"H Αρρώστια του Θανάτου": Ένα συγκλονιστικό ερωτικό βιβλίο (Αποσπάσματα)

Ένα βαθιά ποιητικό ερωτικό βιβλίο είναι “Η Αρρώστια του Θανάτου” της Μαργκερίτ Ντυράς σε μετάφραση της Κυβέλης Μαλαμάτη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εξάντας. Ένας απροσδιόριστος και αφηρημένος έρωτας ανάμεσα σε μία γυναίκα και έναν άντρα που φοβάται να αγαπήσει. Ένας δραματικός θεατρικός διάλογος που αρχίζει και τελειώνει σε άγνωστη τοποθεσία, χωρίς ονόματα, ταυτότητες και προσδιορισμούς. Διαβάζοντας τα βιβλία της Ντυράς ο αναγνώστης καθηλώνεται από τις κοφτές υπαινικτικές φράσεις και τους αλεπάλληλους συμβολισμούς, που αφήνουν τη φαντασία και την έμπνευση να καλπάζει σε άγνωστους προορισμούς. 

Αποσπάσματα από το βιβλίο:

Ρωτάει ακόμα: Τι ακούγεται;
Λέτε: Η θάλασσα.
Ρωτάει: Που είναι;
Λέτε: Εκεί πίσω από τον τοίχο της κάμαρας.
Ξανακοιμάται.

———————

Ανοίγει τα μάτια, λέει: Τι ευτυχία.
Της κλείνετε με το χέρι το στόμα, να σωπάσει, λέτε ότι δεν μιλάνε για αυτά τα πράγματα. 
Κλείνει τα μάτια.
Λέει ότι δεν θα το ξαναπεί.
Ρωτάει αν εκείνοι μιλούν για αυτά. 
Λέτε όχι.
Ρωτάει για ποια μιλούν.
Λέτε για όλα τα άλλα εκτός από αυτό.

—————————-

Νομίζετε πως ξέρετε κάτι, χωρίς να γνωρίζετε τι, δεν φτάνετε στο βάθος αυτής της γνώσης, πιστεύετε ότι είστε κατ’ εικόνα της δυστυχίας αυτού του κόσμου, εσείς και μόνο εσείς, κατ’ εικόνα μιας προνομιούχου μοίρας. Πιστεύετε ότι είστε ο άρχων αυτού του γεγονότος που συμβαίνει, που νομίζετε ότι συμβαίνει. Αυτή κοιμάται με το χαμόγελο στα χείλη, είναι για σκότωμα.

——————————

Συνεχίζετε να μιλάτε, μόνος στον κόσμο όπως το ποθείτε. Λέτε ότι ο έρωτας σας φαινόταν πάντα άτοπος, ότι δεν καταλάβατε ποτέ, ότι πάντα αποφύγατε να αγαπήσετε, ότι θέλατε πάντα να είστε ελεύθερος να μην αγαπάτε. Λέτε ότι είστε χαμένος. Λέτε ότι δεν ξέρετε τι χάσατε και που χαθήκατε. Αυτή δεν ακούει, κοιμάται.

———————–

Ίσως την ψάχνετε έξω από το δωμάτιο στις ακρογιαλιές, στις πλατείες, στους δρόμους. Μα δεν θα μπορούσατε να τη βρείτε γιατί στο φως της μέρας, δεν αναγνωρίζετε κανέναν. Δεν θα την αναγνωρίζατε.

————————-

Όταν κλαίγατε, κλαίγατε μόνο για τον εαυτό σας και όχι για αυτή τη θαυμαστή αδυναμία να την αναταμώσετε πέρα από τη διαφορά που σας χωρίζει.