Το ‘χε ξανασπάσει όμως, παλιά. Όταν «έπαιζε» με το ζήτημα της επιστροφής των κλεμμένων Γλυπτών του Παρθενώνα πίσω στην Ελλάδα, ο γιούρομαν, ο εκσυγχρονιστικότερος των εκσυγχρονιστών, ο Κώστας ο Σημίτης κατά το μακρινό 2003 – όταν ονειρευόταν δανεισμό-επιστροφή (των κλεμμένων) ικετεύοντας τον Τόνι Μπλερ για μια δήλωση συμπάθειας, δίχως το τσάι.
Όλα αυτά βέβαια έγιναν λίγο πριν σαρώσουμε τα πάντα την επόμενη χρονιά, από τη Γιουροβίζιον μέχρι το Γιούρο στην Πορτογαλία, αλλά και μια ανάσα πριν την διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα. Και τα ξεχάσαμε τα Γλυπτά. Είχαν τελειώσει και οι εκλογές, μωρέ. Κι είχε έρθει κι ο Καραμανλής και είχαμε άλλα πράγματα να ασχοληθούμε τότε. Ας πούμε με το πως θα τα βάζαμε με τους νταβατζήδες.
Ζωηρός ο διάολος όμως. Ξανάσπασε το ποδαράκι του, το δεξί, με τα Γλυπτά του Παρθενώνα, πάλι προεκλογικά (κοίτα πώς τα φέρνει, ε;), το 2014. Επί Σαμαρά, «τσ’ αντρικής»… πατριωτικής, αρχαιολογικής σχολής. Τότε μάλιστα η «θεόπνευστος» κυβέρνηση της (ακρο)δεξιάς, σκέφτηκε να βάλει και μια… Κλουνεϊκή (όχι «κλοουνική) πινελιά για να μας αφήσει τους ιθαγενείς, με ορθάνοιχτο το στόμα.
Ουάου! Την υπόθεση αναλάμβανε το νομικό γραφείο στο οποίο εργαζόταν η λαμπερή Αμάλ Αλαμουντίν – σύζυγος του λαμπερού Τζορτζ Κλούνεϊ. Τελικώς και στην περίπτωση αυτή, τίποτε πατριώτη. Δεν μείναμε, ούτε καν με το «γουάι φάι παντού» του Σαμαρά. (Αλήθεια, τι ιστορία κι αυτή, ε;).
Και τώρα, πάλι τα ίδια. Επί Μητσοτάκη Β’, ξανά προεκλογικά, ακούμε, μαθαίνουμε πως «υπάρχει κινητικότητα» αναφορικά με το ζήτημα των Γλυπτών του Παρθενώνα.
Ήδη ο βρετανικός Τύπος σχεδόν καθημερινά φιλοξενεί μικρότερα ή μεγαλύτερα ρεπορτάζ για τον «δανεισμό» (πρόσεξε: για τον «δανεισμό»!) των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα. Και όχι «όλων» των Γλυπτών που εκτίθενται στο Βρετανικό Μουσείο, αλλά «μέρους» αυτών. Γράφουν – και ξαναγράφουν – επίσης τα «αγγλάκια» πως αυτός ο «δανεισμός» θα πάει αγκαζέ με τον αντιδανεισμό σπουδαίων ελληνικών αρχαιοτήτων (αναφέρονται, η Μάσκα του Αγαμέμνονα, το Χρυσό Κύπελλο του Νέστορα, ο Ιππέας του Αρτεμισίου κ.α).
«Μου δανείζεις-σου δανείζω» είναι το πνεύμα της «κινητικότητας που παρατηρείται στο ζήτημα». Αυτό προκύπτει από τα ρεπορτάζ. Και οι Βρετανοί δεν παίζουν με αυτά. Είναι παλιές ιμπεριαλιστικές… καραβάνες, απόγονοι αυτοκρατορίας είναι, την ξέρουνε καλά τη δουλειά.
Εδώ αντιθέτως, το «Glypta Pass» πουλιέται, ως «επανένωση». Πάντα θα ‘χουν το νόημα και την δυναμική τους οι λέξεις – αρκεί να τις διαβάζουμε, να τις ακούμε, να τις προσέχουμε.
Ευπώλητο προεκλογικά το αφήγημα της «επανένωσης». Προφανώς μπορείς να «επανενώσεις» κάτι που σου «επιστρέφει», ο άλλος. Άλλο όμως το σου το «επιστρέφω» κι άλλο το σου το «δανείζω».
Το υπουργείο Πολιτισμού δεν ξέρω πόσους έπεισε με την ανακοίνωσή του για όλη αυτή τη συζήτηση που έχει(;) ξεκινήσει (και με ποιούς όρους; Με ποιανού την πρωτοβουλία;). Αφενός όμως δεν σχολίασε – και το κυριότερο – δεν διέψευσε τις αναφορές περί «δανεισμού των Γλυπτών» από τα βρετανικά ΜΜΕ. Αφετέρου μας κάλεσε όλους σε συστράτευση. Ναι, αλλά σε ποια προσπάθεια; Να το ξέρουμε, να συστρατευθούμε, εάν είναι.
Μοιάζει απίθανο(;) να καταγραφούν αποτελέσματα για το ζήτημα έως τις εκλογές – αλλά το μέγα ζήτημα δεν είναι τώρα αυτό. Το πρόβλημα είναι το κλίμα που έχει δημιουργηθεί και μας οδηγεί στο συμπέρασμα να υποψιαστούμε πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μάλλον δεν θα είχε και μεγάλο ζόρι να «δανειστεί» τα κλεμμένα (από τον Έλγιν) κι αγύριστα έως τώρα, Γλυπτά του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο. Αρκεί να μπορέσει να πουλήσει παραμύθι «επανένωσης» σε πράιμ τάιμ στα δελτία ειδήσεων, όσο τρέχουμε προς τις κάλπες.
Και ποντάρει βέβαια, τζογάρει, και στις συνθήκες άγριας κοινωνικής απάθειας που φαίνεται να επικρατούν – και που η ίδια δημιούργησε. Ποντάρει στο «κάλλιο πέντε και στο χέρι» που λέει κι ο λαός, άσχετα αν ο λαός το λέει για άλλους λόγους. Ποντάρει όμως και στην (δυστυχώς) διαχρονική κουτοπονηριά εκείνων που εύκολα θα πιστέψουν πως έτσι εύκολα, θα πιάσουμε κότσο το Βρετανικό Μουσείο – και τον Έλγιν, μαζί.
«Καλά, ας τα πάρουμε και βλέπουμε», μου ‘λεγε τις προάλλες, εμφανώς προβληματισμένος, ένας γνωστός μου (μεγάλος πολέμιος της Συμφωνίας των Πρεσπών, παρεμπιπτόντως). Δεν του άρεσε από την αρχή και τόσο πολύ όμως, όλη αυτή η… ιδέα του «δανεισμού». Σκέφτεται, ξέρει καλά πως τα Γλυπτά είναι κλεμμένα. Και ξέρει ακόμη καλύτερα πως κάτι κλεμμένο, κάτι δικό σου, δεν παρακαλάς, δεν «διαπραγματεύεσαι» για να στο «δανείσουν».
Μόνο απαιτείς, μόνο διεκδικείς να στο επιστρέψουν. Και δεν υποχωρείς ούτε βήμα, πίσω από τη θέση αυτή.
«Κι αν δεν μας τα επιστρέψουν ποτέ;», αναρωτήθηκε ξανά, ενώ συνεχίζαμε τη συζήτηση. Προφανώς, στιγμιαία, ατένισε μέσα του το μέλλον, αλλά μόνο στο όριο της ύπαρξής του – όπως κάνουμε άλλωστε, όλοι οι άνθρωποι. «Ελπίζω να δω τα Μάρμαρα πίσω στην Αθήνα προτού πεθάνω. Αν όμως έρθουν αργότερα, εγώ θα ξαναγεννηθώ…», έλεγε η τεράστια Ελληνίδα, Μελίνα Μερκούρη, που έβλεπε τα πράγματα οραματικά.
«Εάν πάντως κι αυτοί (οι Βρετανοί, δηλαδή) συναινέσουν στην επιστροφή των Γλυπτών, ας το δούμε κι έτσι, ξέρεις τι έχει να συμβεί μετά; Όλες οι χώρες θα αρχίσουν να ζητάνε πίσω τις κλεμμένες αρχαιότητες που εκτίθενται στο Βρετανικό Μουσείο!», με προβόκαρε τσαμπουνώντας μου «δεδικασμένα» ο γνωστός μου που λέγαμε, δίχως βέβαια να μπορεί να κρύψει τον αρχικό του προβληματισμό.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μια χρυσή ευκαιρία. Να διαψεύσει όσα γράφονται τον καιρό αυτό στα βρετανικά ΜΜΕ περί «δανεισμού» των Γλυπτών του Παρθενώνα, στην Ελλάδα. Να τα διαψεύσει, εφόσον βέβαια – κι αυτά – δεν είναι παρά τα… μυθεύματα, κάποιων «ρυπαρών δικτύων».
«Δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα. Υπάρχουν Γλυπτά του Παρθενώνα, όπως υπάρχει ο Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου, υπάρχει η Αφροδίτη του Ντα Βίντσι, ο Ερμής του Πραξιτέλη, υπάρχουν οι Ψαράδες στη Θάλασσα του Τέρνερ, υπάρχει η Capella Sixtina. Δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα», έλεγε η Μελίνα.
«Δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα. Υπάρχουν Γλυπτά του Παρθενώνα», λοιπόν. Κι αυτά τα Γλυπτά, είναι κλεμμένα. Και τα κλεμμένα δεν παρακαλάς να στα δανείσουν. Απαιτείς-διεκδικείς να στα επιστρέψουν. Και ουδείς πολιτικός στη χώρα, διανοήθηκε να υπονοήσει κάτι διαφορετικό από το (ιστορικά, πολιτιστικά κι εθνικά) αυτονόητο όλα αυτά τα χρόνια.
Αυτό άλλωστε μόνο ένας πολιτικός τυχοδιώκτης, μόνο ένας πολιτικός απατεώνας θα το έκανε…
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
