Είναι μάλλον εμφανές πως ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης δεν ζει την καλύτερη περίοδο της πολιτικής του καριέρας.
Αφού έζησε την περίοδο της δόξας κατά την οποία τον ταύτιζαν (και πολύ του άρεσε) με τον Τσακ Νόρις της Δημόσιας Τάξης, αφού ανέβηκε όλα τα σκαλοπάτια της εξουσίας χέρι χέρι και με τον Σημίτη και με τον Παπανδρέου και εσχάτως με τον Καρατζαφέρη, τα πράγματα μάλλον δεν πήραν την καλύτερη τροπή γι αυτόν.
Αδιάβαστος ή διαβασμένος, ο Μιχάλης μάλλον είχε τον τρόπο του και τους ανθρώπους του. Παρότι ήταν ο υπουργός που δέχτηκε το μεγαλύτερο πλήγμα κατά της Ασφάλειας μέσα στο ίδιο του το Υπουργείο όταν του ταχυδρόμησαν φάκελο με εκρηκτικά, κατάφερνε να διατηρεί το προφίλ του απαραίτητου για την Δημόσια Ασφάλεια.
Ο αυτόματος πιλότος όμως της πολιτικής μάλλον τελείωσε γι αυτόν. Τα πράγματα άλλαξαν και ο Χρυσοχοίδης καθόλου. Συνέχισε να συμπεριφέρεται ως παντοδύναμος, “απαραίτητος” και με ιδιοκτησιακή σχέση με την εξουσία. Άρχισε να συμπεριφέρεται με κυκλοθυμία, που δεν ήταν μόνο πολιτική, με επιθετικότητα που ήταν εμφανής σε όλους και με αγωνία που έδειχνε απώλεια πολιτικού προσανατολισμού. Αποκορύφωμα αυτής της συμπεριφοράς ήταν η αντίδρασή του όπως γράφεται,στην συνεδρίαση των ηγετικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ όπου απαίτησε οι πετυχημένοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ να μπουν στην συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.
Όταν κάποιοι αμφισβήτησαν, ότι ο ίδιος συμπεριλαμβάνεται στους πετυχημένους, κινήθηκε απειλητικά εναντίον τους. Αλήθεια ή ψέματα, δεν επέλεξε να το διαψεύσει. Δείχνει πάντως να κινείται οριακά, αυτοπροσδιοριζόμενος ως ιδιοκτήτης της εξουσίας. Ένας πολιτικός με εθισμό και εξάρτηση. Στην εξουσία.
ΕΚΔΟΡΟΣΦΑΓΕΥΣ
