Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και ο Βενιζέλος τους μισεί όλους

του Κώστα Βαξεβάνη

Αν τελικώς προχωρήσεις κάτω από την πλακατζίδικη επιφάνεια του φαινομένου και του ερωτήματος «πόσους Μπίστηδες χωρά αυτή η χώρα», βρίσκεσαι απέναντι σε ένα σοβαρό πολιτικό πρόβλημα.

Δεν είναι μόνο ο Ιλχάν Αχμέτ ή ο Βασίλης Οικονόμου. Δεν ζούμε την πολιτική σχιζοφρένεια φιλόδοξων πολιτικών που αναζητούν πολιτική στέγη και βουλευτικό θώκο. Ζούμε το τέλος της πολιτικής όπως την γνωρίζαμε ως σήμερα, που έως ότου αντικατασταθεί από νέες μορφές και νέες διατυπώσεις, γεννά τέρατα.

Μια προσεκτική ματιά στην χειμερινή συνεύρεση των παλαιοΠΑΣΟΚων που προσπαθούν να δημιουργήσουν την μαζική Δημοκρατική Συμπαράταξη, εμφανίζει πράγματα πολύ διαφορετικά από τις μιντιακές αφηγήσεις. Πίσω από τα ποτήρια κρασί και τις πολιτικές φιλοφρονήσεις που αποτέλεσαν το φόντο της (ακόμη μίας) Συμπαράταξης, υπάρχει η σκληρή αλήθεια. Φοβάται ο Γιάννης το θεριό, η Φώφη το Γιώργο, και ο Γιώργος τον Βαγγέλη, ο οποίος τους μισεί όλους. Μία ακόμη Συμπαράταξη, δεν μπόρεσε να απαλλαγεί από τον τοξικό ίσκιο του Βενιζέλου, που δεν αφήνει να φανεί κανένας ήλιος κανενός νέου ή παλιού ΠΑΣΟΚ. Και οι τοποθετήσεις στη σύναξη της Φώφης και οι εικόνες, έδειξαν ένα πολιτικό αδιέξοδο στου οποίου τον τοίχο στριμώχνονται όλοι, φυλάγοντας ο καθένας την πλάτη του από το μαχαίρι αυτού με τον οποίο συμπαρατάσσεται όταν δεν σπαράσσεται υπογείως.

Εν ολίγοις, δεν υπάρχει κανένα συνδετικό στοιχείο με το οποίο να κολλάει ο Γιώργος με τη Φώφη και η Φώφη με το Βενιζέλο, πέρα απ’ την κοινή δίψα για εξουσία και το αντιΣΥΡΙΖΑ μένος, επειδή ακριβώς τους αφαίρεσε την εξουσία. Η πολιτική με την έννοια των πολιτικών θέσεων και διαφορών δεν παίζει κανένα ρόλο. Με την ίδια ευκολία που ο Βενιζέλος παραβρέθηκε στην Συμπαράταξη ως ενωτική κίνηση, με την ίδια ευκολία θύμισε το διαλυτικό του ρόλο, αλλά ταυτόχρονα και τον πραγματικό εχθρό. Ο Βενιζέλος είναι έτοιμος να συμπαραταχθεί επίσης και με τον Κυριάκο, ο οποίος είναι έτοιμος να συμπαραταχθεί με τον κρυφοδεξιό Θεοδωράκη και τον εκ δεξιών της πίστας Ρέμο και όποιον άλλο προκύψει που μπορεί ακόμη και να έχει ένα λούστρο Αριστεράς, αλλά θέλει να βάλει πλάτη στο μεγάλο εγχείρημα. Τη σωτηρία της χώρας; Όχι, την ανατροπή του ΣΥΡΙΖΑ, το κλείσιμο της «παρένθεσης» που δεν λέει να κλείσει.

Δεν είναι, λοιπόν, ο Ιλχάν ή ο Οικονόμου το θέμα. Απλώς, αυτοί άκομψα βγήκαν στο σταθμό για να πάρουν το πρώτο τραίνο που περνά. Κόμματα, κομματίδια και ανθυποκομματίδια θα δημιουργηθούν για να μεταφέρουν τις προσωπικές φιλοδοξίες του καθενός και πιθανόν να ενωθούν προεκλογικά για να δημιουργήσουν μια άλλη Συμπαράταξη, πάνω από την Συμπαράταξη και κάτω από τον ίδιο σκοπό. Να πέσει ο Τσίπρας αδέρφια να σωθούμε. Σφαζόμαστε και αλληλοεκβιαζόμαστε αργότερα.