Ο Άλαν κοίταξε το ρολόι του.
-“Άκου, Χίλαρι, είμαι βέβαιος ότι δεν μπήκες στον κόπο να έρθεις ως εδώ μόνο και μόνο για να απολαύσεις τη θέα του προαυλίου μας, όσο ωραία κι αν είναι. Θα σε πείραζε να μπεις στο θέμα;”
– “Αυτή η φωτογραφία που συνόδευσε το άρθρο σου”, του είπε αφηρημένα, “είχε τραβηχτεί στο γραφείο σου;”
– “Ναι”.
– “Ο πίνακας που κρεμόταν στον τοίχο ήταν της Μπρίτζετ Ρίλεϊ;”
– “Ακριβώς”.
– “Και τον είχες αγοράσει από τον αδελφό μου;”
– “Ναι”.
– “Πολλά μαύρα και πράσινα ορθογώνια, βαλμένα όλα λιγάκι λοξά;”
– “Ναι. Γιατί ρωτάς;”
– “Ε, μου φαίνεται πως μόλις τώρα δύο τύποι εκεί έξω τον φορτώνουν στην καρότσα ενός φορτηγού”.
– “Τι στο…”
Ο Άλαν πήδηξε όρθιος και πλησίασε στο παράθυρο. Κοίταξε κάτω και είδε ένα καμιόνι μετακομίσεων σταυθμευμένο δίπλα στη σκάλα, και τα πράγματα του γραφείου του στοιβαγμένα μες στο λιοπύρι στην άσφαλτο: τα βιβλία του, την περιστρεφόμενη πολυθρόνα του, τα φυτά του, τα χαρτικά και τους πίνακές του.
Η Χίλαρι χαμογέλασε.
“Σκεφτήκαμε πως αυτός ήταν ο ευγενικότερος τρόπος να σου το πούμε. Καλύτερα να ξεμπερδεύει κανείς γρήγορα μ’αυτά τα πράγματα”.
Τζόναθαν Κόου, “Τι ωραίο πλιάτσικο” (εκδ.ΠΟΛΙΣ, μτφρ.Τ. Παπαϊωάννου)
