«Oι 2 παραστάσεις της “Ταράτσας” στο “Άλσος” (με καλεσμένους τους Καίτη Γαρμπή και Δημήτρη Μεντζέλο στις 24/9 και Σταμάτη Κραουνάκη-Χρήστο Νικολόπουλο στις 1/10) θα γίνουν κανονικά, δεδομένου ότι το “Άλσος” είναι θέατρο και η παράστασή μας μουσικοθεατρική.
Δεν είναι όμως σουρεαλιστικό, στον ίδιο χώρο, με τα ίδια αυστηρά μέτρα, την ίδια θερμομέτρηση, τα ίδια καθίσματα που πιάνουν το 60% του χώρου να μην μπορεί να γίνει η συναυλία του Μαραβέγια, μόνο και μόνο επειδή είναι…συναυλία; Αν δει, μάλιστα, κανείς, τι συμβαίνει με καζίνα, ναούς, ΜΜΜ κλπ. το τοπίο φεύγει από τον πρώϊμο σουρεαλισμό και οδηγείται στο ύστερο θέατρο του Ιονέσκο.
Νομίζω πως οι μόνες σοβαρές επιλογές που έχουν οι ιθύνοντες είναι δύο: είτε τα σταματάει όλα κανείς για κάποιο διάστημα, θεσπίζοντας όμως μια γενναία επιδοματική πολιτική για όλους τους εργαζομένους των κλάδων που πλήττονται, είτε αφήνει όλες τις εκδηλώσεις να λειτουργήσουν με αυστηρό υγειονομικό πρωτόκολλο και ελέγχους. Εννοείται πως κι εγώ και όλοι οι συνάδελφοί μου στηρίζουμε τη δεύτερη λύση. Στο “Άλσος” προσπαθήσαμε να γίνουμε κι ένα υπόδειγμα σοβαρής λειτουργίας, κάναμε ό,τι περνούσε απ’το χέρι μας για να αποδείξουμε πως όλα μπορούν να λειτουργήσουν σ’αυτή τη δύσκολη εποχή, όταν υπάρχει μεράκι και υπευθυνότητα.
Έστω και τελευταία στιγμή λοιπόν, προτρέπουμε τα αρμόδια Υπουργεία να ακούσουν υπεύθυνα τις λύσεις που τους προτείνουν τα σωματεία τόσο για τη δύσκολη καλοκαιρινή σεζόν που τελειώνει, όσο και για τον ακόμη πιο δύσκολο χειμώνα που έρχεται. Υπάρχει ακόμα χρόνος να σωθούμε.
Αλλιώς, η καλύτερη λύση για τον φίλο μου τον Κωστή και όλους όσους θα εργάζονταν στη συναυλία του, θα είναι να παίξουν κανονικά στο “Άλσος”, ονομάζοντας απλώς την παράστασή τους “Άμλετ”. Και η μοναδική λύση για τους υπόλοιπους στον κλάδο της μουσικής, θα είναι η αποστήθιση του “Να ζει κανείς ή να μη ζει”, με επίγνωση του γεγονότος πως αν συνεχιστεί αυτή η άνωθεν ανευθυνότητα, η απάντηση στο δίλημμα θα είναι αναγκαστικά το “να μη ζει”».
