Η γνώμη του θεατή

“Αχ! Γιάννη ‘μ!” . Μια επιτυχημένη θεατρική παράσταση, ανασύρει ιστορικά επεισόδια.

 

Στο Βοτανικό μία πολυκατοικία της σειράς, κάποια στιγμή, το 2012, βρήκε στη ζωή της καλόν προορισμό. Στεγάζοντας τον Πολυχώρο Vault αξιώθηκε το άχαρο μέσα της, να αποκτήσει παλμό, ζωντάνια, να γεμίσει τέχνη και ιδέες.

Ένα από τα πολλά ωραία που συνέβησαν στη θεατρική σκηνή του Vault είναι η παράσταση “Αχ! Γιάννη ‘μ!” Ένα μονόλογος για τον Γιάννη Μακρυγιάννη, γραμμένος από τον Γιώργο Μεσολογγίτη, σε ερμηνεία της Βασιλικής Τριανταφύλλου και σκηνοθεσία της Κατερίνας Καμπανέλλη.

Η μάνα του Μακρυγιάννη, μόνη στο σπίτι, μιλά για τον γιο της. Μονολογεί κάνοντας τις δουλειές της, συνομιλεί με τη νύφη της, την Κατίγκω, δίνει συνέντευξη σε δημοσιογράφο, σχολιάζει τα τρέχοντα πολιτικά μαντάτα αλλά και κάμποσα του παρελθόντος. Εξιστορεί.  Δεν υποδύεται τη μάνα του, είναι η μάνα του. Η ηθοποιός το πετυχαίνει αυτό επάξια, έχοντας αίσθηση του μέτρου. Ζώντας στην εποχή του 1800, τα συμβάντα είναι τέτοια που δεν αφήνουν περιθώριο για υστερίες και υπερβολές. Οι συνθήκες ζωής, ο πόλεμος, οι θάνατοι συγγενών και φίλων, οι σκληρές διαπιστώσεις έχουν επιφέρει στους ανθρώπους μια ψυχραιμία στα συναισθήματα. Το αυτό χαρακτηρίζει λοιπόν και την κυρά Βασιλική, τη μάνα.

Η ατμόσφαιρα έχει τα αναγκαία που τη ζωντανεύουν. Μυρίζεις τον καφέ που ψήνεται στο καμινέτο, μυρίζεις το θρούμπι που τρίβεται με τα χέρια για να ξεχωρίσει ο ανθός από το κλωνάρι, ακούς τον φυσικό ήχο από το φασολάκι που κόβεται πριν μπει στην κατσαρόλα.
Κι όλα λιτά επί σκηνής. Η εικόνα της Παναγίας, του γιου, και μια σελίδα με τα χαρακτηριστικά γράμματα του Μακρυγιάννη, από τα απομνημονεύματά του. Και μια επίπλωση ίσα ίσα να σηματοδοτεί το σπίτι. Τα βασικά για να μην χαθεί το νόημα. Το νόημα που υπάρχει μες τις λέξεις της αφήγησης.

Το κείμενο, για όσους κι όσες πήγαμε σχολείο πολλές δεκαετίες πριν, προκαλούσε διάφορα αναπάντεχα. Λεξιλόγιο που δεν υπάρχει πια αναδύονταν από τον πάτο της μνήμη ως γλυκιά ανάμνηση. Ξεχασμένα ονόματα, κι όχι πρωτοκλασάτες χαρακτήρες ανθρώπων εκείνης της εποχής, ανασύρονταν σαν να ‘ταν παλιοί προσωπικοί γνώριμοι. Η ροή του λόγου, ο τρόπος ομιλίας, χωρίς να ξενίζει ερχόταν από άλλοτε. Και μαθαίναμε ξανά σα να μην ξέρουμε. Ο εμφύλιος μετά την επανάσταση, το πλιάτσικο από Έλληνες σε Έλληνες, την διαφθορά. Ο Γιώργος Μεσολογγίτης, εξαιρετικός τεχνίτης, κρατά κι αυτός το μέτρο.

Κανείς από τους συντελεστές της παράστασης δεν προσπάθησε να αποδείξει κάτι. Κι αυτό της χάρισε την ισορροπία. Και σε εμάς, τους λίγους θεατές της αίθουσας, διότι δεν χωρά και πολλούς, χάρισε ένα δώρο. Την ικανοποίηση.

 

Περισσότερες λεπτομέρειες που αφορούν τη συγκεκριμένη παράσταση και τον ίδιο τον Πολυχώρο, μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα http://passiontheater.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr