Ο ρόλος του προέδρου ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου διαφέρει από χώρα σε χώρα. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, έχει αποδειχθεί πως οι ομάδες εξελίσσονται όταν οι πρόεδροι αφήνουν τους προπονητές και τους τεχνικούς διευθυντές να δουλέψουν, χωρίς παρεμβάσεις. Κι αυτό γιατί συνήθως πρόεδροι είναι οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες, ή στελέχη με εμπειρία μεν στο κομμάτι της διοίκησης, αλλά χωρίς ποδοσφαιρική εμπειρία, χωρίς βαθιά γνώση του αντικειμένου και αίσθηση των διεργασιών που συμβαίνουν στην καθημερινότητα μιας ομάδας. Πώς θα ήταν, λοιπόν, αν ένα νεότερο στέλεχος, με σεβασμό στην παράδοση και στην κουλτούρα του συλλόγου, με διαφορετικές παραστάσεις, ανέβαινε στην κορυφή της διοίκησης; Η απάντηση δίνεται στη Μαρσέιγ.
Μετά τις ταραχές, η ελπίδα
Η ιστορική ομάδα της Μασσαλίας πρεσβεύει κάτι διαφορετικό στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, εμπνευσμένη από την πόλη της. Ο Ζαν Κλωντ Ιζό έγραφε πως τους κατοίκους της Μασσαλίας τους διακατέχει ένα αποκλειστικό πάθος. Το πάθος αυτό, διαχέεται στο Βελοντρόμ, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα. Ο Πάμπλο Λονγκόρια έφτασε στην πόλη «που όλα πεθαίνουν και όλα ανασταίνονται» τον Αύγουστο του 2020, ως ποδοσφαιρικός διευθυντής, σε μια έκρυθμη περίοδο για το κλαμπ. Οι οπαδοί ήταν έξαλλοι με τον προηγούμενο πρόεδρο, κατηγορώντας τον ότι αθετεί τις παραδόσεις και στις αρχές Φεβρουαρίου εισέβαλαν στο προπονητικό κέντρο.
Ο προπονητής Βίλας Μπόας παραιτήθηκε, κατηγορώντας τη διοίκηση ότι προχώρησε σε μεταγραφή που ο ίδιος δεν ήθελε, ο πρόεδρος αποχώρησε και κάπως έτσι, αποφασίστηκε το restart με μια διαφορετική προσέγγιση και έναν νεαρό στην κορυφή του οικοδομήματος. Στόχος, φυσικά, ήταν η δημιουργία μιας ομάδας που θα μπορέσει να παρουσιαστεί περισσότερο ανταγωνιστική προς τη «νεόπλουτη» Παρί Σεν Ζερμέν. Αλλά και κάτι άλλο. Μια στρατηγική, η οποία να βάζει στο παιχνίδι και τον κόσμο, την ίδια την πόλη. Να είναι συνυφασμένη με τις παραδόσεις της.
Πάμπλο Λονγκόρια: Η εξέλιξη
Ο Λονγκόρια ξεκίνησε να δουλεύει στο ποδόσφαιρο το 2007, ως σκάουτ στη Νιούκαστλ. Σε μια εποχή όπου η διάχυση της πληροφορίας δεν ήταν στο σημερινό επίπεδο, ο Ισπανός είχε οργανωθεί με έναν τρόπο που δεν θύμιζε σε τίποτα τους σκάουτ του παλιού καιρού. Και η ανάλυση τους στους παίκτες ήταν ξεχωριστή. Άλλωστε, μιλάμε για ένα παιδί που από ηλικία 12 ετών παρακολουθούσε τουρνουά μικρών εθνικών ομάδων και κρατούσε σημειώσεις!
Ο Λονγκόρια ανέλαβε επικεφαλής στη Ρεκρεατίβο Ουέλβα και το 2010 εργάστηκε για πρώτη φορά στην Ιταλία, ως σκάουτ της Αταλάντα. Η τριετία του στο Μπέργκαμο τον έφερε στη Σασουόλο ως επικεφαλής του σκάουτινγκ και το 2015 η «γηραιά Κυρία» του ιταλικού ποδοσφαίρου άνοιξε τις πόρτες της για να τον υποδεχθεί. Στη Γιουβέντους ξεκίνησε ως συντονιστής του σκάουτινγκ στο εξωτερικό και σύντομα έγινε σκάουτινγκ μάνατζερ, παίζοντας σημαντικό ρόλο στη μεταγραφή του Ροντρίγκο Μπεντακούρ, τον οποίο ήθελαν αρκετές ακόμα ομάδες. Στην Ιταλία έμαθε πως κάθε ομάδα έχει διαφορετικό τρόπο εξέλιξης, ο οποίος εξαρτάται από διαφορετικούς παράγοντες. Μια επιτυχημένη συνταγή στην Αταλάντα, δεν σημαίνει ότι θα είναι εξίσου επιτυχημένη στη Γιουβέντους.
Η ανοδική του πορεία συνεχίστηκε. Επέστρεψε στην πατρίδα του για να αναλάβει ρόλο τεχνικού διευθυντή στη Βαλένθια γνωρίζοντας, πλέον, απ’ έξω και ανακατωτά την ποδοσφαιρική αγορά και έχοντας δημιουργήσει το δικό του δίκτυο ανά τον κόσμο. Στις «νυχτερίδες» έμεινε σχεδόν ενάμιση χρόνο, πριν αναλάβει το καλοκαίρι που μας πέρασε το ρόλο του ποδοσφαιρικού διευθυντή στη Μαρσέιγ. Λίγους μήνες μετά, έγινε πρόεδρος. Σε ηλικία 34 ετών, το στέλεχος από το Οβιέδο έγινε ο πρώτος… μιλένιαλ πρόεδρος μεγάλης ευρωπαϊκής ομάδας!
Πανιά για Μασσαλία
Τι ήταν αυτό που τον έφερε, αρχικά, στη Μασσαλία; Το ίδιο το ποδόσφαιρο, σε εναρμόνιση με την κουλτούρα της Μαρσέιγ. «Από τη διοίκηση ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου, ο μόνος τρόπος να ανταποκριθείς είναι να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις ποδόσφαιρο για τους ανθρώπους σου, με σεβασμό στις ιστορικές αξίες και την ιδιοσυγκρασία του συλλόγου, για τον οποίο δουλεύεις. Είναι σημαντικό να επαναφέρουμε αυτή την αίσθηση: Παίζουμε ποδόσφαιρο για να δώσουμε χαρά στον κόσμο. Όταν ηγείσαι, είναι σαν οι φίλαθλοι να σου έχουν δώσει κάτι: “Διαχειρίσου το πάθος και τα συναισθήματά μου”. Το ποδόσφαιρο είναι ένα κοινωνικό όχημα, το οποίο σου επιτρέπει να βιώσεις μια σειρά συναισθημάτων, τα οποία δεν υπάρχουν στην καθημερινή ζωή. Ως ηγέτης, είσαι εγγυητής των συναισθημάτων αυτών», δήλωσε ο Ισπανός στην El Pais, σε μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση από τις κλασικές προγραμματικές δηλώσεις. Η πρώτη του κίνηση ήταν η πρόσληψη του Χορχε Σαμπάολι, ενός Αργεντινού προπονητή, «μαθητή» του Μαρσέλο Μπιέλσα, παθιασμένο και με σαφή αγωνιστικό προσανατολισμό.
Όταν ο 34χρονος πρόεδρος ρωτήθηκε γιατί ο Σαμπάολι ήταν η πρώτη του κίνηση, απάντησε: «Για να επιστρέψουμε το αληθινό συναίσθημα της Μαρσέιγ. Είναι βασικό κάθε άνθρωπος που πηγαίνει στο γήπεδο να αισθάνεται την ταύτιση. Η απόφαση έχει δύο άξονες. Το συναισθηματικό, γιατί ο Σαμπάολι ταιριάζει τέλεια με τη νοοτροπία της πόλης και του συλλόγου, επαναφέροντας ιστορικές αξίες. Κι έπειτα, έχει μια ποδοσφαιρική προσέγγιση, την οποία όλοι εδώ απαιτούν. Πίεση ψηλά, επιθετικό πρέσινγκ για γρήγορη επανάκτηση της μπάλας, προσπάθεια κατοχής της μπάλας, για τη δημιουργία μιας ομάδας που αμύνεται ψηλά στις περισσότερες συνθήκες του αγώνα. Αυτό το μοντέλο εμπνέεται περισσότερο από κάθε άλλο από την ψυχοσύνθεση των οπαδών μας. Η Μασσαλία είναι μια παθιασμένη πόλη και χρειάζεσαι μια εξίσου παθιασμένη ποδοσφαιρική ιδέα», πρόσθεση ο Λονγκόρια, τονίζοντας πως όταν προσεγγίζει κάποιον λατινοαμερικανό ποδοσφαιριστή, του λέει ότι θα παίξει στην Μπόκα Τζούνιορς της Ευρώπης!
«Ως διευθυντικό στέλεχος, πρέπει να αναλύεις τον σύλλογο, την παράδοση και την ιστορία του. Πρέπει να επιλέγεις ένα ποδοσφαιρικό μοντέλο που να είναι προσαρμοσμένο στα στοιχεία του κλαμπ», τονίζει χαρακτηριστικά ο Λονγκόρια, δίνοντας ελπίδα για μια διαφορετική κατεύθυνση. Ποδοσφαιροκεντρική, με ανάλυση, σχέδιο και τεχνογνωσία, αλλά συνάμα ανθρωποκεντρική. Γιατί, όπως είχε πει και ο Τζοκ Στάιν, το ποδόσφαιρο χωρίς τους οπαδούς είναι ένα τίποτα…
