Για τον Ματιέ Φλαμινί το ποδόσφαιρο είναι η πλατφόρμα για την αλλαγή

Μια διαφορετική καριέρα

Το 2008 ο Ματιέ Φλαμινί ήταν 24 ετών. Eίχε μόλις πραγματοποιήσει την καλύτερή του σεζόν με την Άρσεναλ, μετρώντας 30 συμμετοχές και τρία γκολ στο πρωτάθλημα, καθώς και 7 στο Champions League. Ήταν σημείο αναφοράς για την ομάδα του Βενγκέρ και βοήθησε τους «Κανονιέρηδες» να διεκδικήσουν τον τίτλο και να τερματίσουν στην τρίτη θέση, μόλις 4 βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. To καλοκαίρι εκείνο, πήρε μεταγραφή για τη Μίλαν, η οποία του κατέθεσε καλύτερη πρόταση από τη Γιουβέντους, μιας και από το τετραετές συμβόλαιο που υπέγραψε είχε λαμβάνειν περίπου 5 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Οι «ροσονέρι» τον γνώριζαν καλά, καθώς η Άρσεναλ τους είχε αποκλείσει από τους «16» του Champions League, με τον Γάλλο να ξεχωρίζει. 

Σε εξαιρετική ποδοσφαιρική ηλικία, με ένα τεράστιο συμβόλαιο και τη φανέλα ενός από τους ιστορικούς συλλόγους της Ευρώπης να φιγουράρει στην ντουλάπα του, ο «Φλαμ» είχε τον κόσμο στα χέρια του. Επέλεξε, όμως, να στραφεί σε κάτι που τότε ελάχιστοι γνώριζαν κι ακόμα λιγότεροι πίστευαν. Στην επένδυση στην GF Biochemicals, μια εταιρεία που στόχο είχε την παραγωγή λεβουλινικού οξέως από καθαρή βιομάζα. Πρόκειται ένα εναλλακτικό καύσιμο του πετρελαίου, φθηνότερο και καθαρότερο. To λεβουλινικό οξύ έχει χαρακτηριστεί από το Υπουργείο Ενέργειας των ΗΠΑ ως ένα από τα 12 μόρια-κλειδιά που μπορούν να οδηγήσουν σε έναν πιο «πράσινο» κόσμο. Μπορεί να αντικαταστήσει το πλαστικό και να χρησιμοποιηθεί στους διαλύτες, στα καύσιμα και στην φαρμακευτική βιομηχανία, ως υποκατάστατο του πετρελαίου και των παραγώγων του.

«Λείπει η φωνή»

«Μεγαλώνοντας δίπλα στη θάλασσα, ήμουν σε θέση να δω από πολύ νωρίς την επίδραση των πλαστικών στο νερό και στην παραλία», τονίζει ο 36χρονος πλέον Φλαμινί σε συνέντευξη του στον Guardian, έχοντας κρεμάσει τα παπούτσια του και όντας πλήρως επικεντρωμένος στην εταιρεία που ίδρυσε μαζί με τον Πασκουάλε Γκρανάτα. Τα αρχικά, άλλωστε, του ονόματός της, προέρχονται από τα επίθετά τους. Οι δυο τους συγκέντρωσαν μια ομάδα επιστημόνων και μηχανικών και δούλεψαν με το Πανεπιστήμιο της Πίζας για επτά χρόνια, προκειμένου να τελειοποιήσουν την τεχνολογία και να φτάσουν σε σημείο να παράγουν σε βιομηχανικό επίπεδο. Η εταιρεία κατάφερε να εκτοξεύσει την αξία της.

«Είναι τρομερό και σε κάνει να καταλαβαίνεις ότι, αν δεν αλλάξουμε κάτι, ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν θα είναι πια βιώσιμος. Ήμουν πολύ ευαισθητοποιημένος για όλα, πολύ περίεργος. Πάντα έλεγα στον εαυτό μου: Αν κάνω κάτι αργότερα έξω από το ποδόσφαιρο, θα ήθελα να είναι σχετικό με τη βιωσιμότητα. Η ευκαιρία ήρθε και δεν είχα πολλές γνώσεις όταν ξεκίνησα. Αλλά κατά τη διάρκεια των χρόνων έχω γίνει μέρος αυτού του κόσμου των παθιασμένων ανθρώπων που δίνουν τις ζωές τους για να βάλουν τον πλανήτη, το περιβάλλον, τη θάλασσα πάνω από τους εαυτούς τους. Είναι συναρπαστικό, αλλά αυτό που του λείπει είναι η φωνή, η πλατφόρμα. Οπότε, ως ποδοσφαιριστής πάντα προσπαθούσα, αφού ανέπτυξα τις γνώσεις μου, να ευαισθητοποιήσω τους υπόλοιπους και να έχω έναν μικρό αντίκτυπο», προσθέτει στη συνέντευξή του, εξηγώντας τους λόγους που πριν από δώδεκα χρόνια στράφηκε στα εναλλακτικά καύσιμα. 

Μιλώντας για τα όμορφα…

Ο Γάλλος μέσος έμεινε στη Μίλαν μέχρι το 2013, κατακτώντας το πρωτάθλημα του 2011. Επέστρεψε για μια τριετία στην Άρσεναλ, πέρασε από την Κρίσταλ Πάλας και έκλεισε την καριέρα του το 2018 στη Χετάφε. Έπαιζε κανονικά ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο. Όμως, χωρίς να πει κουβέντα σε κανέναν, ούτε καν στους πρώην συμπαίκτες του, μελετούσε και εργαζόταν πυρετωδώς για την εταιρεία που οραματιζόταν ότι θα βοηθούσε τις επόμενες γενιές να κατοικήσουν σε έναν καλύτερο κόσμο. Η διαδρομή δεν είχε αρνητικό αντίκτυπο στην καριέρα  του. Αντίθετα, ήταν ο τρόπος για να «καθαρίζει» το μυαλό του. Αισθανόταν ότι αποτελεί μέρος της περιβαλλοντικής επανάστασης και το ποδόσφαιρο ήταν η πλατφόρμα για να ευαισθητοποιηθούν περισσότεροι. Στο δεύτερο πέρασμα του από την Άρσεναλ, όταν πλέον οι συμπαίκτες του γνώριζαν για τις εξωγηπεδικές του δραστηριότητες, ο Έκτος Μπεγερίν του είπε ότι μια μέρα θα ήθελε κι εκείνος να κάνει κάτι παρόμοιο. «Χρειαζόμαστε περισσότερους παίκτες σαν τον Έκτορ, που σκέφτονται έξω από το κουτί, χρησιμοποιούν την πλατφόρμα αυτή για να δημιουργήσουν θετικό αντίκτυπο. Μιλάμε υπερβολικά για τα αρνητικά. Ας μιλήσουμε και για τα όμορφα. Ας μιλήσουμε για την αγάπη, ας ενώσουμε τους ανθρώπους», λέει ο Φλαμινί.

Δεν είναι μόνο το περιβάλλον. Για τον «Φλαμ», το ποδόσφαιρο μπορεί να αλλάξει την κοινωνία. «Διάβαζα για το πώς η Βρετανία αντιστέκεται στην παχυσαρκία, για το πώς το εθνικό σύστημα υγείας είναι κάτω από μεγάλη πίεση και για την κυβέρνηση που διοργανώνει μια εκστρατεία για να το ενισχύσει. Επιτέλους, μιλάμε γι’ αυτό. Επομένως, γιατί να μην συμπεριλάβουμε αθλητές, ποδοσφαιριστές, ώστε να προωθήσουμε αυτά τα μηνύματα για να εκπαιδεύσουμε τις νεότερες γενιές; Το ποδόσφαιρο έχει έναν ρόλο να επιτελέσει εδώ. Ας φέρουμε τους παίκτες στα σχολεία, για να μιλήσουν για το πόσο σημαντικό είναι να τρώμε υγιεινά κι ας χρησιμοποιήσουμε τα Social Media. Αν θέλουμε να φτάσουμε σε έναν μεγάλο αριθμό παιδιών, έτσι πρέπει να το κάνουμε».

Αυτή, άλλωστε, είναι οι κατεύθυνση προς την οποία «δείχνει» και ο Παγκόσμιος Σύνδεσμος Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών, η FIFPRO. Στις αρχές του χρόνου, το Διεθνές Συμβούλιο Παικτών, το οποίο αποτελείται από τον Βινσέντ Κομπανί, την Γκαμπριέλα Γκάρτον και την Τζόντι Τέιλορ τοποθετήθηκε σχετικά, με αφορμή την έναρξη της λειτουργίας του ως όργανο. «Θέλουμε τους παίκτες να μπορούν να μιλούν για όλα τα θέματα χωρίς συνέπειες», είπε η Ασάντε, που αγωνίζεται για την ομάδα γυναικών της Τσέλσι. «Είναι υπέροχο να υπάρχει ένας ανοιχτός και διαφανής τρόπος για να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας». Ο ρόλος που έπαιξε το διεθνές αθλητικό κίνημα στο Black Lives Matter και η πρωτοβουλία του Μάρκους Ράσφορντ της Μάντσεστερ Γιουνάτεντ αποδεικνύουν ότι η πλατφόρμα του αθλητισμού είναι πανίσχυρη, αρκεί να αντιμετωπιστεί συλλογικά και με την ευθύνη που της αρμόζει…