Χρονιά απώλειας και αντίστασης

Όταν τα χρόνια θα έχουν περάσει και το 2020 θα επιστρέφει σε συζητήσεις γύρω από ένα τραπέζι, η λέξη κορονοϊός θα είναι πάντα το πρώτο που θα έρχεται στο μυαλό των ανέμελων, ελπίζουμε, συνομιλούντων. Ακόμα κι αν η κουβέντα αφορά το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα. Τα όσα βιώσαμε ήταν πρωτόγνωρα.

Το Euro 2020 και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο, τα μεγαλύτερα δηλαδή event της σεζόν, πήραν αναβολή. Πρωταθλήματα σταμάτησαν, ομάδες βρέθηκαν στο χείλος του γκρεμού, επαγγελματίες αθλητές έμειναν για πολλούς μήνες χωρίς αγωνιστική δράση και κάποιοι παραμένουν ακόμα. Παιδιά που διψούσαν για αθλητισμό έμειναν κλειδωμένα στα σπίτια τους, αναζητώντας παρηγοριά σε κάποια ηλεκτρονική συσκευή και όλος ο ερασιτεχνικός αθλητισμός «πάγωσε». Γνωρίσαμε τις περιβόητες «φούσκες», τους προστατευμένους χώρους δηλαδή στους οποίους διεξήχθησαν αγώνες και τουρνουά, ενώ ζήσαμε το ποδόσφαιρο χωρίς εκείνους που του δίνουν χρώμα και ζωντάνια. Τους οπαδούς.

Μια αδιάκοπη τιμωρία κεκλεισμένων των θυρών, ένα διαφορετικό παιχνίδι. Οι συνέπειες μάλλον θα βασανίζουν για χρόνια τα σπορ και τους ανθρώπους τους. Το 2020 όμως δεν σημαδεύτηκε μόνο από την πανδημία. Ο παγκόσμιος αθλητισμός βίωσε δύο μεγάλες απώλειες, αυτές που δεν θα ξεχαστούν, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Σ’ ένα περιστατικό βγαλμένο από ταινία θρίλερ, ο Κόμπι Μπράιαντ άφησε το ΝΒΑ και το παγκόσμιο μπάσκετ με μια πληγή, η οποία πολύ δύσκολα θα επουλωθεί. Ο θρύλος του Λ.Α σκόρπισε παγκόσμια οδύνη, χάνοντας τη ζωή του σε ηλικία 41 ετών, έπειτα από συντριβή του ελικοπτέρου στο οποίο επέβαινε. Μαζί του ήταν και η μόλις 13 ετών κόρη του, η οποία «έφυγε» επίσης, μαζί με άλλους επτά ανθρώπους.

Κι αν το πένθος στο μπάσκετ είχε αρχίσει σιγά-σιγά να καταλαγιάζει, ήρθε εκείνο του ποδοσφαίρου για να αποτελειώσει τη χρονιά. Λίγο πριν το 2020 μάς αποχαιρετήσει, ο επιδραστικότερος ποδοσφαιριστής της ιστορίας, ο Ντιέγκο Μαραντόνα, νικήθηκε από τον θάνατο. Είχε καταφέρει να τον ντριμπλάρει αρκετές φορές, όμως τα κόλπα του πια τελείωσαν. Ο «θεός» του ποδοσφαίρου, ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία της Αργεντινής και της πόλης που τον έκανε εικόνισμα, της Νάπολης, λυτρώθηκε από τους δαίμονες και άφησε στους πιστούς του μια παρακαταθήκη αέναης μάχης και αμφισβήτησης.

Σε εγχώριο επίπεδο, η απώλεια του δημοσιογράφου και συγγραφέα, Χρίστου Χαραλαμπόπουλου, δεν θα ξεπεραστεί ποτέ. Η οπτική του Χρίστου για το παιχνίδι και τη δημοσιογραφία πρέπει να αποτελέσει πυξίδα για τις επόμενες γενιές.

Το 2020 όμως δεν ήταν μόνο σκοτάδι. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ξεκίνησε ένα ξεχωριστό κίνημα. Το «Black Lives Matter» απέκτησε διαφορετική υπόσταση, με τον αθλητισμό να του δίνει ώθηση και να δείχνει στην πράξη πως αποτελεί πλατφόρμα για την κοινωνική αλλαγή. Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τις αντιδράσεις ενάντια στον θεσμικό ρατσισμό. Σταρς του αθλήματος, όπως ο ΛεΜπρον Τζέιμς, έδειξαν πως ο αθλητής έχει φωνή και εκτός γηπέδων. Και η κλιμάκωση έγινε από την ομάδα του του ανθρώπου που αποτελεί τον σπουδαιότερο εκπρόσωπό μας εκεί έξω, ένα σύμβολο που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα σύνορα της χώρας. Του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Οι Μιλγουόκι Μπακς του Giannis δεν βγήκαν στο γήπεδο για τον αγώνα με τους Ορλάντο Μάτζικ, αψηφώντας τις όποιες συνέπειες. Σήκωσαν το λάβαρο του #NBABoycott, σε μια πρωτόγνωρη κίνηση για το NBA. Οι αθλητές στις ΗΠΑ έφτιαξαν επίσης το δικό τους μέτωπο κατά του Ντόναλντ Τραμπ, με το τελικό αποτέλεσμα των εκλογών να τους δικαιώνει, ενώ ο υπόλοιπους αθλητικός κόσμος που παρακολουθούσε με προσοχή δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχος. Από τον Λιούις Χάμιλτον, o ο οποίος αναδείχθηκε αθλητική προσωπικότητα της χρονιάς από το BBC, κατακτώντας τον τίτλο στη Formula 1 και πρωτοστατώντας στις κινήσεις κατά του ρατσισμού τόσο της Mercedes, όσο και συνολικά της Formula 1, μέχρι ποδοσφαιριστές σε όλη την Ευρώπη, που μετέτρεψαν το γονάτισμα και την υψωμένη γροθιά σε παγκόσμιο συμβολισμό.

Η χρονιά, λοιπόν, που φεύγει συσπείρωσε τον παγκόσμιο αθλητισμό, ανέδειξε την ακτιβιστική φύση του και έκανε τους πάντες να καταλάβουν ότι οι αθλητές όχι απλά έχουν φωνή, αλλά οφείλουν να την κάνουν να ακούγεται περισσότερο και συχνότερα. Αυτή ακριβώς η φωνή ήταν ένας λόγος για χαμόγελα μέσα στις τόσες και τόσες δυσκολίες. Μέσα στην απομόνωση και την απώλεια. Ας ελπίσουμε ότι το φως είναι αρκετό για να φύγει το σκοτάδι.