Η Σοφία Μούτσου είναι η εκπαιδευτικός που θα θέλαμε να διδάσκει τα παιδιά μας

Της Αντιγόνης Μιχοπούλου

Είναι αλήθεια ότι οι εκπαιδευτικοί είναι κακοπληρωμένοι για το έργο που θα έπρεπε να προσφέρουν. Ωστόσο είναι αλήθεια επίσης ότι μεγάλη μερίδα εκπαιδευτικών βλέπει την επόμενη ώρα διδασκαλίας ως 45 λεπτά που θα κάνει τον διαιτητή σε εφήβους και παιδιά και όχι την αφορμή να “καθηλώσει” τους μαθητές του με τις γνώσεις και τα ερεθίσματα που θα τους προσφέρει.

Η κ. Σοφία Μούτσου είναι φιλόλογος και διδάσκει στα δυτικά προάστια από επιλογή. Εκεί θέλει να προσφέρει γιατί εκεί παρουσιάζονται τα πραγματικά προβλήματα. Έχει έρθει αντιμέτωπη με παιδιά που έχουν πέσει στα ναρκωτικά, έχει έρθει αντιμέτωπη με θλιμμένα παιδικά πρόσωπα που οι γονείς τους δεν έχουν λεφτά να τους αντικαταστήσουν ένα βρεγμένο τετράδιο και αντιμετωπίζει τους μαθητές της από πάντα όπως λέει στο koutipandoras.gr “σαν δικά της παιδιά που πρέπει να τα τροφοδοτήσει με γνώσεις και άξιες ώστε να βγουν στην ζωή και να την κοιτάξουν κατάματα”.

Πριν μια εβδομάδα περίπου η καθηγήτρια Σοφία Μούτσου είχε απασχολήσει το διαδίκτυο με μια ανάρτηση της στην οποία ανάφερε το πόσο περήφανη ήταν για την 13χρονη μουσουλμάνα μαθήτρια της που την κάνει περήφανη με την διάθεση της για μάθηση.

«Η Γιουλντούζ είναι ένα σεμνό και όμορφο κορίτσι 13 ετών, που ήρθε στην Ελλάδα πριν από 1,5 χρόνο από την πατρίδα της το Ουζμπεκιστάν. Είναι μουσουλμάνα. Όταν ήρθε δεν ήξερε ούτε λέξη ελληνικά και κανείς άλλος από την οικογένειά της. Σήμερα κάνει τρομερή πρόοδο στο σχολείο, δείχνει ακαταπόνητη θέληση να μορφωθεί και τα γραπτά της, πέραν της καλλιγραφίας, διακρίνονται για την αξιοσημείωτη ορθογραφία της, που θα ζήλευε το 80% των ελληνοπαίδων της ίδιας ηλικίας», γράφει μεταξύ άλλων, η εκπαιδευτικός Σοφία Μούτσου.

Και επισημαίνει: «Προσωπικά θεωρώ ότι “Έλληνα καλούμε τον της ελληνικής παιδείας μετέχοντα” και η εκπαιδευτική μου εμπειρία πολλών ετών μου το τεκμηριώνει. Έτσι λοιπόν, σε καμμιά περίπτωση, δεν μπορώ να δεχθώ ότι αυτό το παιδί είναι ξένο, παιδί μεταναστών που πρέπει να φύγει από την Ελλάδα, ή… (και ξέρω ότι θα εκραγείτε μερικοί) ότι δεν πρέπει να κρατήσει κάποτε, σε μια παρέλαση, την ελληνική σημαία! Η πραγματικότητα του σχολείου είναι διαφορετική, εκεί είμαστε μια οικογένεια, χωρίς διακρίσεις».

Η κ. Μούτσου δίνοντας ένα πολύ εύστοχο παράδειγμα ανέφερε ότι αν κλείσεις μια γάτα σε ένα σακί και πας να την ακουμπήσεις θα σε γρατζουνίσει. Ακριβώς αυτό ισχύει με τα προσφυγόπουλα τα οποία αν ενταχθούν αυτομάτως θα σταματήσει και ο φόβος για τα ελληνόπουλα.

Αναφερόμενη στους γονείς που με ακραίους τρόπους πιθανόν για λόγους άγνοιας διαμαρτύρονται για τα προσφυγόπουλα στα σχολεία τους, προτείνει να αναρωτηθούν πως θα ήθελαν να αντιμετωπιστεί το παιδί τους όταν θα βρίσκεται μόνο του σε ένα ξένο περιβάλλον και εξηγεί ότι για αυτές τις συμπεριφορές δεν φταίει η κρίση αλλά η έλλειψη παιδείας.

‘’Τα παιδιά τα χαλάμε εμείς. Αν τα αφήσουμε στην ησυχία τους θα κάνουν τον κόσμο καλύτερο’’ λέει απαντώντας στο ερώτημα πως αντιμετωπίζουν οι έλληνες μαθητές τα προσφυγόπουλα στο σχολείο.

Σε όλη την διάρκεια της κουβέντας μας όποτε μιλούσε για τους μαθητές και την επαφή που έχει με αυτούς έλαμπαν τα μάτια της, είτε ήταν χριστιανοί, είτε είναι μουσουλμάνοι, λέγοντας χαρακτηρίστηκα, δανειζόμενη δήλωση του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιου ο οποίος χαρακτήρισε μεγαλείο της Ορθοδοξίας τις γυναίκες που δεν διστάζουν να θηλάσουν τα παιδιά των πονεμένων ανθρώπων: ‘’εγώ είμαι χριστιανή ορθόδοξη άλλα αυτό αφορά μόνο έμενα και κανέναν άλλο’’.

Μια δήλωση που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με μια ακόμα προσωπική της εμπειρία μέσα στα σχολεία την οποία έχει αναρτήσει στο facebook. “Και εδώ θα θυμηθώ την, προ 2 ετών, επίσκεψη ενός ιερωμένου στο σχολείο μας ο οποίος, πριν τις πανελλήνιες, ζήτησε τον κατάλογο των μαθητών μας για να κάνει δέηση να γράψουν καλά στις εξετάσεις. Ανάμεσα στα ονόματα των παιδιών είδε και αλλοδαπούς μαθητές. Με ρώτησε λοιπόν με εντελώς χριστόηθες ύφος ελαφρώς συνομωτικό: τούτοι εδώ τι είναι; Προφανώς περίμενε να του πω ότι είναι ξένοι και αλλόθρησκοι. Εγώ του απάντησα ξερά: παιδιά του Θεού είναι όλα και έσπευσε να το μαζέψει με ένα βιαστικό ναι βέβαια…’’.

Η κ. Σοφία Μούτσου αποτυπώνει τις εμπειρίες της ως εκπαιδευτικός επί 34 χρόνια σε ένα βιβλίο που θα ολοκληρωθεί το καλοκαίρι με τίτλο: “Σε βαθύ μπλε και ροζ’’. Όπως μας εξηγεί το βαθύ μπλε είναι το Αιγαίο που έπνιξε τόσα μικρά παιδιά και το ροζ είναι το αθώο χρώμα της παιδικής ηλικίας.