«Δουλεύω, προχωράω, κάνω θέατρο. Δεν είναι εύκολο, αλλά πρέπει να συνεχίσω, παρά τον πόνο μου» λέει στη Real News.
«Θα το ήθελε και ο Λουκιανός αυτό;» τη ρωτούν και εκείνη απαντά: «Φυσικά! Όσο κι αν είναι το πένθος, δεν μπορείς παρά να προχωράς -ο καθένας όπως μπορεί. Το δικό μου το καταφύγιο ήταν πάντα το θέατρο -σε όσα δύσκολα πέρασα, από αυτό έπαιρνα οξυγόνο. Έτσι και τώρα. Εδώ, στο “Μεταξουργείο” μας, που φτιάξαμε μαζί με κατάθεση ψυχής και αγάπης…».
Και προσθέτει για την έκθεση της σορού του άντρα της σε δημόσιο προσκύνημα: «Προτιμώ να παρακολουθώ την πραγματική ζωή, παρά την εικονική. Έμαθα κάποια από αυτά που έχουν γραφτεί και ειπωθεί και αναρωτιέμαι πόση κακία και πόσο δηλητήριο μπορούν να κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι -τόσο που θα δηλητηριαστούν και οι ίδιοι. Έχυσαν δηλητήριο χωρίς να ντρέπονται».
Το αντίδοτο στο δηλητήριο; «Η οικογένειά μου, οι κόρες μου και η εγγονή» λέει χαρακτηριστικά.
