Στον αστερισμό της «μηδενικής ανοχής», παλεύουν να μας εκπαιδεύσουν να σκανδαλιζόμαστε και να φρικάρουμε με τα πάντα. Από το «υπόγειο της Ομόνοιας», τον εξαθλιωμένο τοξικοεξαρτημένο και τον πορτοφολά της γειτονιάς, μέχρι το παιχνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι» στην Τοσίτσα, τις μπογιές και τα τρικάκια που πετάει ο Ρουβίκωνας. Μας εκπαιδεύουν να μας σοκάρει όχι αυτό που κάνουν οι «άνομοι», αλλά το ότι υπάρχουν.
Στην πραγματικότητα η μηδενική ανοχή είναι το αντίβαρο της απεριόριστης ανοχής στα εγκλήματα του «λευκού κολάρου».
Μια «νομιμότητα» κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους. Μια «νομιμότητα» που την ίδια στιγμή που αθωώνει, παραγράφει ή χαϊδολογά μεγάλα εγκλήματα, επιχειρεί να εξοντώσει τη μικροπαραβατικότητα και να ποινικοποιήσει το διαφορετικό, αυτό που εκφεύγει της δικής τους στημένης «κανονικότητας» .
Κανονικότητα είναι η φυλάκιση και ο διασυρμός της Ηριάννας. Κανονικότητα είναι η δωροδοκία, κανονικότητα η μίζα, κανονικότητα η διαπλοκή.
Κανονικότητα είναι η αρπαγή των κοινωνικών και εργασιακών κεκτημένων, κανονικότητα η άγρια περιστολή των δικαιωμάτων, κανονικότητα η τιμή της ζωής, κανονικότητα και το… έγκλημα της αποκάλυψης των εγκλημάτων.
Στις μέρες μας ζούμε κάτι σοβαρότερο από το σκάνδαλο. Βιώνουμε κάτι που είναι σοβαρότερο από το ποιος και το πως πήρε μίζες. Γινόμαστε μάρτυρες γεγονότων πολύ σοβαρότερων, από την όποια ερμηνεία του άρθρου «περί ευθύνης Υπουργών».
Στις μέρες μας βιώνουμε την εξαχρειωμένη «νομιμότητα».
Κλείστε τα μάτια στις εικόνες των αθλίων, που ρητορεύουν αναίσχυντα στις τηλεοπτικές ρούγες ότι το έγκλημα τους έχει παραγραφεί. Αντικαταστήστε την εικόνα τους, με ένα 16αρη, που από τότε που θυμάται τον εαυτό του ακούει, εισπράττει, βιώνει την κρίση.
Αυτόν τον έφηβο ή μετέφηβο που ο πατέρας του κυνηγάει μεροκάματο, η μάνα του παλεύει να τα βγάλει πέρα με το λογαριασμό της ΔΕΗ και αυτός περιμένει ένα χαρτζηλικάκι από τη σύνταξη της γιαγιάς για να πιει μια μπύρα με την παρέα.
Σε αυτόν λοιπόν που πουλάτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, σε αυτόν που από την ασφαλή και προφυλαγμένη ζωή των δικών σας παιδιών, του πασάρετε τις κενολογίες περί «αριστείας», σε αυτόν θέλω να εξηγήσετε ότι η κλοπή σας ΔΕΝ διώκεται. Δεν διώκεται διότι έληξε «η δεύτερη τακτική σύνοδος της επομένης, του αδικήματος, βουλευτικής περιόδου».
Θέλω να τον κοιτάξετε στα μάτια και με αυτό το περισπούδαστο όσο και φρικαλέο βλέμμα, να του κουνήσετε το δάχτυλο για τη νομιμότητα. Τη νομιμότητα σας.
Θέλω να του ζητήσετε να σέβεται ένα Σύνταγμα που αθωώνει τα εγκλήματα σας.
Θέλω να του μιλήσετε για τις μίζες σας, για τις κλοπές, για τις δωροδοκίες σας και να του εξηγήσετε τη… μηδενική σας ανοχή. Στα δικά του πταίσματα.
Θέλω να τον πείσετε να σας σεβαστεί. Ή μάλλον, με αφήνει παγερά αδιάφορη αν θα σεβαστεί εσάς, με αφορά όμως αν θα σεβαστεί την Πολιτική.
Με αφορά ως πολίτη να μην ταυτίσει την Πολιτική με εσάς, τους θλιβερούς σαλτιμπάγκους.
Με αφορά ως πολίτη να κατανοήσει ότι η ηθικολογία της «νομιμότητας» σας δεν είναι Πολιτική, αλλά απολίτικα ταχυδακτυλουργικά τερτίπια για να αποκρύψει την ανηθικότητα σας και να διαφυλάξει το τομάρι σας.
Με αφορά ως πολίτη, αυτός ο 16αρης, αυτός ο «σας γαμώ τα Λύκεια» να κατανοήσει ότι η πολιτική εκφράζει κοινωνικές δυνάμεις, συγκροτείται στη βάση συμφερόντων, ερμηνεύεται με αναφορά σε συγκρουόμενα κοινωνικά συμφέροντα. Να κατανοήσει ότι η Πολιτική και οι κοινωνικοί αγώνες της, είναι ο μόνος τρόπος να αλλάξεις τη μοίρα σου.
Με αφορά να κατανοήσει την εξαχρείωση της «νομιμότητα» σας, την ανηθικότητα της «κανονικότητα» σας. Κι ίσως τότε πιστέψει ότι η… ανομία, δεν είναι μονόδρομος για αυτόν.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
