Γενναίοι εραστές μιας γεροντοκόρης

Ό,τι «ακούμπησε» η πεφωτισμένη, δημοκρατική Δύση το μακέλεψε. Από τις αποικίες της, μέχρι τις χώρες «τρομοκράτες» που έβαλε σκοπό να εκπολιτίσει… Βομβαρδίζοντας.

Τα γεωπολιτικά παιχνίδια και η μοιρασιά των φυσικών πόρων χρειάζονται πάντα ένα μανδύα ανθρωπισμού. Έναν κακό που δεν τους κάνει τα χατίρια και οι «καλοί» ως θεόσταλτοι σωτήρες θα απαλλάξουν τον λαό από αυτόν.

Στη Λιβύη άφησαν συντρίμμια και θρύψαλα. Δημιούργησαν έναν τόπο όπου τρομοκρατικές ομάδες, φύλαρχοι και πολέμαρχοι δίνουν ρεσιτάλ κτηνωδίας και καραβιές ανθρώπων θαλασσοπνίγονται προκειμένου να ξεφύγουν από τον εφιάλτη.

Θέλουμε να μοιράσουμε τους φυσικούς πόρους των τόπων που μακελέψαμε, αλλά απαιτούμε από τους ανθρώπους να παραμείνουν στη κόλαση που τους επιφυλάξαμε. Όταν αστράφτουν τα φαντασιακά χρυσά μαχαιροπήρουνα των ΑΟΖ, ποιος να νοιαστεί για τη ζωή και την τύχη των κολασμένων της γης?

Χαζεύουμε τις ρετουσαρισμένες φωτογραφίες του ζεύγους Ομπάμα που μας ενημερώνουν για το πόσο αγαπιούνται ο Μπαρακ και η Μισελ, ξεχνώντας τον μακελάρη. Ο δε Πομπεο μετά τη συνάντηση για τη μοιρασιά των λάφυρων, μας ενημερώνει ότι αν κάτι «σκέπτεται» είναι ο λαός της Λιβύης.

Βέβαια, μη κοροϊδευόμαστε. Ο Καντάφι εξυπηρετούσε την Ευρώπη. Όταν το 2004 αποφασίστηκε η άρση του εμπάργκο όπλων, αποφασίστηκε ταυτόχρονα και η συνεργασία της ΕΕ με τη Λιβύη για την αναχαίτιση της παράνομης μετανάστευσης. Ας κρατήσει τους «βρωμοαφρικανους» από τη λευκή πολιτισμένη Ευρώπη μας και τον χρίζουμε από τρομοκράτη-παρία, σε προνομιακό συνομιλητή μας. Όσο μας βολεύει…

Προχθές, οι «καλοί», οι εκπολιτιστές, οι μακελάρηδες, συσκεφτήκαν για το μέλλον. Δύσκολη σύσκεψη. Πως να κατασταλάξεις, πως να συμφωνήσεις, πως να χρίσεις το καινούργιο «δικό μας κάθαρμα».

Την ίδια μέρα, φουκαράδες, ρατσιστές, μικρόνοες υπάνθρωποι, διαδήλωναν στην Αθήνα για τη διατήρηση του… πολιτισμού τους, που κινδυνεύει μαθές από τους κολασμένους της γης. Απόγονοι εκπατρισμένων, απόγονοι προσφύγων, γονείς μεταναστών, βγήκαν να διατρανώσουν το μεγαλείο της φυλής, που κινδυνεύει από τους «σκούρους». Ουαί τοις αμνήμουσι…

Δεν διέκρινα ποτέ τους Ανθρώπους σε μετανάστες και πρόσφυγες. Άνθρωποι που κυνηγούν τη ζωή και την τύχη τους στα πέρατα της οικούμενης, είτε ο λόγος είναι ο πόλεμος, είτε ο λόγος είναι η φτώχεια και η δυστυχία, είναι αξιοθαύμαστοι.

Τους μετανάστες δεν τους λυπάμαι. Τους ζηλεύω. Τους ζηλεύω για το θάρρος, για την ανδρεία, για την αψηφισιά τους. Τους θαυμάζω για το όνειρα που παλεύουν με τρύπια βάρκα την ελπίδα. Μακάρι να μεταλαμπαδεύσουν σε αυτήν την γερασμένη, κακιασμένη, ανέραστη Ευρώπη, κάτι λίγο από τα κότσια τους. Μακάρι να μας γονιμοποιήσουν αυτοί οι γενναίοι εραστές μιας γεροντοκόρης…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr