Η μέρα που έμελε να αλλάξει δραματικά όχι μόνο την εικόνα της ελληνικής οικονομίας και της πολιτικής σκηνής, αλλά και τις ζωές, το παρόν και το μέλλον όλων μας. Η μέρα που εν μια νυκτί η Ελλάδα άλλαξε… όχι προς το καλύτερο αλλά προς το χειρότερο. Για πρώτη φορά η Ελλάδα απευθύνονταν στο ΔΝΤ. Για πρώτη φορά ο ελληνικός λαός θα βίωνε στο πετσί του τα αποκαΐδια που αφήνουν πίσω του τα μέτρα που ζητεί από τις κυβερνήσεις ανά τον κόσμο το ΔΝΤ. Εργασιακά δικαιώματα ετών απεμπολήθηκαν, η ανεργία εκτοξεύτηκε σε άνευ προηγουμένου επίπεδα, κοινωνικές ομάδες κατασυκοφαντήθηκαν, μισθοί και συντάξεις περικόπηκαν, την ίδια ώρα που η φορολογία άγγιξε επίπεδα ρεκόρ και το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών μειώθηκε σε επίπεδα τα οποία θυμίζαν χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ. Η ελληνική κοινωνία έγινε το πειραματόζωο της Ευρώπης, σβήνοντας παράλληλα τα όνειρα και τις ελπίδες μιας ολόκληρης γενιάς. Εκατοντάδες χιλιάδες γονείς είδαν τα παιδιά τους να φεύγουν στο εξωτερικό. Όχι όπως οι παππούδες τους σαν ανειδίκευτοι εργάτες αλλά σαν πρόσωπα με πτυχία, μεταπτυχιακά, ξένες γλώσσες και όρεξη για δουλειά που αρνούνταν να συμβιβαστούν με δουλειές των 400,500 και 600 ευρώ.
Σχολεία έκλεισαν, το επίπεδο παροχής υπηρεσιών στη δημόσια υγεία έπεσε κατακόρυφα. Το ίδιο και η εθνική υπερηφάνεια και η ελπίδα των ελλήνων. Η Ελλάδα του 2019 δεν μοιάζει σε τίποτα με την Ελλάδα του 2009. Το μεταπολιτευτικό greek dream, όπου κάποιος με όρεξη για δουλειά μπορούσε να ζει με σχετική άνεση, να αποταμιεύει και να αυξάνει το εισόδημα του κατέστη όνειρο θερινής νυκτός. Η επιπλέον εργασία δίχως αμοιβή έγινε ο κανόνας των μνημονιακών χρόνων. Μαζί και οι απειλές τύπου: «εάν σας αρέσει αλλιώς βρείτε αλλού». Άνθρωποι που μια ζωή έζησαν με αξιοπρέπεια βρέθηκαν ξαφνικά να χρωστούν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, όχι από επιλογή αλλά γιατί δεν μπορούσαν πλέον να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.
Δέκα χρόνια μετά η ελληνική κοινωνία προσπαθεί ακόμη απεγνωσμένα να βρει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Να πιαστεί από κάτι που θα δώσει λίγο χρώμα στη θλίψη και τη μελαγχολία των τελευταίων ετών. Κάποιος άλλος βέβαια θα μπορούσε να πει ότι δέκα χρόνια μετά οι έλληνες και ελληνίδες απλά συμβιβάστηκαν με τη νέα πραγματικότητα. Ότι δηλαδή η καλή περίοδος έχει πλέον παρέλθει ανεπιστρεπτί και ίσως οι επόμενες γενιές καταφέρουν αν όλα πάνε καλά να πάρουν κάτι από την γεύση της περιόδου των παχιών αγελάδων. Όνειρα και επιθυμίες που προς το παρόν παραμένουν απλά….όνειρα!
