Ο διοικητής Κλάους Πίτερσεν και οι άντρες του, έχουν στρατοπεδεύσει κάπου στην επαρχία του Αφγανιστάν. Η σύζυγος του Κλάους, Μαρία, προσπαθεί να διατηρήσει μια φυσιολογική ζωή πίσω στη Δανία, για εκείνη και τα τρία τους παιδιά. Κατά τη διάρκεια μιας αποστολής ρουτίνας, οι στρατιώτες βρίσκονται σε διασταυρούμενα πύρα, κι ο Κλάους θα πάρει μία πολύ δύσκολη απόφαση για να σώσει τους άντρες του- μια απόφαση με βαριές επιπτώσεις για τον ίδιο και την οικογένεια του.
Σκηνοθεσία: Τομπάιας Λίντχολμ
Σενάριο: Τομπάιας Λίντχολμ
Πρωταγωνιστούν: Πίλου Άσμπεκ, Τούβα Νοβότνι
Δανία, 2015
Διάρκεια: 115’
ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
ΔΗΛΩΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Δεν υπήρξα ποτέ στρατιώτης. Δεν πολέμησα ποτέ. Έχω παρατηρήσει μόνο τον πόλεμο στις ειδήσεις και τις ταινίες. Όταν αποφάσισα να κάνω την ταινία, έπρεπε να βρω ανθρώπους που έχουν μαρτυρήσει πολέμους- Δανούς στρατιώτες, Ταλιμπάν, συγγενείς και πρόσφυγες. Έπρεπε να καταλάβω τη λογική, αλλά όχι την αλήθεια, γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχει αλήθεια πίσω από ένα πόλεμο. Έπρεπε να καταλάβω, για να μπορώ να πω μια ιστορία για ανθρώπους στον πόλεμο. Γιατί αυτοί υπάρχουν. Η Απόφαση αφορά αυτούς.
Τομπάιας Λίντχολμ, Ιούλιος 2015
Στην ταινία, ο Κλάους αποφασίζει να θέσει σε προτεραιότητα τη ζωή των ανδρών του από των ντόπιων κατοίκων. Σε άλλες σκηνές βλέπουμε τους στρατιώτες να συμπεριφέρονται σκληρά απέναντι στους Αφγανούς. Μπορεί να μοιάζει κυνικό, αλλά όταν η ζωή σου απειλείται σε καθημερινή βάση και παρακολουθείς τους φίλους σου να πεθαίνουν, τα ηθικά σου όρια αλλάζουν. «Δεν υποστηρίζω ότι είναι σωστό, αλλά ότι είναι ανθρώπινο. Πιστεύω ότι η δουλειά μας είναι να πούμε την ιστορία για να αναγνωρίσουμε αυτούς τους ανθρώπους», λέει ο Λίντχολμ.
«Το δίλημμα στην ταινία είναι ότι κάποιοι πρέπει να πεθάνουν για να ζήσουν κάποιοι άλλοι. Πώς παίρνεις μια τέτοια απόφαση με τις σφαίρες να περνούν δίπλα σου; Αναρωτιέμαι τι κάνει σ’έναν άνθρωπο η παρουσία σε μια τέτοια κατάσταση και το βάρος μιας τέτοιας απόφασης. Ποιοί είναι αυτοί οι άντρες πριν φτάσουν εκεί, ποιοί είναι εκεί και ποιοί έχουν γίνει όταν επιστρέφουν; Πώς μπορούμε να το δούμε αντικειμενικά χωρίς να καταδικάσουμε τις πράξεις τους; Πώς εξανθρωπίζουμε το απάνθρωπο; Πώς θα μπορούσαμε ποτέ να κατανοήσουμε τη θέση τους;»
