Mια κλειστή λέσχη κακομαθημένων πλουσιόπαιδων από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης βυθισμένη στα πιο βαθιά μονοπάτια της αλλαζονείας και της επιφανειακότητας, υποκύπτει σε ένα μοιραίο “λάθος” που πρέπει να διορθωθεί. Βασισμένο στη θεατρική επιτυχία της Λόρα Ουέιντ το «The Riot Club» (Η Λέσχη της Κομψής Αλητείας) προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τους κώδικες και τα βρώμικα μυστικά μιας τάξης που κυριαρχεί και πρέπει να επιβιώσει σε κάθε συνθήκη για να χτίσει το “λαμπρό” μέλλον της με κάθε κόστος.
Όταν τα μέλη αυτής της ιδιαίτερης λέσχης συγκεντρωθούν σε μια επαρχιακή παμπ για μια βραδιά που υπόσχεται άφθονο φαγητό και αλκοόλ, κανείς δε μπορεί να προβλέψει την πραγματικά απροσδόκητη εξέλιξή. Όλες οι ηθικές αξίες καταρρίπτονται, η αγάπη και η φιλία μετριούνται με χαρτονομίσματα, τα πάντα έχουν τιμή, κόστος και κέρδος. “Μισώ τους φτωχούς”, ουρλιάζει ένας νεαρός ξεκινώντας ένα καταστροφικό, σουρεαλιστικό παιχνίδι το οποίο φτάνει στα άκρα και δοκιμάζει τις αντοχές αυτής της κλειστής κάστας που πρέπει να λειτουργεί σαν ένα σώμα για να χτίσει τη μελλοντική σταδιοδρομία της. Αφού πρώτα τα μέλη της επιδίδονται σε ακραίες ενέργειες και εξωφρενικά παραληρήματα, ξεφτιλίζουν μία πόρνη, πικάρουν τον ιδιοκτήτη της παμπ και κακοποιούν την κοπέλα ενός από αυτούς, βρίσκονται αντιμέτωποι με μία σκληρή πραγματικότητα, από την οποία ίσως να μην μπορεί να τους ξεμπλέξει το καλό όνομα και η ευγενική καταγωγή τους. “Οι άνθρωποι της τάξης μας, δεν κάνουν λάθη”, αναφέρει συμβουλευτικά ένας μεγαλύτερος στον νεαρό που καλείται να αναλάβει το κόστος της πράξης.
Θα αντέξει αυτή η προνομιακή λέσχη στα δύσκολα; Μάλλον Θα αντέξει. Υπάρχει μπροστά της το μέλλον, το χρήμα, η εξουσία. Οι αστοί δεν διαπραγματεύονται τα προνόμια τους για κανέναν (μας). Μία ταινία που γίνεται κοινωνική καταγγελία όσο εξελίσσεται η ιστορία και ξεδιπλώνει τη θλιβερή όψη αυτών των σύγχρονων “γαλαζοαίματων” που διαχειρίζονται την εξουσία και τα παιχνίδια της με τον πιο κυνικό τρόπο.
Με θεατρική δομή και αύρα, η ταινία εξελίσσεται αργά και καθυστερεί να φτάσει στην κορύφωση της. Το τελικό δίλλημα λύνεται πραγματιστικά και ηθικοπλαστικά, χωρίς μεγάλες ανατροπές, βάζει όμως εύστοχα ένα ζήτημα σε σχέση με το πως επιστρατέυεται το μελλοντικό πολιτικό και οικονομικό προσωπικό των αναπτυγμένων χωρών. Περα από αυτά τα στοιχεία, σε πολλά σημεία γίνεται υπερβολική και διδακτική, με αποτέλεσμα να χάνει στη δυναμική και την ένταση που έχει το θεατρικό κείμενο και που θα μπορούσε να του προσθέσει ακόμα περισσότερο βάρος μία πετυχημένη κινηματογραφική μεταφορά. Η Λόνε Σέρφιγκ που υπογράφει τη σκηνοθεσία πέφτει συχνά στις παγίδες της υπερβολής και της ακρότητας, που μετατρέπουν τους πρωταγωνιστές σε καρικατούρες, απογυμνώνοντας τους από την πραγματική τους υπόσταση και τελικά δεν πείθουν.
Για την ιστορία, η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Στην ύπαρξη της εκκεντρικής Λέσχης του πανεπιστημίου της Οξφόρδης με την ονομασία «Bullingdon Club». Η λέσχη δεν είχε επίσημη αναγνώριση, ωστόσο είχε μείνει γνωστή για τις ακραίες δεξιώσεις, τις βίαιες ενέργειες και τους βανδαλισμούς εστιατορίων. Μέλος της λέσχης υπήρξε μάλιστα κάποτε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Αγγλίας, Ντέιβιντ Κάμερον. Σας λέει κάτι;
