Θυμάμαι μία οδυνηρή σκηνή που είχε εξελιχτεί μπροστά στα μάτια μου πριν μία δεκαετία, εκτός Αθηνών. Ένας ηλικιωμένος, απ’ τους πιο παλιούς τραγουδιστές του Μάνου Χατζιδάκι, είχε τελειώσει τη συναυλία του. Ο Νίκος Κούνδουρος τον πλησίασε και τον πρόγκηξε αυστηρά: «Γιατί συνεχίζεις να τραγουδάς; Μην το κάνεις»! Εκείνος στην αρχή τά’χασε, αλλά του έδωσε με ψυχραιμία την εξής απάντηση: «Για τον ίδιο λόγο που κι εσύ συνεχίζεις να κάνεις ταινίες». Εκεί κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι για κάθε καλλιτέχνη, που ζει και ανασαίνει με το κοινό του, να αποχαιρετά οριστικά αυτό ακριβώς το κοινό.
Η αλήθεια είναι πως η Χάρις Αλεξίου είχε χάσει το μεγαλείο της φωνής της εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία. Δεν υπήρχαν πια αυτές οι ανάσες της, μα ούτε μπορούσε να κάνει τα μοναδικά της γυρίσματα. Υπέστη, μάλιστα, και bullying γι’ αυτό, επειδή δεν είχε σταματήσει δηλαδή και τάχα μου διασυρόταν, εκνευρίζοντας τους κανίβαλους της ψηφιακής εποχής. Καλά, η Χαρούλα δεν είναι η μόνη γυναίκα που αντιμετώπισε bullying στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων, άλλοτε για τα εφοριακά της, άλλοτε για το ποιους γούσταρε να στηρίξει με το τραγούδι της και άλλοτε επειδή εξακολουθούσε να βγαίνει στη σκηνή. Εδώ άλλες ομόφυλές της έφαγαν bullying επειδή κατέβηκαν στη συγκέντρωση για τον Δημάκη. Θλιβερές γελοιότητες…
Το θέμα της φωνής που πρέπει να παραμένει αλφάδι ειδάλλως ο τραγουδιστής πάει για απόσυρση είναι ακόμη ένα ελληνικό κόμπλεξ! Πάρτε, για παράδειγμα, την Chavela Vargas: Τραγουδούσε μέχρι τα 83 της και το κοινό την αποθέωνε χωρίς να τη λυπάται ή, ακόμη χειρότερα, να τη χλευάζει. Το ίδιο και η Joan Baez που είναι 79 ετών και μόλις πέρσι δήλωσε ότι αποσύρεται. Όσο για τη Marianne Faithfull που επίσης πια έχει χάσει τη φωνή της και σχεδόν απαγγέλλει σαν μπαρουτοκαπνισμένος κροταλίας, συνεχίζει να βγάζει δίσκους με καινούργιο υλικό. Υπάρχει περίπτωση να πας να δεις τη Faithfull και να πεις «Α, την καημένη»; Καημένες δεν είναι η Faithfull ή η Αλεξίου, που μεγαλούργησαν και αγαπήθηκαν από τον κόσμο. Καημένοι είναι οι κάφροι που νομίζουν πως ο καλλιτέχνης δουλεύει σαν ένα μηχάνημα για να κάνει απλά τα χατήρια τους. Που νομίζουν, ακόμη, πως η φωνή του τούς ανήκει μαζί με ολόκληρη τη ζωή του.
Ποτέ μου δεν αγάπησα τραγουδιστές, αλλά ερμηνευτές. Θεωρώ πολύ πιο συγκινητικές τις ραγισματιές στην ερμηνεία ενός ηλικιωμένου τραγουδιστή από τις φωνάρες των νέων επιδειξιομανών συναδέλφων τους. Δεν υπάρχει νέα και παλιά φωνή. Υπάρχει μόνο ερμηνεία κι αυτή δε βγαίνει από το λαρύγγι ενός καλλιτέχνη, αλλά από την ψυχή του. Η Αλεξίου, εκ φύσεως ανασφαλής άνθρωπος ως γνήσια καλλιτέχνιδα, επιλέγει τώρα, στα 70 της, να αφήσει οριστικά το τραγούδι. Δικαίωμα της. Πριν λίγα χρόνια έπαιξε τη ζωή της στο θέατρο, έκανε έναν συμπαθέστατο δίσκο με νέους δημιουργούς και περιορίστηκε σε ειδικές εμφανίσεις. Ξέροντας πως δεν είναι πια η Χαρούλα των 70s, των 80s και των 90s, ούτε καν η Χαρούλα στη μετά millennium εποχή, έβαλε την τελεία με μια συγκινητική ραδιοφωνική συνέντευξη στον Φώτη Απέργη.
Πριν από τέσσερα χρόνια, την είχα συναντήσει στο σπίτι της για μία και μοναδική συνέντευξη που αξιώθηκα να μου δώσει. Ήταν μία πολύ εκ βαθέων δημόσια συζήτηση, στην οποία, όταν τη ρώτησα πόσο την απασχολεί το ζήτημα της βιολογικής φθοράς, είχε απαντήσει με τα εξής λόγια, αφού πρώτα κούνησε με νόημα το κεφάλι της: «Αααχ…Με βλέπω σε μια παλιά έγχρωμη ταινία που τραγουδώ ένα τραγούδι του Βοσκόπουλου και λέω ”Κοριτσάκι μου, τι όμορφη που είσαι”! Όχι ότι δεν νοσταλγώ, αλλά με ενδιέφερε πάντα το παρόν, το τώρα. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου σε απόσυρση, ότι δεν θα μπορώ να κάνω πράγματα. Δεν μπορώ να σκέφτομαι τον χρόνο μου να μην έχει ενδιαφέρον. Αυτό δεν θέλω να χάσω: να γεμίζω τη μέρα μου όπως τη γεμίζω τώρα. Με ενδιαφέρον. Γουστάρω, δηλαδή, που δεν μου φτάνει ο χρόνος, δεν μου φτάνει η μέρα».
Είμαι σίγουρος πως κάτι άλλο θα βρει και θα κρατήσει άσβηστη την καλλιτεχνική της φλόγα. Εμείς, πάντως, θα χάσουμε που δεν θα μπορούμε να την ακούμε να σιγοτραγουδάει έστω μόνη της, στο σπίτι της. Ας είναι! Θα την ακούμε στη «Μικρά Ασία», στο «Δι’ ευχών», στην «Οδό Αριστοτέλους», στο «Παπάκι» του Άσιμου και στα «Απρόβλεπτα» του Χατζιδάκι. Την υγειά της νά’χει μόνο και είναι σίγουρο πως κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Διότι, είπαμε, η Αλεξίου ανήκει στους παγκόσμιους ερμηνευτές που δεν καλλιέργησαν απλά τη φωνή τους. Καλλιέργησαν την ψυχή τους και μαζί τις ψυχές όλων όσοι την άκουγαν και την έβλεπαν live επί σειρά δεκαετιών. Σ’ ευχαριστούμε, Χαρούλα Αλεξίου, για όσα έδωσες. Η χώρα μας, ο κόσμος όλος και ο καθένας μας ξεχωριστά σου οφείλει, αν μη τι άλλο, αυτό το «Ευχαριστώ». Η ζωή είναι δική σου από δω και πέρα.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
