Η γκόμενά μου

Διασχίζω την πόλη μου. Φωτισμένη. Μακιγιαρισμένη χριστουγεννιάτικα.  Μακιγιαρισμενη κλοουνίστικα. Κι ίσως να είναι εκείνος ο κυνηγημένος Ιρλανδός δανδής που συνεχίζει από τα παιδιάτικά μου, να με τσιγκλά και που σιγομουρμουρίζει στο αυτί μου ότι «όταν οι άλλοι συμφωνούν μαζί σου, να νοιώθεις ότι δεν έχεις δίκιο». Γιατί εμένα αυτό το θλιβερό μακιγιάζ με γοήτευσε. 

Τα Χριστούγεννα είναι κουκούλι. Μια πολυτέλεια αμνησίας της καθημερινότητας, μια εκούσια απόσυρση από το φόβο, το πρόβλημα, την ανασφάλεια, την οργή. Μέρες που μας καλούν να ενδυθούμε το χαμόγελο από εκείνα τα στρουμπουλά ξανθά αγγελάκια που διακοσμούσαν τα τετράδια μας στο νηπιαγωγείο. Μέσα μας και έξω μας. Κι είναι γλυκό, κι είναι παρηγορητικό, κι είναι ανακουφιστικό. Όπως κάθε κουκούλι. Αλλά είναι ψεύτικο. Όπως κάθε κουκούλι. 

Οι πόλεις είναι ζωντανοί οργανισμοί, δεν είναι μουσειακοί χώροι. Αναπνέουν, ζουν, πονάνε, διαλύονται, γονατίζουν, ξανασηκώνονται. Τα φωτισμένα αγγελάκια, αστεράκια και δεντράκια τα έχουμε ανάγκη ως οικεία ορόσημα. Για να πιστέψουμε ότι όλα είναι  ίδια, μια δραμαμινη για τη ναυτία της αλλαγής.

Χαζεύω τις ψυχρές ηλεκτροφόρες γραμμές, αυτό το μετανεωτερικό κρεοπωλείο «κανονικότητας», αυτό το μπλε του νεκροτομείου, που ξεδιπλώνεται στον ουρανό μου.  Μια  συγκλονιστική δυστοπία. 

Χαμογελάω καθώς θυμάμαι την ξεκαρδιστική «ανταλλαγή επιχειρημάτων» που κινούνται στον άξονα «είναι μυγοπαγίδες-ειστε μπουρτζόβλαχοι». 

Μια πόλη που ακόμη γλείφει τις πληγές της ανθρωπιστικής κρίσης, μια πόλη που «κοσμείται» από την ανθρώπινη δυστυχία, την ανθρώπινη απαξίωση, τη φτωχοποίηση, την απελπισία, το ρατσισμό, τον κρατικό αυταρχισμό και την ζωώδη καταστολή. Μια πόλη που η αντοχή γίνεται απάνθρωπη και η απαντοχή γίνεται θαύμα. 

Κι όσο κι αν επιχειρούν με μιντιακά  μάγια και θλιβερές κοινοτυπίες «κανονικότητας», η Αθήνα είναι μια κακοποιημένη Μαγδαληνή που παλεύουν να τη χώσουν τουριστάδικα στο ρόλο μιας ενζενί Παναγίας. 

Και με γοητεύει η αλήθεια αυτού του παγωμένου κρεοπωλείου που κρέμεται από τον ουρανό της πόλης μου. Συμμετρικές γραμμές «κανονικότητας» που πάνω τους μπορεί να κρεμαστούν σαν σφαχτάρια, όλα όσα αγοράζονται.  Η δικαιοσύνη, η ελευθερία, το δικαίωμα, η δημοκρατία. Άλλωστε λίγες ώρες πριν, οι ρόμποκομπ της «νόμιμης βίας» έστηναν μπρούμυτα στο νεκροτομείο ότι απόμεινε από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. 

Και μετά, μετά… Λίγα μέτρα πιο πέρα, μπαίνεις στο πανηγύρι της Κάτω Παναγιάς. Πανεπιστήμιου. Από τη Στέγη στηv Coca – Cola. 

Πέντε κρίκοι ένα τάλιρο, 3 στριγκ 10 ευρώ, και γουρουνοπούλα εχω, και σεμεδάκια έχω, και τη μοίρα σου σε λέω. Λες,  δεν μπορεί, κάπου εδώ θα πεταχτεί η Φιλιώ Πυργάκη αγκαζέ με την Γωγώ Τσαμπα, να στηθούν οι χοροί. Πάντως τον Γιώργο Μάγκα δεν τον περιμένεις. Το σκηνικό είναι αφορητα κιτς για αυτόν… 

Και γελάει η θλιβερά μακιγιαρισμένη Αθήνα μου. Μου κλείνει το μάτι και ξεκαρδίζεται η γκομενάρα τραγουδώντας μου «Κοίτα ρε, που  ‘σκασε γαμπρός σκανταλιάρης και πρωθυπουργός κι άντε ρε που θα … και θα … και θα … μάζεφ’ τη μαγκιά σου, τα μισά – μισά δικά σου και τα ρέστα παγωτά … κι ας λένε: “Να κι η Φωφώ πού ‘χει ένα … πω, πω, πω, πω κι ούτε σπίτι, ούτε Θεό. Κανένα δε φοβάται η Σουλτάνα η Φωφώ”…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr