«Ευτυχώς, υπάρχουν τα Social Media»

Η εκφορά του λόγου έχει τη σημασία της. Ειδικά σε καιρούς κρίσης και έντασης.
Ο τρόπος που πολιτεύεται κάθε κυβέρνηση αποτυπώνεται στα έργα και στον λόγο των επιτελών της.
Η παρούσα κυβέρνηση, επέλεξε, εξ αρχής, να βαδίσει στον δρόμο του συγκεντρωτικού μοντέλου, (βλ. Επιτελικό Κράτος), με έναν Πρωθυπουργό «παντογνώστη αφηγητή» κάθε πτυχής της πραγματικότητας και της ζωής των πολιτών.

Πόσες φορές έχουμε δει αυτή την «Εντολή Μητσοτάκη» να έρχεται ως απάντηση σε προβλήματα που ο ίδιος, με πράξεις ή παραλείψεις του, προκάλεσε; Πόσες φορές έχουμε διαβάσει ή παρακολουθήσει εποποιίες των ΜΜΕ της «Λίστας Πέτσα» για την αποτελεσματικότητα, τη γοητεία ή την οξυδέρκεια του
Πρωθυπουργού;

Πολλές. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, αυτή που γυαλίζει. Τις τελευταίες ημέρες, βλέπουμε και την ανάποδη. Την πιο θαμπή. Μια επικοινωνιακή στρατηγική που βασίζεται, κατά κύριο λόγο, στην ανάδειξη του «ενός» ως υπευθύνου για κάθε καλό και ωφέλιμο, έχει ένα αρνητικό για αυτόν τον «ένα». Όταν τα πράγματα στραβώνουν, όλοι ξέρουν ποιον να κατηγορήσουν.

Οι συνεχόμενες αποτυχίες και τα σκάνδαλα που ακολουθούν την κυβέρνηση, σε συνδυασμό με την κούραση του κόσμου από τα αντιφατικά και αναποτελεσματικά μέτρα των τελευταίων 4 μηνών έχουν φανερώσει πως το τάχα επιβλητικό οικοδόμημα του Επιτελικού Κράτους, στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα χαρτονένιο κουκλόσπιτο με μικρές βιτρίνες στις οποίες είναι τοποθετημένοι, ως διακοσμητικοί, Υπουργοί με ασαφείς αρμοδιότητες και μηδενική λαϊκή απεύθυνση.

Τα αλλεπάλληλα περιστατικά αστυνομικής βίας ήρθαν να ξεχειλίσουν το ποτήρι και να δώσουν το σάλπισμα της αντεπίθεσης της λογικής, απέναντι στην επιτελική παράνοια της ΝΔ.
Ένας Πρωθυπουργός, αμήχανος, προσπαθεί να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται από την τσαλακωμένη του εικόνα την ίδια στιγμή που τα νοσοκομεία καταρρέουν, η Οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο και ο κοινωνικός ιστός βρίσκεται στο όριο της αντοχής του, ένα βήμα πριν το απόλυτο χάος.
Ένας έκθετος Πρωθυπουργός θέλει να αποτρέψει τον διχασμό που ο ίδιος προκάλεσε. Το πρόβλημα είναι, όπως είχε αναφέρει ο Γάλλος Ιστορικός Ζακ Ζιλιάρ στο άρθρο του «Λαϊκισμός, Ευρώπη και Δημοκρατία» που δημοσιεύθηκε στη Le Figaro το 2018, ότι «Σήμερα η Δημοκρατία ασκείται χωρίς τον λαό».

Η Δημοκρατία παρέχει στις εκλεγμένες διοικήσεις πλήθος επιλογών και δρόμων. Το να βαδίσεις παράλληλα, αλλά όχι στο πλευρό του λαού είναι επιλογή. Το να να μη συνδιαμορφώσεις, αλλά να επιβάλλεις μέτρα περιορισμού τέτοιας έκτασης και διάρκειας είναι μια επιλογή. Το να προσλαμβάνεις εν μέσω πανδημίας 2.000 ανεκπαίδευτους αστυνομικούς και όχι 2.000 νοσηλευτές και γιατρούς, κι αυτό μια επιλογή είναι. Μόνο που οι επιλογές αυτές έχουν κόστος. Όσο πιο βροντερή είναι η εξαγγελία, τόσο πιο μεγάλος είναι και ο κρότος της αποτυχίας της. Όσο πιο άστοχη είναι η επιλογή, τόσο σφοδρότερη είναι και η αντίδραση του κόσμου που την υφίσταται.

Ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του επέλεξαν να βαδίσουν τον μοναχικό δρόμο της απόλυτης εξουσίας και τώρα, μόλις 20 μήνες μετά την εκλογή τους, βρίσκουν μπροστά τους τα πρώτα οδοφράγματα.

Όσο κι αν τα συστημικά κανάλια επιχειρούν να καλλωπίσουν τις ασχήμιες, η αλήθεια της αποτυχίας και της κακοδιαχείρισης, πλέον, δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί.
Όλοι μας έχουμε μάτια και βλέπουμε.
Ευτυχώς, υπάρχουν τα Social Media.

* Ο Κωνσταντίνος Παναγιωτόπουλος είναι Msc Δημοσίου Δικαίου και Δημόσιας Πολιτικής, μέλος του Γραφείου Ν.Σ. Νοτίου τομέα και μέλος της Κ.Ε.Α του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr