Ούτε που ξέρω πώς είναι πλέον το γέλιο. Κάποιοι θα µε πουν υπερβολικό. Χα, ας γελάσω.
Με φοβίζει ότι ο κόσµος θα ξεχάσει τι είναι το stend-up comedy ή όπως λέγεται τέλος πάντων, δεν θυµάµαι. Στο µεταξύ, ποτέ δεν θα µάθω αν το «τέλος πάντων» γράφεται µε µία ή µε δύο λέξεις. Κάποιοι θα πουν ότι το έγραψα σωστά αλλά τελοσπάντων.
Η κυβέρνηση από την άλλη κάνει για τον κόσµο ό,τι θα έκανε κάθε αστικό κράτος που σέβεται τον καπιταλισµό του. ∆ηλαδή τίποτε.
ΟΚ, φυσικά και αστειεύοµαι. Μην έχουµε παράπονο δηλαδή… Και αντισυνταγµατικά συµπεριφέρεται και αντεργατικούς νόµους περνάει και αστυνοµικούς να βαράνε ανθρώπους βάζει.
Βέβαια, κάποιος µπορεί να πει «κάτσε, ρε Γιάννη, και οι αστυνοµικοί άνθρωποι δεν είναι;». Μην πας στην επόµενη παράγραφο αν δεν απαντήσεις, γιατί τότε θα σηµαίνει ότι δεν τους θεωρείς ανθρώπους.
Αλλά γενικά προσπαθώ να κοιτάω τα θετικά παρά τα αρνητικά της κυβέρνησης. Για παράδειγµα, σαν καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του προσπαθούσα να εστιάζω την προσοχή µου στο να είµαι πολύ αφηρηµένος. Γι’ αυτό και πάντα ξέχναγα λεφτά στις τσέπες µου. Οπότε όταν έβαζα πλυντήριο, τα χρήµατα χαλούσαν (διότι δεν έβαζα κέρµατα όπως θα έκανε η πλέµπα. Εβαζα χάρτινα πεντάευρα. Μια φορά µάλιστα που είχα πιει έβαλα δεκάευρο. Ναι, γενικά όταν µεθάω δεν λογαριάζω από λεφτά). Το δίληµµα µεγάλο λοιπόν: έπρεπε να επιλέξω ανάµεσα στη στερεοτυπική αναπαραγωγή του αφηρηµένου καλλιτέχνη και το να µην ξεχνάω επίτηδες τα λεφτά στα ρούχα µου. Η κυβέρνηση όµως σαν από µηχανής θεός (σαν τον ∆ία, µε λίγη περισσότερη λίµπιντο για την ακρίβεια) ήρθε και µου έδωσε τη λύση. Μου απαγόρεψε να δουλεύω!
Στην αρχή ανησύχησα διότι θεώρησα πως θα µου δίνει κάποιο επίδοµα, οπότε το πρόβληµα θα συνεχιζόταν. Αλλά όχι, η κυβέρνηση ήταν δίπλα µου για ακόµη µια φορά. Κανένα επίδοµα! Οπότε πλέον σταµάτησα να έχω χρήµατα και µε αυτό τον τρόπο δεν είχα να βάλω τίποτε στις τσέπες µου. Τα ρούχα ήταν καθαρά και επιτέλους χωρίς χρήµατα. Το πιο αποτελεσµατικό ξέπλυµα. Η κυβέρνηση, ειδικά σε καιρούς κρίσης, ξεπλένει καλύτερα από τον καθένα µας.
