Στο “Sin City 2” που θα δούμε από την επόμενη εβδομάδα στους κινηματογράφους, η Eva Green είναι όμορφη, μοχθηρή και θανατηφόρα. Ο χαρακτήρας της έχει όνομα, ωστόσο θα μπορούσε πολύ εύκολα να ονομάζεται απλώς Femme Fatale, εντασσόμενη σε έναν μακρύ κατάλογο από κινηματογραφικές γυναίκες – διαβόλους που μάγεψαν με τα κόλπα τους τα θύματα τους, αλλά και τους θεατές.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ του BBC, το θέμα της γυναικείας κινηματογραφικής αποτύπωσης με αυτόν τον τρόπο, δεν κινείται μόνο γύρω από τη γοητεία του “απαγορευμένου καρπού”, αλλά συνδέεται με συγκεκριμένες πολιτικές και κοινωνικές αναφορές μέσα στα χρόνια.
“Η εικόνα του γυναικείου πειρασμού είναι τόσο παλιά όσο και η Εύα. Αλλά η κινηματογραφική femme fatale όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα, προέκυψε στα τέλη του 19ου αιώνα, την ίδια περίοδο που οι ανησυχίες για τη χειραφέτηση των γυναικών κυριάρχησαν στη δημόσια σφαίρα“, ανέφερε στο BBC η Catherine O’Rawe, καθηγήτρια πανεπιστημίου στο Brixtol.
H femme fatale κυριάρχησε στον κινηματογράφο τη δεκαετία του ’40 στα κλασικά φιλμ νουάρ και πήρε σάρκα και οστά στο πρόσωπο των Rita Hayworth, Ava Gardner και Barbara Stanwyck. Στις ταινίες εκείνης της εποχής, η γυναίκα χρησιμοποιεί τον ερωτισμό της για να πάρει αυτό που θέλει με όλα τα μέσα (ακόμα και με τη δολοφονία).
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η Αμερική ήθελε από τον γυναικείο πληθυσμό να αναλάβει περισσότερες θέσεις εργασίας στον δημόσιο τομέα, θέσεις που μέχρι τότε καλύπτονταν μόνο από άνδρες. Ως αποτέλεσμα, ο ελεύθερος χρόνος των γυναικών και η σεξουαλικότητά τους, αποτέλεσε ένα καυτό θέμα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στο κλίμα εκείνης της εποχής, δεν είναι παράξενο που η σαγηνευτική φιγούρα της femme fatale κυριάρχησε στον κινηματογράφο.
“Σύμφωνα με τη φεμινιστική άποψη, η femme fatale ήταν μία προσπάθεια να δαιμονοποιηθεί η ανεξάρτητη γυναίκα που είχε αναγκαστεί να εργαστεί στα χρόνια του πολέμου. Έχει θεωρηθεί ως κομμάτι της προπαγάνδας που θέλει τις γυναίκες να εγκαταλείψουν τις δουλειές τους και να γυρίσουν στο σπίτι και την οικογενειακή εστία. Αυτό είναι μία ερμηνεία. Το πρότυπο όμως της μοιραίας γυναίκας θα μπορούσε να είναι και αποτρεπτικό. Οι γυναίκες αυτές δεν απεικονίζονται ως καλές, θαραλλέες και μοντέρνες. Αντίθετα, αποτέλεσαν μάλλον αρνητικά πρότυπα γυναικών που ήταν τεμπέλες, δεν αναλάμβαναν ευθύνες και έστηναν πλεκτάνες γύρω από τους συζύγους τους με κίνητρο το χρήμα“, ανέφερε ο καθηγητής Mark Jancovich.
Άλλες απόψεις θέλουν τη femme fatale ως σύμβολο σεξουαλικής απελευθέρωσης και δυναμισμού, μία γυναίκα με ισχυρό χαρακτήρα που διασκεδάζει με τη σεξουαλικότητα της και τελικά μένει έξω από το σύστημα που τη θέλει συμβατική και υπάκουη στις επιλογές της εργασίας και της οικογένειας.
Από τη δεκαετία του 50′ και μετά, η εικόνα της femme fatale ξεθώριασε στον κινηματογράφο για να αναβιώσει ξανά τη δεκαετία του 90′ με τη Σάρον Στόουν στο Βασικό Ένστικτο, τη Νικόλ Κίντμαν και τη Μαντόνα σε αντίστοιχες απεικονίσεις. Αυτή η αναζωπύρωση αποδόθηκε και πάλι σε κοινωνικές ανησυχίες άρρηκτα δεμένες με την πολιτική κατάσταση. Στη συντηρητική Αμερική εκείνης της εποχής το Χόλιγουντ προσπάθησε να πουλήσει ξανά ιστορίες που συνδέονταν με τις αναφορές γύρω από την απελευθερωμένη γυναίκα, το ρόλο της και τα σεξουαλικά πρότυπα και αντιπρότυπα.
Στο “Sin City 2” στο πρόσωπο της σαγηνευτικής Εva Green θα δούμε ακόμα μία femme fatale.
Πηγή: BBC
