«Σε μια βραδιά αφιερωμένη στους Μίκη Θεοδωράκη, Δημήτρη Χριστοδούλου και Μαρία Φαραντούρη, ο Ανδρέας Μικρούτσικος μου είπε: “Ρε Πέτρο, γράφεις ωραία λαϊκά τραγούδια, δεν πας να συνεργαστείς με τον Ρασούλη;” Του λέω: “Είσαι τρελός; Εγώ έχω φροντιστήρια στον Βόλο. Τι δουλειά έχω με τον καλύτερο στιχουργό;”. Αυτή η ιστορία φανερώνει μια ωραία νοοτροπία. Ο Ανδρέας Μικρούτσικος, που δεν με ήξερε προσωπικά, άκουσε κάτι ενδιαφέρον και με έστειλε στον Ρασούλη. Ετσι πρέπει να κινείται το πράγμα».
Το τραγούδι «Πότε Βούδας, πότε Κούδας» ήταν μια λαμπρή μουσική στιγμή, μια συνεργασία τριών σπουδαίων δημιουργών. «Εκανα πολλές μπαλάντες. Μου αρέσουν. Τα λαϊκά μου όμως ακούστηκαν περισσότερο. Και φυσικά τα σκόρπισε όλα το “Πότε Βούδας, πότε Κούδας”. Ο Ρασούλης περιέγραφε με τα πρώτα στιχάκια τον εαυτό του. Ηθελε να μοιάσει στον ποδοσφαιριστή, τον Γιώργο Κούδα, ήταν βουδιστής και χριστιανός, τα έψαχνε όλα. Μετά ήρθε και ο Παπάζογλου με μια φοβερή εκτέλεση. Την ίδια βδομάδα είχε κυκλοφορήσει και ο δικός του δίσκος “Μέσω νεφών”. Ανησυχούσε μήπως δεν πήγαινε καλά η δουλειά του γι’ αυτό τον λόγο. Τελικά μας έκανε καλό. Πήγαιναν να πάρουν τον δίσκο του Παπάζογλου για να βρουν το “Πότε Βούδας, πότε Κούδας”. Επαιρναν τον δικό μας δίσκο για να ακούσουν τα τραγούδια του Παπάζογλου. Ιδιαίτερη φυσιογνωμία ο Νίκος. Έκανε συναυλίες, όχι κέντρα. Τα κέντρα είναι περίεργα και για μας».
