Για μια ακόμη φορά το συγκρότημα Αλαφούζου, του εφοπλιστή που έχει αναγάγει την υπεράσπιση της άγριας αντεργατικής μνημονιακής πολιτικής και της φιλοϊσραηλινής προπαγάνδας σε υπέρτατο καθήκον απέναντι στον σάπιο κόσμο που εκπροσωπεί, έδωσε τη δυνατότητα να στον Ελιέζερ, ανταποκριτή της εφημερίδας «Yediot Achronot» στην Ελλάδα, να προβάλει τη φιλοπόλεμη και γενοκτονική πολιτική της κυβέρνησης Νετανιάχου.
Η εθνικιστική μονομέρεια, τα χοντροκομμένα ψέματα, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, οι παρωχημένες αντιλήψεις που είναι βουτηγμένες στο μίσος και δυστυχώς στο ολοένα περισσότερο αίμα των Παλαιστινίων και της νεολαίας του Ισραήλ, γέμισαν την σελίδα της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ».
Φυσικά στο άρθρο είχαν αποκλειστεί λέξεις όπως Κατοχή, Αποκλεισμός, Τείχη του Αίσχους, Πυρηνικά όπλα, Ενεργειακά Κοιτάσματα Γάζας, Ισραηλινοί Έποικοι και Παλαιστίνιοι Πρόσφυγες, Αιχμάλωτοι και τσεκ πόιντ!
Είχε αποκλειστεί όμως και η σύγχρονη ισραηλινή πραγματικότητα, μιας κοινωνίας που εκφασίζεται εξαιτίας της κατακτητικής πολιτικής του ισραηλινού κατεστημένου και πανηγυρίζει στο Τελ Αβίβ για τον βομβαρδισμό του σχολείου του ΟΗΕ στη Γάζα, τραγουδώντας «Αύριο δε θα ανοίξουν τα σχολεία, γιατί δεν υπάρχουν άλλα Παλαιστινιάκια ζωντανά».
Για όλα αυτά όμως η ευθύνη σύμφωνα με τον Ελιέζερ βαρύνει τους Παλαιστίνιους που απειλούν την ασφάλεια του Ισραηλινού πολίτη, το παρόν και το μέλλον του.
Ας δούμε όμως τον αντίλογο στην κυρίαρχη προπαγάνδα που αναμασά ο δημοσιογράφος Ελιέζερ, από ένα συνάδελφο του, τον Anshel Pfeffer. Αυτός γράφει:
«Κάθε Ισραηλινός θυμάται τον πρώτο νεκρό στρατιώτη που γνώριζε. Εκείνον που δεν ήταν πλέον για αυτόν ένα ακόμη όνομα ή ένας επιπλέον στον απολογισμό των νεκρών. Μεγαλώνοντας έρχεται η ώρα που αυτός που φοράει τη στολή και κρατάει το όπλο είναι ο συμμαθητής και γείτονάς σου που μεγαλώσατε και παίζατε μαζί, είναι ο συνάδελφός σου, είσαι εσύ. Κανείς, όμως, δε μπορεί να σε προετοιμάσει για τη στιγμή που στην επόμενη σειρά εφέδρων είναι το παιδί σου..
Ο Anshel Pfeffer ένας ισραηλινός δημοσιογράφος παρουσιάζει το πρόσφατο ταξίδι του στη Λωρίδα της Γάζας με έναν συνάδελφό του, όχι απλά ως μια άλλη αποστολή και ένα γεγονός που θα κάλυπτε, αλλά και ως μια προσπάθεια να καλύψουν την ανάγκη να βρίσκονται κοντά στα παιδιά τους. Αναφέρει το πως το ψευδές αίσθημα περηφάνιας όταν κλήθηκε να καταταγεί και η πεποίθηση ότι συνέβαλε στην “ασφάλεια” του Ισραήλ μεγαλώνοντας αποδομήθηκαν και καταλήγει: ” Μπορούμε να ρίξουμε το φταίξιμο στους Παλαιστίνιους, τους Άραβες και τη διεθνή κοινότητα με όποιον τρόπο θέλουμε, αλλά ήταν δική μας υπευθυνότητα να εξασφαλίσουμε ότι τα παιδιά μας δε θα έπρεπε να πάνε να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν τα ίδια».
Πηγή: ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ «ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ»
