλώσουμε το χέρι μας. Μια τέτοια μέρα είναι η σημερινή.
Κι έτσι, κάθισα το χάραμα να γράψω σχεδόν ψηλαφιστά, βιαστικά, σαν κάποιος που βγαίνει στο δρόμο να ζητήσει βοήθεια μπροστά στην απειλή μιας πυρκαγιάς ή σαν πλοίο που, λίγο πριν βυθιστεί, στέλνει έναν ύστατο, φλογερό μήνυμα σε κάποιο λιμάνι που ξέρει που βρίσκεται εκεί κοντά, αλλά έχει κουφαθεί από το θόρυβο της πόλης και από την ποσότητα των επιγραφών που θολώνουν τη ματιά.
Σας ζητώ να κοντοσταθούμε να σκεφτούμε το μεγαλείο που μπορούμε ακόμα να αναζητάμε, αν τολμήσουμε να αξιολογήσουμε τη ζωή με άλλο τρόπο.
Μας ζητώ αυτό το κουράγιο που μας τοποθετεί στην πραγματική διάσταση του ανθρώπου. Όλοι μας, κάποιες φορές, υποτασσόμαστε.
Όμως, υπάρχει κάτι που δε λαθεύει ποτέ: είναι η πεποίθηση ότι – μονάχα – οι αξίες τού πνεύματος μπορούν να μας σώσουν απ’ αυτό το σεισμό που απειλεί την ανθρώπινη υπόσταση.
Αν αντί να τροφοδοτούμε τις εστίες της απελπισίας και της αγωνίας, παθιαζόμασταν αποκαλύπτοντας έναν ενθουσιασμό για το καινούργιο που να εκφράζει την εμπιστοσύνη που ο άνθρωπος μπορεί να δείξει στην ίδια τη ζωή, το αντίθετο ακριβώς από την αδιαφορία!
Να σταματήσουμε να κλεινόμαστε μέσα σε τείχη, να λαχταράμε έναν κόσμο ανθρώπινο και να είμαστε κιόλας στο δρόμο.
Απόσπασμα από το βιβλίο Αντίσταση, Ερνέστο Σαμπάτο
Αυτό το βιβλίο είναι γι’ αυτούς που ξέρουν να διαβάζουν τα σύμβολα που ξανοίγονται σαν άβυσσός ανάμεσα στο Ένα και το Σύμπαν: την έλλειψη επικοινωνίας, τη λατρεία του εγώ την υπόκλιση στους θεούς της τηλεόρασης, την αποξενωμένη εργασία, την αυτοκρατορία της μηχανής, την υποταγή και τη μαζικοποίηση, την όλο και μεγαλύτερη αίσθηση ορφάνιας, τον άγριο ανταγωνισμό και τον ίλιγγο της Αποκάλυψης όπου χάνεται κάθε δυνατότητα διαλόγου.
Έτσι το ερώτημα που τίθεται είναι πώς να αντισταθούμε.
