Του Παναγιώτη Σωτήρη*
Η απόφαση του κ. Θεόδωρου Φορτσάκη να εγκαταλείψει τη θέση του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, για να εκλεγεί -μέσω της βέβαιης οδού του ψηφοδελτίου Επικρατείας της ΝΔ- στο ελληνικό Κοινοβούλιο, δείχνει ότι ο πρώην πρύτανης έχει προ πολλού πάρει διαζύγιο με οποιαδήποτε έννοια ακαδημαϊκής ηθικής τάξης.
Εξηγούμαι: ανήθικη δεν είναι η ιδεολογία του κ. Φορτσάκη αυτή καθαυτή ή το πολιτικό του πρόγραμμα για το Πανεπιστήμιο. Αυτά είναι δεδομένα και στο χέρι των κινημάτων είναι να τα αντιπαλέψουν και να εξασφαλίσουν ότι δεν θα πάρουν το πάνω χέρι μέσα στο Πανεπιστήμιο.
Ανήθικο δεν είναι ούτε ότι ο κ. Φορτσάκης διαλέγει να πολιτευτεί με το φυσικό του χώρο, αυτόν της ακροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας του κ. Σαμαρά, η οποία, άλλωστε, τον συγκαταλέγει στους σύγχρονους «ήρωές» της, εξαιτίας του χουντικής σχεδόν έμπνευσης αυταρχισμού του.
Στερούμενη ακαδημαϊκής ηθικής ήταν η επιλογή του να διεκδικήσει την ηγεσία του Πανεπιστημίου Αθηνών, να την αναλάβει, να διαμορφώσει, κατά βάση με προσωπικούς χειρισμούς και επιλογές, μια αναστάτωση χωρίς προηγούμενο, συγκρουόμενος με τους φοιτητές, τους εργαζομένους αλλά και σημαντική μερίδα των διδασκόντων, προκειμένου στη συνέχεια απλώς να μεταπηδήσει στο Κοινοβούλιο και στην πολιτική καριέρα.
Όχι μόνο δηλαδή με την πρακτική του έβλαψε το Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά εκμεταλλεύτηκε πολιτικά τη θέση του, ώστε να καταστεί «επικοινωνιακά» αναγκαίο τμήμα των ψηφοδελτίων της ΝΔ και δη σε εκλόγιμη θέση!
Σε αντίθεση με άλλους που μεταπηδούν στην πολιτική εξαργυρώνοντας το έργο ή τη δράση τους, ο κ. Φορτσάκης μεταπηδά στην πολιτική εξαργυρώνοντας την αναστάτωση και τη βλάβη που προκάλεσε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στην ελληνική ανώτατη εκπαίδευση γενικότερα.
Ότι το Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι αναμφίβολα καλύτερο χωρίς τον κ. Φορτσάκη -και επομένως η αποχώρησή του μάλλον θα ’πρεπε να μας χαροποιεί- δεν μειώνει καθόλου το γεγονός ότι ενώπιον της πανεπιστημιακής κοινότητας τους τελευταίους μήνες παίχτηκε ένα τεράστιο θέατρο, όπου η ακροδεξιά ρητορική και πρακτική ήρθε να συναντηθεί με τον πιο παραδοσιακό πολιτικό κυνισμό και καριερισμό.
Περίμενε, όμως, κανείς κάτι καλύτερο από το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό, ακόμη και στην «ακαδημαϊκή» εκδοχή του;
*O Παναγιώτης Σωτήρης είναι διδάκτορας φιλοσοφίας και αυτό τον καιρό διδάσκει πολιτική θεωρία στο τμήμα ΕΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πηγή: unfollow.com.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
