Αν πιστεύουν πως η βία είναι η λύση, πως με το να ματώνει κάποιος άνθρωπος, οι πολιτικοί και η πολιτική παίρνουν το μάθημά τους, γιατί δεν κόβουν το χέρι τους. Αυτό που χρησιμοποίησαν για να ψηφίσουν ή εκείνο που με απλωμένη την παλάμη, κάλυψε το στόμα για να μην μιλάει. Το δάχτυλο που πρόσταζε σιωπή.
Η εικόνα με το ματωμένο πρόσωπο του Χατζηδάκη είναι σοκαριστική. Όπως είναι σοκαριστικές οι εικόνες με τα πρόσωπα των ανθρώπων που στα 50 τους βρέθηκαν χωρίς δουλειά. Αν προσθέσουμε όλα τα πρόσωπα μαζί, αν συνθέσουμε το παζλ της απόγνωσης, αν αποτυπώσουμε τη βία που διαμορφώνει τα πορτραίτα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας (γιατί είναι πολύ βίαιο να είσαι χωρίς δουλειά και χωρίς ελπίδα) πού θα οδηγηθούμε;
Όταν μια δημοκρατική κοινωνία φτάνει στο σημείο να διχάζεται για το αν καλώς ή κακώς έφαγε ξύλο ένας βουλευτής, τότε δεν διχάζονται οι άνθρωποι . Έχει κοπεί στα δυο η δημοκρατική βάση στην οποία πατάμε. Δεν έχει σημασία πόσο αγανακτισμένοι ή μέσα από τον πόνο δικαιολογημένοι, είναι οι νέου τύπου εκδικητές του πολιτικού συστήματος. Σημασία έχει ότι είναι επικίνδυνοι. Ανοίγουν το μονόδρομο που οδηγεί στην απαξίωση της Δημοκρατίας (ναι αυτής της κουτσής και στραβής που οι ίδιοι ανέδειξαν) και την αναγκαιότητα των εθνοσωτήρων.
Όσοι σήμερα υποστηρίζουν πως αυτό μπορεί να εκφράζει την λαϊκή αγανάκτηση πρέπει να το αποδείξουν. Γιατί μπορεί απλώς να εκφράζει την αγανάκτηση του βολεμένου μικροαστού που δεν τον ενδιαφέρουν οι πολιτικές επιπτώσεις. Μόνο οι προσωπικές. Αυτού που δεν θα πει ποτέ πως έφτιαξε ο ίδιος με την ψήφο του, αυτόν που σήμερα επέλεξε να δείρει. Ως μάζα πάντα, όχλος που ζητά επιβεβαίωση. Αυτός που σήμερα φωνάζει “να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή” δεν είναι απαραίτητα ο υγιής. Μπορεί να είναι το έτερο ήμισυ της πολιτικής συνδιαλλαγής που έχασε την ελπίδα δια παντός να επιλύσει για τον εαυτό του το πρόβλημα όπως συνήθιζε. Και ναι, μπορεί να είναι και ένας άνθρωπος σε απόγνωση.
Ο κόσμος έχει σοκαριστεί με όσα συμβαίνουν. Και το σοκ αυτό θα αξιοποιηθεί από διάφορους και με πολλούς τρόπους. Από αυτούς που θα θελήσουν να πατήσουν στο φόβο του για να κάνουν αποδεκτά τα πιο σκληρά συντηρητικά μέτρα. Αλλά και από αυτούς που σε μια αποδιοργανωμένη δημοκρατία της έντασης θα προτείνουν το κράτος της πυγμής και κάποιων σωτήρων ως λύση.
Η βία δεν είναι διέξοδος όσο δικαιολογημένη και αν δείχνει. Αν κάποιοι επιμένουν πως είναι, τότε ίσως πρέπει να την στρέψουν στον εαυτό τους. Με μια μούτζα έστω.
