«Η μάχη χάθηκε», με αυτά τα λόγια, ο Γάλλος πρωθυπουργός Πωλ Ρεϊνό, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, διαμήνυσε στον Τσόρτσιλ, ότι τα ναζιστικά στρατεύματα προήλαυναν στην καρδιά της χώρας του. Δεν υπάρχει δυστυχώς, πιο εύστοχη φράση για να περιγράψει κανείς την παρούσα κατάσταση. Το μόνο που πρέπει να συγκρατήσουμε πλέον, είναι ότι οποία απόφαση και αν πάρθηκε, πραγματοποιήθηκε με εγκληματική καθυστέρηση. Απλά οι εξελίξεις στην Ελλάδα θα επιταχύνουν το αναπόφευκτο. Τη διάλυση της Ευρώπης.
Τη δεκαετία του 1930, οι Άγγλοι και οι Γάλλοι ευελπιστούσαν ότι ο Χίτλερ θα χαλιναγωγούσε την επιθετικότητα του. Παρομοίως τώρα, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί ευελπιστούν σε ένα θαύμα. Ευελπιστούν ότι η Ελλάδα θα βγει από την κρίση χωρίς σχέδιο ανάπτυξης. Ευελπιστούν ότι ο Ελληνικός λαός θα αποδεχτεί με χαρά τη θέση του παρία. Ευελπιστούν ότι ο χρόνος θα γυρίσει πίσω στην εποχή των παχιών αγελάδων, με έναν τρόπο μαγικό. Το ίδιο πίστευαν και οι ηγεμόνες της Ευρώπης την επαύριον του Συνεδρίου της Βιέννης το 1815, αλλά αποδείχτηκε ότι ζούσαν σε μια τεράστια πλάνη.
Η σύνοδος κορυφής του Οκτωβρίου, επισφραγίζει την επικείμενη καταστροφή με τον πιο δραματικό τρόπο. Είναι πασιφανές ότι οποία απόφαση κι αν έχει ληφθεί, έγινε με γνώμονα τη διάσωση των τραπεζών και ενός συστήματος που καταρρέει. Σαν μια καμήλα που δεν ξέρει που βαδίζει, αγνοεί να κοιτάξει στα μάτια τις ατομικές βόμβες που λέγονται Ιταλία και Ισπανία .
Με έναν απύθμενο εγωισμό οι χώρες του Βορρά είναι έτοιμες να δημιουργήσουν μια δική τους ”ΟΝΕ”. Να δούμε όμως τότε που θα εξάγουν τα βιομηχανικά τους προϊόντα (βλ. οπλικά συστήματα). Να δούμε όμως τότε που θα κατρακυλήσουν τα ισοζύγια τους. Όμως δυστυχώς αυτό δεν είναι το μοναδικό ζήτημα. Κράτη τα οποία φαντάζουν υποδείγματα δημοσιονομικής τάξης, και κοιτούν τώρα αφ’ υψηλού την κρίση (βλ.Ολλανδία), έχουν μεγαλύτερο ιδιωτικό χρέος από την Ελλάδα. Αυτές ποιος θα τις σώσει; Έως και τώρα την ύστατη στιγμή, δεν καταβάλλονται προσπάθειες για την ομοσπονδοποίησης της Ευρώπης. Η μοναδική οδός που θα μπορούσε -ίσως- να αποτρέψει το αναπότρεπτο.
Με μεγάλη λύπη διαπιστώνω ότι η Ευρωζώνη ήταν μια ένωση κερδοσκόπων, που λειτουργούσε με όρους παράνομης χαρτοπαικτικής λέσχης. Δεν γνωρίζω αν θα διχοτομηθεί ή αν θα βαδίσει ενωμένη στο χορό του Ζαλλόγου. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι έχει ημερομηνία λήξης. Πολύ σύντομη. Μια μετασοβιετικού τύπου χώρα με Οθωμανικές καταβολές, που αντιστοιχούσε στο 2% του ΑΕΠ της, αρκούσε για να την καταστρέψει. Η δανειακή σύμβαση θα υπογραφεί, τα νέα μέτρα που προβλέπονται θα παρθούν, και η πτώχευση της Ελλάδας θα έρθει. Θα ακολουθήσει η Ιταλία που έχει ήδη μπει στο στόχαστρο των κερδοσκόπων, θα καταφύγει σε υπέρογκο δανεισμό και κάπου εκεί η ΄΄πειθαρχημένη΄΄ και ΄΄ορθολογική΄΄ Γερμανία θα πει ΄΄καπούτ΄΄, και θα στραφεί σε υπέροχους δρόμους εσωστρέφειας που θυμίζουν άλλες εποχές, σκοτεινές εποχές.
Η άμμος στην κλεψύδρα δυστυχώς άδειασε. Επειδή όμως από όσον γνωρίζω ακόμη, δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου, η Ελλάδα πρέπει να κοιτάξει την επομένη μέρα και να δημιουργήσει προϋποθέσεις βιωσιμότητας . Με όσο χρόνο κερδίσει από τις τελευταίες αυτές παλινωδίες, θα πρέπει να αρχίσει να στρέφεται προς την αυτάρκεια και να ξεκινήσει να παράγει τουλάχιστον τα βασικά. Ούτως ή άλλως, θέλοντας και μη, εν τέλει θα αναγκαστεί να το κάνει. Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε το τέλος μιας εποχής. Ας είμαστε από τους πρώτους που θα μπούμε στην επόμενη. Όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο.
Παναγιώτης Δελής
