Η πολιτική, οι διαχειριστές της εξουσίας, θέλουν να πουν, οφείλει να μην ασκεί πίεση στις αποφάσεις της δικαιοσύνης.
Μια προβεβλημένη και διαδεδομένη ρήση απ’ τον καιρό του Καποδίστρια μέχρι σήμερα. Αμφισβητούμενη όμως ρήση, αφού η ιστορία της δικαιοσύνης, όσο υφίσταται ελληνικό κράτος, μπάζει.
Πότε δικαστικές πλάνες, πότε συγκαλήψεις ημετέρων, πότε πιέσεις κομματαρχών προς το συμφέρον τους, -η πλουτοκρατία να πέφτει στα μαλακά και οι φτωχοδιάβολοι να την πληρώνουν ακριβά- με ενίοτε λαμπρές εξαιρέσεις που δικαιώνουν την αξία των νόμων και στηρίζουν τη δημοκρατία.
Κάποτε, σε ένα συνέδριο με θέμα “Δικαιοσύνη και κινηματογράφος”, όπου είχα την τιμή να λάβω μέρος, μαζί με επιφανείς κινηματογραφιστές, Γαβρά, Βούλγαρη, κ. α. είχα θέσει ευθέως το ερώτημα:
Μπήκε ποτέ στον κόπο η δικαιοσύνη να κάνει μια σοβαρή αυτοκριτική αναδρομικώς, να επισημάνει τα όποια -κάποιες φορές ολέθρια- σφάλματά της για να αρθεί σταδιακά η (κοινό μυστικό) έλλειψη εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας του λαού απέναντί της;
Ήταν μπροστά κορυφαίοι δικαστικοί, ανάμεσά τους και η νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Μου απάντησαν ότι συχνά η δικαιοσύνη συμβαίνει να προτείνει ιδέες πιο προοδευτικές από αυτές που μπορεί να δεχτεί η νοοτροπία του λαού και να μη βοηθούνται να προχωρήσουν.
Ευκαιρία λοιπόν χρυσή, τώρα που το αίτημα για την παραδειγματική τιμωρία των ασύδοτων νεοναζί εγκληματιών είναι πάγκοινο να αποδείξει την αξία της και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
*Ο Θωμάς Κοροβίνης είναι συγγραφέας
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
