Το Μάη θα πάμε στη Γερμανία σε ένα φεστιβάλ στο Βερολίνο. Για πρώτη φορά στο εξωτερικό, για πρώτη φορά, νομίζω δεν θέλω να πάω να τραγουδήσω. Σκέφτομαι τις απουσίες. Ο πατέρας μου λέει ότι θα πρέπει να πάω, έχει υπογράψει και συμβόλαιο μαζί τους, θα πρέπει να είμαι κι εγώ.
Στο αεροπλάνο κάθομαι μαζί με την Ιωάννα Γεωργαλοπούλου, καπνίζει άφιλτρα, κόβει τα τσιγάρα στη μέση και μετά ανάβει. Μου μιλά για την εγγονή της, τα ναρκωτικά, τα Εξάρχεια και τον Τσιτσάνη. Στο ίδιο αεροπλάνο η Δόμνα Σαμίου, Ο Ναύτης, Ο Ευγένιος Σπαθάρης, ο Γιώργος Αβησσυνός και πολλοί μουσικοί..
Το αεροπλάνο προσγειώνεται στην ανατολική Γερμανία. Μπαίνουμε σε ένα λεωφορείο, φτάνουμε σε ένα παλιό ξενοδοχείο, στο κέντρο του δυτικού Βερολίνου. Εκεί μας υποδέχονται οι διοργανωτές του φεστιβάλ, όλοι καλλιτέχνες που ζουν στο Βερολίνο ανάμεσα τους και η Καρίνα, μια υπέρ εκφραστική Γερμανίδα γλύπτρια που γνωρίζει λίγα ελληνικά. Την Καρίνα την είχα γνωρίσει στην Κρήτη το περασμένο καλοκαίρι. Την επόμενη μέρα είναι η συναυλία …
Οκτώ Μάη το μεσημέρι ήρθε η Καρίνα στο ξενοδοχείο και πηγαίνουμε μια βόλτα στην πόλη σε μια συνοικία με Τούρκους και πανκ … Εντυπωσιάζομαι, μένω με το στόμα ανοιχτό.
Νωρίς το απόγευμα φτάνουμε σε έναν τεράστιο Πύργο δίπλα από το Τείχος (το Τείχος θα έπεφτε λίγους μήνες αργότερα).
Επειτα από λίγο ο Πύργος κατάμεστος από κόσμο, ο πατέρας μου, ο αδερφός μου και ο ξάδερφος μου στη σκηνή. Ξεκινάνε να παίζουν, έρχεται η σειρά μου, έχω πολλή αγωνία, για πρώτη φορά τραγουδώ μπροστά σε τόσο κόσμο.
Μάνα λούγε με μάνα μου χτένιζέ με,
μάνα στο σχολειό μάνα μου μη με πέμπεις
κι άρχοντες περνούν, πεζοί και καβαλάροι.
Μα ένας νιος καλός καλός και διωματάρης
μου παιζογελά και κάνει μου το νάτο.
Το κοινό εκστασιασμένο. Η συναυλία τελειώνει. Άνθρωποι με πλησιάζουν, μιλάνε γερμανικά, η Καρίνα μου εξηγεί ότι θέλουν να με χαιρετίσουν, και κάποιοι από αυτούς θέλουν αυτόγραφο. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, μου ζητάνε αυτόγραφο, μου φάνηκε τόσο παράξενο και τόσο αστείο…
