Ναυπηγήθηκε το 1968 με το όνομα «Καλυψώ P-54» κατά παραγγελία της χουντικής κυβέρνησης στα ναυπηγεία “C.M.N. Χερβούργου” στη Νορμανδία της Γαλλίας. Υπήρξε ένα από τα τέσσερα ταχέα περιπολικά Κ/Β που παραγγέλθηκαν από την χούντα, τα άλλα τρία ήταν τα Άννινος, Αρλιώτης και Κονίδης.
Υπηρεσία στο ελληνικό Ναυτικό
Καθελκύσθηκε στις 26 Απριλίου 1971 και παρελήφθηκε πολύ αργότερα στις 12 Ιανουαρίου 1972 από τον Υποπλοίαρχο Γεώργιο Τόγκα. Κατέπλευσε στην Ελλάδα και ενετάγη στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό την 1η Μαΐου 1972.
Λίγο αργότερα, στις 26 Ιουνίου 1976, έλαβε την ονομασία «Υποπλοίαρχος Μπάτσης P-17» προς τιμήν του Υποπλοίαρχου Δημητρίου Μπάτση, ο οποίος σκοτώθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1943 κατά τη βύθιση του αντιτορπιλικού «Βασίλισσα Όλγα D-15» στο Λακκί της Λέρου, στα πλαίσια των εχθροπραξιών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το πλοίο παροπλίσθηκε στις 23 Απριλίου 2004 ύστερα από 32 χρόνια υπηρεσίας στον ελληνικό στόλο κατά την διάρκεια των οποίων διήνυσε 212.000 ναυτικά μίλια.
Υπηρεσία στο γεωργιανό Ναυτικό
Στις 23 Απριλίου 2004 η πυραυλάκατος παραδόθηκε, στο γεωργιανό Ναυτικό προκειμένου να αποτελέσει το πλοίο Διοίκησης στο πλαίσιο της δύναμης της Μαύρης Θάλασσας (BLACKSEAFOR), τη διοίκηση της οποίας έχει αναλάβει η Γεωργία για το έτος 2004.
Οι γεωργιανοί το μετονόμασαν σε «Διοσκουριά» (διεθνώς: Dioskuria, γεωργιανά: დიოსკურია), από το όνομα της αρχαίας ελληνικής πόλης Διοσκουριάς στη Γεωργία, τη σημερινή πρωτεύουσα της Αμπχαζίας, το Σουχούμι.
Η πυραυλάκατος «Διοσκουριά» έγινε η ναυαρχίδα και το πιο ισχυρό σκάφος κρούσης του γεωργιανού στόλου. Το πλοίο πήρε μέρος στον πόλεμο της Νότιας Οσετίας το 2008, ενάντια στη Ρωσία, όπου υπέστη πολύ σοβαρές ζημιές και τελικά βυθίστηκε στις 19 Αυγούστου 2008 μέσα στο λιμάνι Πότι της Γεωργίας όπου έδρευε η ναυτική βάση του αρχηγείου του γεωργιανού ναυτικού, γεγονός που σηματοδότησε και την ουσιαστική λήξη του συντόμου αυτού πολέμου.
